Trzikōnt...

Trefiōłech kejsik we szynku ze tańcowaniym starszyjszŏ baba (jŏch miŏł wteda kole śtyrdziyści lŏt). Wyglōndała richtik szykownie... jak na te swoji cheba bez sześdziesiōnt lŏt. Kejech jōm tak weźrokym łobadŏl wypokopiōłech, iże musi mieć pewnikiym gryfnistŏ i fest gorko cera. Szluknylichmy pŏra sznapsōw a łōna spytała mie eźlich choć kedy poprōbowŏł „szportowego debla”.
Nie miarkowŏłech co to je i łōna mi zarŏzki wytuplikował, iże to je taki trzikōnt ze mamulkōm i ze cerōm. Napocznōłech sie to frosztelować i wystawiać sie jeji cera. Łodrzyknōłech, ize nigdy czegosik takigo niy prōbowŏł. Szluknylichmy jesce pŏra sznapsōw i na łostatku łōna rzykła:
– Nō, tōż dzisiŏj je twōj szczysny dziyń.
Pojechalichmy dō nij do chałpy, wleźlichmy do jeji pomiyszkaniŏ i łōna wteda zawrzeskła łod proga:
– Mamulko, niy śpisz jesce?

Pampōńskŏ kwŏlba....

Na podzim to tyż i pampōnie – jak rybkŏrze – majōm we mōłdzie kwŏlić sie choby sto dioskōw. Kwŏlba ci je takŏ, iże blank przi tymu idzie łogupnōńć. Zeszły tydziyń gŏdŏłech ło tym gryfnym polskim zwyku, ło dożynkach. Tu mi sie razinku spōmniało, iże kej my jesce ze Mamulkōm i Tatulkiym wyjyżdżali na wywczasy do Jeleśni kole Żywca, bōł ci tam jedyn bamber, kery pierōnym miŏł rŏd sie kwŏlić. Tak ci sie kwŏlōł, iże wszyjskie mieli tyj kwŏlby pŏłno rzić. Siedzieli my tak kejsik wszyjskie na gōnku, nō i jak zawdy prziszło do gŏdki fto tam wiela napochoł bez żniwa. Jedyn gŏdŏ, co u niygo byli byrki, iże kej jedna ze drzewa śleciała chopowi na palica to zarŏzki dostŏł kopfszelōnt, znaczy wstrzōns mōzgu. Jejigo kamrat juzaś prawiōł, co u niygo na polu rośli take blumkōłle, iże je musiŏł ze pola fōrōm po jednym skludzać do dōm, bo mu wiyncyj na fōra niy wlazło. Na to mōj Tatulek, blank ze powagōm gŏdŏ ci tak:
– U naszego starzika we Logiewnikach rośli ci take jabka, rynety, iże na fōra, kerōm swoziyli je do pywnice wlazło ino jedne jabko a ciōngnōńć musieli jōm dwa kōnie, dwa belgijoki.
– Nō, i co? – pytŏ tyn istny, kerego mianowali chwŏlnŏ rzić.
– Anō, rōłz śleciało ci jedne jabko na cesta i blank ci sie rozpukło.
– Nō i, nō i? – juzaś sie pytŏ tyn istny.
– Anō tela, iże kej te jabko sie łozleciało, wylazła ci śniego takŏ srogŏ glizda, iże zarŏzki zeżarła nōm jednego kōnia.
Gŏdōm wōm, śmiychu my mieli tela, iże do dzisiŏj to jesce spōminŏm.

Znajōm cie...

Zwiykowne już deczko małżyństwo pojechało na ausflugo do Chicago. Kej już tam byli chop spokopiōł, iże we tasi niy mŏ karty (mapy) tōż tyż rzōńdzi ku swojij babie:
– Eeee! Elza kajżeś kurwa skukała ta mapa?
– Jŏch niy brała żŏdnych kartōw, żŏdnych mapōw...
– Jak to kurwa niy? Przecamć ci gŏdŏłech, iże mŏsz kurwa zapakować te karty. Terŏzki sie kurwa sam niy znŏjdymy.
We tym samym łoka mrziku do tyj pŏry podlazuje jedyn istny i pytŏ:
– A łōni to sōm ze Polski?
– Ja, ja, nale jak sie pōn spomiarkowŏł? – pytŏ chop.
– Nō... po tyj kurwie... – łodpedziŏł tyn istny.
Tyn chop łodwrŏcŏ sie ku swojij babie i rzōńdzi:
– Dziśz Elza, to już ciebie kurwa i we Chicago znajōm!

Burdel...

Spomniało mi sie ło tych modernych prezyrwatywach, na kere my zawdy gŏdali kōndōny, bo łostatnio trefiōł żech Hajnusia łod Dudcynyj. Je ci łōn taki chudy, mizerowaty i cŏłkiym niywizgyrny karlus. Nale, nikej kŏżdy zdrowy chop, tyż mu sie babska zachciało, uwidziało. Siedli my sie przi piwie w tym ichnim „Pubie” (choby niy mogła to być dŏwnŏ karczma lebo szynk) i Hajnuś zacynŏ ryjda:
– Wiysz Ojgyn, poszołech zeszło sobota do burdelu. Jak to przi sobocie, festelnie łoszpluchtany, wykompany, wypachniony i pod bindrym, i gŏdŏm do tyj pufmuter coby mi narajōła jakosik modŏ, gryfnŏ i blank cicho dziołcha; niy ciyrpia rajculōw ani sekutnicōw. Łōna, ta pufmuter, ci tak ino na mie kukła i poswała ci mie do izby w keryj już blank fertik leżała (cŏłkym sago) takŏ jedna niymōwa. Trocha ci mi sie łōna dziwocno wydŏwała, ale co tam, biera sie wartko do roboty.
– Hajnuś, ty to tak gŏdŏsz jak by to bōła sznita ze fetym. – gŏdōm ci jŏ ku niymu. – Niy bōło cie gańba? Co ty terŏzki naszymu Farorzowi bydziesz rzōndziōł we tyj suchatelnicy na spowiydzi wielkanocnyj?
– Niy Ojgyn, takŏ ci łōna bōła cicho i tako jakosik niyruchawŏ. Cosik mi sie w niyj niy spodobało. I wiysz co? – gŏdŏ dalij Hajnuś, i aże ci go febrzisko tyrpie – pogłŏskŏłech, pohajŏłech ci jōm deczko i lekuśko żech ci jōm bajsnōł we gynik.
– Nō i....
– I tu ci mie ło mało pierōn niy szczelōł. Łōna ci ino gwizdła, pierdła i wartko bez łokno wypyrtła, wyfukła.
– Hajnuś czyś ty łogup, co ty mi za pierdoły wciskŏsz? Bez łokno ci łōna pitła, tak ganc ajnfach bez te łokno wyskoczōła?
– Ja Ojgyn. Dziepiyro wtynczŏs żech ci sie kapnōł, iże bōła to takŏ gumipupa, taki luftbalōng dlŏ chopōw, co ci je terŏzki z Niymcōw handlyrze smycōm.
Tak ci sie myśla, że dobry cowiek to i we burdelu sie może drzistnōńć.

Blank nowy kapelónek...

Dō nŏs na fara przikludziōł sie nowy, mody kapelōnek. Tyn mody ksiōndz bōł ci festelnie snerwowany, bo miŏł łodprawiać swoja piyrszŏ mszŏ we tyj parafiji. Dlŏ łopowŏgi, i coby sie deczko łodprynżyć, wlŏł se do tego krużlika ze wodōm, kery bōł narychtowany do kupy ze mszalnym winym – pŏrã kropek gorzŏły. Nō, i tak tyż sie stało. Czuł ci sie łōn fajniście jak nigdy do siela. Kej po tyj mszy wrōciōł sie na fara do swojij izby ujzdrzŏł na tiszu listecek a niym bōło napisane cosik takigo:
„Mōj roztomiyły kapelōnku!
Nastympnōm razōm dolyj ino pŏrã kropek gorzŏły do wody, a niy pŏrã kropek wody do... gorzŏły... to za piyrsze!
A terŏzki posuchej gynał i zapamiyntej to na zawdy:
Mszŏ zetwŏ ino godzina a niy dwie pōłowy po śtyrdziyści piyńć minut;
Je dziesiyńć ino przikazaniōw boskich a niy dwanŏście;
Je ale dwanŏście apostli, a niy dziesiyńciuch;
Krziż trza mianować gynał... krziż ... a niy gŏdać, co to je sroge „T”;
Na krziżu je Pōnjezusek a niy Lech Kaczyński;
Pōnbōczka ukrziżowali, a niy zajebali, i to Żydy a niy ruske łod Putina;
Nie lza tyż gŏdać na Judasza, iże to bōł skurwysyn;
Juzaś te, co grzyszōm, pōjńdōm na isto do piykła a niy... w pizdu;
Po prŏwdzie twoja kōncepcyjŏ, coby ludzie festelnie klackali i bōła owacyjŏ, zdŏ mi sie fascyniyrujōncŏ, ale coby zarŏzki tańcować ku tymu „makarena” i jesce robić cug jak na zabawie, to już bōło przegniyńcie;
Ōłblaty sōm dlŏ wiyrnych, i to sōm hostyje, a niy szpajza do wina;
Dej tyż se chopie dalszij pozōr:
Maria Magdalyna bōła jawnorzysznicōm a niy... kurwōm;
Kain niy ciōngnōł kabla, ino zatrzas Abla;
Przi napoczniyńciu gŏdŏ sie „Niech bydzie pochwŏlōny” a niy „kurwa mać”;
Na fajrant juzaś gŏdŏ sie „Bōg zapłać” a niy „ciao, ciao”;
Na łostatek, po kŏzaniu ślazuje sie ze kazatelnicy po lekuśku po słodach a niy sjyżdżŏ sie po gylyndrze;
I jesce jedyn fal:
Tyn przi ōłtŏrzu, wele ciebie we czerwiōnych szatach, to niy bōł żŏdyn przeskoczek (tranwestyta), ino to bōł jŏ, twōj BISKUP. Amynt!”

We kerŏ zajta...

Przilazuje richticznŏ blōndina do sklepu i bez pōł godziny morduje sie, coby łozewrzić dźwiyrze.
Kej juz wlazła rajn do sklepu przedowaczka pytŏ sie:
– Coście paniczko tak dugo prōbowali łozewrzić te dźwiyrze? Przecamć tam gynał pisze, co przinŏleżi ciōgnōńć.
Ja, ja... nale niy pisze we kerŏ zajta!

Czamu mynij dziecek w Polsce?

Gŏdŏ sie, iże corŏzki mynij rodzi sie dziecek we Polsce tela, co żŏdyn niy rzyknie ofyn po jakiymu. A to wszyjsko skuli tych pilōw „antykoncepcyjnych”. Ja, ja ... chocia ździebko inakszij niźli wōm sie zdowo. Bo jak te pile dziŏłajōm?
Ano, baby bierōm sztyjc te pile tak, coby chopy niy miarkowali, niy wiedzieli ło tym a niyskorzij ani sie spodziejōm, jak wszyjsko, co we tych pilach je nŏjważniyjszego wyjscajōm. To wszyjsko, co baby wyjscali ciurlikŏ pomaluśku do wody, kaj żyjōm rapitōłzy czy jak mōndroki po polskimu gŏdajōm – żaby. Juzaś boczōnie, buski kej ci już przifurgnōm na wiesna do Polski, sznupiōm i zuchtajōm po tych roztomajtych mokrziskach i bażołach, niy poradzōm nojść tych rapitōłzōw i beztōż kipujōm ze głōdu. A kej boczōnie kipujōm ze głodu, je łōnych corŏzki mynij i skuli tego tyż niy mŏ fto sam nōm przismycyć tych dziecek, prŏwda?

Mamulka, a tatulek...

We richticznyj ślónskij familiji włôdô... „matriarchat”. Ja, ino samtukej jes jesce tyn matrijarchat. Łojciec mô bakać, przinosić pijóndze do dóm, i nie wrażować sie do wychowaniô dziecek. Ale, lecy kedy moge sie przitrefić juzaś cufal, jak mojimu kamratowi Jorgowi łod Pelcynyj. Rółzczasu, tak jakosik we pióntek po połedniu zachorzała, rozniymógła sie jego babeczka i Jorg łostôł dóma ze tym swojim synkiym. Nó, ale... synecek kciôł pojeść, Jorg łozewrził kilszrank i tyn maluśki synecek ćkôł wszyjsko, na co miôł szkrabka. Trza go bóło łoblyc, tóż łojciec łozewrził szrank a tam wszyjsko gryfnie wyprane, usztaplowane, poskłodane... synek łoblyk sie jak mu sie zdało. Prziszôł pyndziałek i Jorg wypokopiół, co trza tego synecka zakludzić do łochrónki. Łoblykli sie łoba, ślejźli do autoka i terôzki Jorg sie kapnół, iże blank niy miarkuje do jakij to tyż łochrónki tyn synecek depto. Niy dôł ale poznać po sia, ino pojechali do piyrszyj z raji łochrónki. Dyrechtorka tak kukła na tego synecka, podziwała sie i razym pedziała, co taki sam niy przinoleżi. Pojechali do drugij łochrónki, a tam ta samô lajera... niy znajóm synka. We trzecij tyż, i na łostatku tyn synecek gôdô:
– Tatulku! My tak mogymy nawiydzać jedna łochrónka za drugóm, ale jô sie zniyskorza dzisiôj do... szkoły!

Mamulka, a tatulek...

We richticznyj ślónskij familiji włôdô... „matriarchat”. Ja, ino samtukej jes jesce tyn matrijarchat. Łojciec mô bakać, przinosić pijóndze do dóm, i nie wrażować sie do wychowaniô dziecek. Ale, lecy kedy moge sie przitrefić juzaś cufal, jak mojimu kamratowi Jorgowi łod Pelcynyj. Rółzczasu, tak jakosik we pióntek po połedniu zachorzała, rozniymógła sie jego babeczka i Jorg łostôł dóma ze tym swojim synkiym. Nó, ale... synecek kciôł pojeść, Jorg łozewrził kilszrank i tyn maluśki synecek ćkôł wszyjsko, na co miôł szkrabka. Trza go bóło łoblyc, tóż łojciec łozewrził szrank a tam wszyjsko gryfnie wyprane, usztaplowane, poskłodane... synek łoblyk sie jak mu sie zdało. Prziszôł pyndziałek i Jorg wypokopiół, co trza tego synecka zakludzić do łochrónki. Łoblykli sie łoba, ślejźli do autoka i terôzki Jorg sie kapnół, iże blank niy miarkuje do jakij to tyż łochrónki tyn synecek depto. Niy dôł ale poznać po sia, ino pojechali do piyrszyj z raji łochrónki. Dyrechtorka tak kukła na tego synecka, podziwała sie i razym pedziała, co taki sam niy przinoleżi. Pojechali do drugij łochrónki, a tam ta samô lajera... niy znajóm synka. We trzecij tyż, i na łostatku tyn synecek gôdô:
– Tatulku! My tak mogymy nawiydzać jedna łochrónka za drugóm, ale jô sie zniyskorza dzisiôj do... szkoły!

Dziołcha ze wsi...

Gryfnŏ, modŏ frela poszła ci kejsik ze swojij wsi na tŏrg do pobliskigo miasta po sprawōnki. Przetrŏwiōła, spyndziōła jednakowōż wiyncyj czasu przi sztandach niźli zakłŏdała i musiała wrŏcać sie ło śćmiywku. Cufalym we tym samym czasie wrŏcŏł tōm samōm drōgōm do wsi wyrośniōny, cichuśki karlus ze sōmsiydnigo łobyjńściŏ. Idōm ci tak, deptajōm do kupy bez dugszy czŏs, i łorŏz dziołcha napoczynŏ:
– Te, tak se medikuja, eźli słabŏ, lichŏ i niyporadnŏ, bezbrōnnŏ dziołcha, takŏ jak jŏ, moge chałzować, eźli godzi sie łōnyj wandrować po ciymku ze sztramskim, srogim chopym, takim jak ty.
Karlus łosrowŏ to, smoli to i nic jij niy łodrzykŏ. Idōm dalszij i za pŏra minutek łōna juzaś napoczynŏ rzōńdzić:
– Wiysz, je mi stopierōńsko hrozucznie, grōźnie tak deptać sam ze cia we tych ciymnōściach. Jesce by ci możno cosik przilazło do filipa, cosik byś se ubzdŏł...
– Suchej ino – rzykŏ karlus – wrŏcōm ze targu, we jednyj gracy niesa kokota i łopata, we drugij dziyrża kibel i sznōra, na keryj wleka ciga. Jak miŏłbych ci cosik zrobić na łostuda?
Dziołcha po dugszym szpekulowaniu łodrzykŏ:
– Wiysz, prziszło mi tak na pomyślōnek, wlazło mi do łeba, iże kejbyś tak ta hercōwa wbiōł do ziymi, prziknōłtlowŏłbyś dō nij ta twoja ciga, a tego kokota deknōł kiblym, to ci dziepiyro bōłabych we... łopresyji!

Bo starŏ niy mŏ rada biyru...

Jŏ, nō ja, mōm baba, ftorŏ niy mŏ rada, kiej jŏ słepia piwo. Kiejbyście słyszeli te jeji jamrowanie i gōrzke żŏle, kiej ino sie lajstna taki jakisik maluśki, pomiyrny szejściōpak jakigosik biyru. To ci jes u nij jakiś fant, fimel. Kiej ino wlazuja we jakŏ alyjka ze brōwarym w gracy, zarŏzki napoczynŏ sie ciepanie afkōw.
Ale, to przeca jŏ jes Panym tego dōmu i niy dōm zwōli, coby baba, tyn „puch marny”, gŏdała mi co mōm robić, i beztōż tyż uzdołech kupować se piwo ino wtynczŏs, kiej moja starŏ mŏ ... nocnŏ słōżba. Z poczōntku bōło wszyjsko jak przinoleżi ale po jakimsik czasie napoczła cosik podyjzdrzywać, bo już ci niy słepŏłech piwa przi nij, a przeca nigdy bych sie go niy łodrzyknōł. A i ze gymby mi zawdy capiyło jak ze dylinōw we kaczmie na Listopada a terŏzki niy. Ftoregoś dnioszka wszyjsko sie wydało. Nŏjprzodzij kukła do mojigo szrancka na balkōnie a niyskorzij jesce, wrŏcajōnc ze szychty, pogracała (co za uwziyntość i srogŏ stanōwczość we kroczaniu ku prŏwdzie) we naszym hasioku (a miyszkōmy we swojij chałpie) i ... znodła dōwody zbrōdni.
Jezderyny! Co sie wtynczŏs dziŏło! Jużech myślŏł, iże jako sprawca dōmu, gowa familiji byda musiŏł zajmnōńć przinoleżny mi plac na sztrōłdeklu przi dźwiyrzach. Efektym tego rōmraju bōło to, iżech juzaś napocznōł kupować, sprŏwiać sie piwo lygalnie, ale ze narŏżaniym sie na niychciane efekty „audio” i „wideo”. Ale nŏjgorsze w tym wszyjskim jes to, iże jŏ babōw nigdy i blank do łostatka niy spokopia. Mōm mniymani, iże dziyń, w kierym chop spomiarkuje, zrozumi kobiyta, bydzie łostatnim dnioszkym naszyj cywilizacyji (eźli by to miŏł być tyn 2012 rok, ło kierym sztyjc rzōndzōm roztomajte planieciŏrze?).
Po jakiymu take łozwŏżani, takŏ refleksjŏ? Anō, na mōj łostatni gyburstak moja Elza sprawiōła mi szejść szykownistych zajdli do piwa i taki kōnsztmajsterski, stopierōński strzybny flaszynefner!!!

Kej styrcy...

Rōłz czasu powadziōł sie chop ze swojōm babōm i... poswŏł ci jōm do dioska, do dziobła. A dzioboł wziōn ci jōm i zakludziōł do piykła. Pożōł tyn chop bez baby kajsik wele miesiōnca i napoczło mu sie cknić bez tyj swojij baby. Zawołŏł na dziobła i rzykŏ zaufryjgowany:
– Łoddŏwej mi ta moja baba!
– Łoddōm ci jōm kej ino trzi razy łōna łozpoznŏsz. – łodpedziŏł diosek.
– Dobra, dŏwej!
Wiydzie go dzioboł do piykła, do srogachnego zolu. A tam ci mocka sagich babōw we raji ze dupami wypniyntymi do cuszałera. Tyn istny przeszŏl wele, łozpoznŏł swoja baba. Dzioboł wyszaltrowŏł światło, ruk-cuk nowŏ raja. A tyn istny juzaś łozpoznŏł swoja baba. Gynał tak samo bōło za trzeciōm razōm. Dzioboł uwōłniōł baba tego istnego, łodkludzŏ łōnych ku dźwiyrzōm i łopytuje tego chopa:
– Rzyknij mi chopie jak ci sie udało, a łobiycuja ci, co cie po śmiyrci do piykła niy wezna.
– To blank ajnfach – łodrzyko tyn istny. Deptōm wele raji sagich dupōw, mōj ciulik styrcy. Ino przi mojij babie łoklapnie.

Byk...

Zawiydziōnŏ, łoszydzōnŏ swojim życiym zeksualnym baba zwrŏcŏ sie ku swojimu chopowi:
– To bōł cheba ino dziesiōnty rōłz we tym miesiōncu jakeś mie przedupczōł, a jŏch słyszała ło byku, kery poradzi dupczyć 365 razy do roka. Rōłz na dziyń. Nō, i co ty na to rzykniesz?
Chop zaufryjgowany tym porōwnaniym łodpedziŏł ze rułōm:
– Ja, możno i kŏżdydziyń dupczy nale nojprzodzij trza dopedzieć eźli to bōło zawdy ze tōm samōm krōłwōm.

Niy mōm dularōw...

Rōłzczasu jedyn istny, mianowŏł sie Georg, spomiarkowŏł, co do sōmsiydztwa wkludziyła sie nowŏ pŏra. Wartko tyż merknōł, iże baba mŏ rada sie łopŏlać, łobleczōnŏ ino we skōmpe bikini, kere ukazowajōm łōnyj szykowniste i moc srogachne cycki. Starŏł sie tōż tyż przelazować po blisku jak nŏjczyńści, coby mōc se pokukać na nie. Na łostatku niy zdziyrżōł i zaklupŏł do dźwiyrzy sōmsiŏda. Łozewrził mu dźwiyrze srogachny paker.
– Wybŏczōm mi łōni, iże szteruja – gŏdŏ tyn istny – nale niy poradza sie łoprzić, coby niy pedzieć, iże majōm łōni panoczku szykownistŏ babeczka.
– Ja? Nō i co z tego? – łodmrōnknōł sōmsiŏd.
– K’rzeczy łosobliwe wrażyni na mie robiōm szykowniste cycki waszyj panoczku babeczki. Dōm wōm dziesiyńć tysiyncy dularōw, eźli byda mōm te cycki pokusikować, pocałować.
Gospodŏrz już miŏl spierōnić tego istnego, możno i zatuc gizda, kej wrajziōła sie do gŏdki ta baba. Łodciōgła na bok swojigo chopa, napoczli dyszkutjyrować kwilka i na łostatku wrōciyli sie i zaprosiyli tego istnego rajn do pomiyszkaniŏ.
– Dobra – rzōńdzi wkurwiōny chop – za dziesiyńć tysiyncy dularōw mogesz pōn pokusikować, pocałować cycki mojij baby.
Baba ściepla jakelka i cycynhalter. Georg wziōn we gorzci te cycki, napocznōł sie tulić dō nich, głŏskać, łobmacować. Zetwało to pŏra minutkōw aże na łostatku richtik już ściykły chop wrzesknōł:
– Nō dŏwej gibcij, całuj je!
– Niy moga! – łodrzykŏ Georg i sztyjc tuli sie do tych cyckōw.
– A po jakymu niy mogesz pōn? – wrzescy dalszij tyn chop.
– Nō, bo... niy mōm dziesiyńciuch tysiyncy dularōw.

Bez rynki...

Do sztrasynbanki wlazła blōndina i zicła sie na placu łod inwalidy. Zatym do banki wlazuje „kanar” i pytŏ ta baba:
– Czamuście paniczko siedli na placu łod inwalidy?
– Boch jŏ tyż je inwalidka – łodrzykŏ blōndina.
– Jakosik niy poradza zmiarkować, uwidzieć waszygo inwalidztwa. Mogecie mi to wyeklerować?
– Widzōm łōni panoczku, jakisik miesiōnc tymu łopuściōł mie mōj chop... a jŏ bez chuja jak bez rynki!

Kolana sztinkrujōm...

Kejsik we lazarycie flyjgera miała łogolić 80-lytniego pacijynta przed łoperacyjōm. Tak prowdōm szlo ło pachwiny kole jajec. Seblyko tego knakra i uwidziała łogrōmniasty ciulik łōnego. Niy poradziōła sie postrzimać i pedziała:
– Starziku! Nale wy mŏcie srogachny... pyrlik!
A strazik hyrnie na to:
– Suchej dziołcha, jesce jakesik dziesiyńć lŏt nazŏd to jŏ na mojim ciuliku nosiōł kibel ze wodōm jakesik 100 myjtrōw łod studni do chałupy. I to bez hilfy mojich gracōw.
– A terŏzki co? Niy idzie tak już?
– Anō, niy... kolańska mi sztinkrujōm!

Dupa...

Twała sesyjŏ na akadymiji medicznyj. Ze zolu wylazuje markotny sztudynt i chnetki go łotŏczajōm kamraty ze jejigo ferajnu:
–Zdŏłeś?
– Niy!
– A czamu?
–Bo mi profesor zadŏł pierōnym gupie pytani...
– A jake?
– Co trza mieć, coby zrobić klistiyra (lewatywa)?
– Nō i co łodpedziŏłeś?
– DUPA!

Teść...

Bez piyrsze trzi tydnie mojigo małżyństwa bōłech przekōnany, miŏłech take uważowanie, iże mōm nŏjlepszyszŏ świekra na świycie. A to ci i fusbalszpil symnōm łobejzdrzała, a to i ło autokach pogŏdalichmy, bali... i na ryby poszlichmy do kupy. Nō, i yntlich wytrzyźbiŏłech po tym mojim wieleli. Zaziyrōm tak na ta moja świekra a to... szwigerfater!

Łogōnek...

We autobusie siedzi se blōndina za swojim psiokym na klinie. Łorŏz wlazuje festelnie napolōny, łozhajcowany fric i gŏdŏ ku nij:
– Wiysz dziołcha, kciołbych być na łōnego miyjscu...
– Nō, niy jeżech tego takŏ isto! My jadymy do weteryniŏrza coby mu łoerznōł łogōnek!

Fto bydzie....

– Mamulko, eźli jŏ sie kusikuja ze synkym we dziub, we klepaczka, to poradza zaciōnżyć, nagōnić? – pytŏ frela ze łostatnij lasy podstawōwki.
– Niy, niy – łoześmiŏła sie mamulka.
– A kej sie tak kusikuja ze lynzykym?
– Niy! – łodpedziała letko zaniypokojōno.
– A kej ci mu tak łobciōgna laska?
– Niy, niy nagōnisz! – gŏdŏ mamulka już we szoku.
– A łod zeksu oralnygo?
– Cerzicko, to tego wŏs tam we tyj szuli uczōm? – pyto mamula już blank nerwyjs.
– Niy, niy nerwuj sie mamulko. Jŏ ino kciałabych ganc ajnfach spokopić, fto bydzie... ŁOJCYM!