Szlag mnie trafia!

Mało mnie szlag nie trafił. Jak zwykle od ponad piętnastu lat wrzucam od czasu do czasu mój filmik z You Tube wraz z napisanym tekstem po śląsku. Dziś dostałem wiadomość, że wszystkie moje dzisiejsze wpisy to, krótko mówiąc SPAM, który narusza standardy. Co z kretyn to wymyślił?

Cygarety we lazarycie...

Kejsik łozprawiŏłech ło tym jakech ciepnōł cigarety a dzisiŏj połozprawiōm ło kurzyniu cigaretōw. Tak po prŏwdzie, to jesce we starożytniōści, we IV wiyku przed Pōnbōczkym, tuplikowŏł jedyn ze trzech nŏjsrogszych greckich filozofōw – sōm Arystoteles, iże to muzyka łagōdzi łobyczaje, a juzaś mocka lŏt tymu nazŏd gŏwyndziōł tyż na tyn szimel Jerzy Waldorff, keregoch miŏł zawdy w srogij zocy. Ale dzisiŏj naskwol, możno na łostuda, byda terŏzki eklerowŏł, iże cigarety holkajōm nasze łobyczaje. Ino trza spomiarkować jedyn taki fal, iże nikaj niy kurzi sie tela, co na lazarytowyj siyni. Tōż to przeca je ta naszŏ „oaza wolności”, kaj we smyndu łoparach dochtory i pacijynty cuzamyn do kupy, do grōmady flyjgujōm, piastujōm tyn diosecki nŏłōg. Lazaryt jak lazaryt. Żyć idzie. Lazaryt, a juści, zaobycz kuriyruje. Ku tymu ci przeca łōn je. Nō i stoji ło zdrōwie pacijynta. Tela ino, co robi to jednōstajnie i smyntnie. Ganc ajnfach, idzie wykopyrtnōńć z nudōw; czas ci tam sie ciōngnie jak cuch po galotach. Jedzinym placym, kaj te wszyjske pacijynty, ftore jesce same poradzōm deptać, bali niykōniycznie te, co same kurzōm, ale łosobliwie kurzoki, mogōm znŏjść jakisik erzac światōwygo życiŏ – je ci rauchcimer na halbsztoku, we kŏżdyj siyni lazarytu. Pewnikiym znŏcie te miyjsce – tōż to tam, kaj we winklu styrcy przepŏłniōny aszynkibel, a wymiarkowanie niytwŏłōści naszych marzyniōw zmōgŏ pukniyntŏ fynsterszajba kalnego łokna. We tym ci lazarycie kurzi sie moc wiyncyj niźli kaj indzij. Sprzycznōść? Ino dlŏ tych, ftorzi nigdy niy przekroczyli proga tyj zŏcnyj insztytucji, nigdy niy kurjyrowali sie we lazarycie. We tym rauchcimrze łozprawiōmy zŏwzitŏ ło pogodzie, dzieckach i fusbalu, ło wieczornym prōgramie telewizyjnym. Nŏjczyńści jednakowōż tymatym naszych klytōw sōm diagnōłzy i zabiygi, analizy i ryntgyny. Chnet ci we niyskōńczōność ciōngnymy, szpulujymy take łopowiyści: U jednyj mojij kamratki mieli we podejzdrzałōści zapŏlynie dudōw, ale kurjyrowali jōm na leberki, a niyskorzij wykŏzało sie, iże mŏ świyrzb i wandrujōncŏ nyra. Czowiekowi pieślawymu, fest niyłodpōrnymu, ftory zarŏzki widzi sie we rōli „jednyj mojij znajōmyj”, blank niy lza tego wszyjskigo suchać. Ale przeca my niy sōmy blank guche, do sto pierōnōw! Nō, akuratnie, niy jeżechmy przecamć guche. Beztōż dŏwōmy pozōr, wysuchujymy ciyrpliwie, a bali i ze istōm dōłzōm interesy i dociyrnōści tych wszyjskich czyście łozpoznanych gyszichtōw niymōcy, wszyjskich ze tego świata znŏjōmych. Niy sōmy tyż ślepokōma. I skuli tego upokornie wpatrujymy sie we fresy naszych kamratōw niydoli. Wele mie razinku stanōł mody karlus. Tak na augymas zdrōwy i mōnter jak rydzka. Na unterarmie miŏł wydziyrgane: „Wybŏcz mi Pōnbōczku, mamulcyne płacki”. Na jakigosik heresztanta niy bōł jednakowōż podany. Skōndsi, eźli niy ze heresztu, miŏł zatym tyn bogobōjny manifyst na gracy? A, miarkuja, pewnikiym dostŏł wōłani na stŏwka. Je sam snami pŏruch rykrutōw, ftorzi wykrōncajōm sie łod armiji. Musza dopedzieć, co to bōło jesce podwiyl minister Klich niy łoznŏjmiōł szlus ze przimusowym asystyrōnkym. Nŏjciykawsze bōło to, iże te karlusy wandlujōm ci sie ze roztomajtych strzodowiskōw, kere łozeznŏwajōm sie łod sia niy ino pod zglyndym kultōry abo poziōmu życiŏ. Wetnōłbych sie, co we cywilu, znaczy sie na „wolności” – jak gŏdōmy we tym naszym lazarycie ło świycie skukanym po drugij zajcie kalnygo, ufifranego łokna – te mode chopcy na beztydziyń pierōm sie miyndzy sobōm na śmiyrć i życie. Jedyn śnich je raperym, inkszy juzaś kimsik ze zorty skina, trzeci juzaś to intylyktualista, taki brylŏk, okularnik – jak to śpiywali poduk Agnys Osieckij – dŏłbych gowa, interesjyruje ci go... botanika. Ale tukej wszyjske sōm pogodzōne. Lazaryt niy ciyrpi wzajymnyj wrōgości, na isto glajchuje wszyjske idyjologicne inkszōści. Karlusy trefiajōm ci sie we tym rauchcimrze na sztachu, zatym jesce szkacōm, kōłblujōm, łozprawiajōm wice i fabulōm ło żywobyciu. Kupluje łōnych jedne; bar’zo, ale to festelnie bar’zo niy majōm rade pōjńść do wojska. A ze drugij zajty styrcy i kurzi mody karlus ze... Kaukazu, ftory gŏdŏ ze takim inkszym, cudzym akcyntym. Zwōni do kogosik mobilniokym. Niy poradza tego spokopić, bo rzōndzi we jejigo rodnym jynzyku z kerego niy poradza ci blank spokopić ani słōwecka. Ale, ale, zarŏzki, niy, niy, cheba jednakowōż cosik ci wymiarkowŏłech. W swoji łozprŏwki, wyznania rōłz za kedy wplŏtŏ swojsko brzmiōnce słōwecka: – Всё зубы целые – chytōm polekuśku. Ciykawe, ło czym moge łōn ciyngiym łozprawiać, rōncz nŏgle we pojstrzodku zdania gŏdo po rusku, i to szpasownie, jednym ciyngiym, iże wszyjske zymby mŏ jesce cŏłke. I po jakiymu niy moge tego wszyjskigo ło tych zymbolach pedzieć we rodnym lynzyku? A eźli możno blank niy gŏdŏ ło sia, ino łopisuje swojimu łozmōwcy, gyjgnerowi forcugi jakisik szykownyj dziołchy? Abo kōnia? Wszyjsko je ci sam mōjglich. Życie przeca pŏłne je zagŏdkōw. Dochtory tyż kurzōm. Znaczy sie, zaobycz kurzōm we swojim szprechcimrze, ale rōłz za kej bywŏ, iże przilazujōm ku nōm. Styrcōm do grōmady kole tego ci nafolowanego aszynkibla i bez gańby łozprawiajōm sie bery ze życiŏ łoddziału. – Bōła u nŏs niydŏwno na praktice jedna szwestera. We historyji choroby chnet łoziymdziesiyńcioletnigo, przikowanygo do prykola pacijynta zapisała po nocnyj szychcie: We prykolu aktiwny – łozprawiŏ dochtōrka we zielōnym kitlu. – A jŏ kejsik widziŏłech – podchytuje jeji kamrat we szafirōwym kitlu – wpis jednego ci kuśpika, kery pojechŏł ku niyszczysnymu falowi: Pacijynt ci bōł użarty bez niyświadōmo gadzina w rzić. A we nŏwiasie jesce: We haźlu! Styrcysz, suchŏsz, kurzisz, a czas poleku płynie sie i płynie. Szczwŏrtyj cigarety już ci jednakowōż wybakać niy dajōm. Na nasz halbsztok wpolōła łoddziałowŏ ze jakimis papiōrami pod parzōm i wrzescy na cŏłki karpyntel, choby my blank guche byli: – Kery swŏs to Ojgyn z Pniokōw? Po cōłkim łoddziyle wŏs szukōm panocku. Kajście sie straciyli? A ciōngnōć mi sam wartko na klistyra! Nō cōż, klistyra we lazarycie – świyntŏ rzec! Ale, niyskorzij juzaś sie zakurza i to niy jedna a ze trzi cigaety i... tela!

Myszy i sznaps na gibko...

Wkarowała miymieckŏ mysza do szynku, zicła sie na zeslu i wrzescy na côłki karpyntel ku gospodzkimu: – Zajdel „Heinekena”, i to... zarôzki! – Moga ci myszo nalôć tyn zajdel, ale pod szynkwasym nynô kot – gôdô opatrenie gospodzki i dalszij glancuje, poljyruje swoji achtliki. – Tóż jô, winszuja sie pół zajdla piwa i już ci sie traca samstónd wyszeptłała ta zestrachanô jak zelter mysza. Na to wkarowała francuskô mysza do szynku, zicła sie na stołku i drzi sie ku barmanowi: – Lampus wina Chateau sie winszuja! – Moga ci nalôć gôdô gospodzki, ale pod szynkwasym nynô kot – rzóńdzi barman i dalszij poliyruje te jejigo achtliki. – Nó, tóż winszuja sie ino pół sztamperlika tego wina i już sie traca samstónd! – wyszeptłała zestrachanŏ francuskô mysza. Na to wkarowała do szynku naszô, polskô mysza, wartko zicła sie na barowym stołku i drzi sie ku gospodzkimu: – Seta gorzôły i laga piwa na zapitka... prosza! – Moga ci myszo nalôć ta seta i tyn biyr, ale pod szynkwasym nynŏ srogi kot – rzóńdzi gospodzki i dalszij poliyruje swoji kielónki... – Nóóó... hm...... nō, tōż nalyj jesce dwie sety i łocuć tego skurwysyna!

Mōj ty synecku...

To już dzisiôj drugi rōłz we tym tydniu, kej kawioczek wypôd mi ze dyrgocōncyj gracy i łozlôłech côłki tyj na stōł i dyliny. Słyszã tyż twoje twoje prōmp wzdychniyńcie i widzã twoje nôgłe, szusiaty ruchy, kej sprzōntôsz efekt, folga mojij niypōradnōści, niysprzyntnōści a jô szlajchym przełykōm płaczki. Łocuciōłech sie w nocy we wilgłyj pościyli, we wilgłym łobleczyniu. To bōł piyrszy rōłz łod siedymdziysiyńciu piyńciuch lôt. Ło rozwidnioku niy krōłeś łobrzidzyniô, kejś znojdōwôł we waszmaszinie jawne dowody mojij starucnyj zgrabaźniałōści. Dzisiôj już niy wypiōłech tyju do wieczerzy. Bôłech sie, nale to przecamć nic, wysłepia to zarôzki z rańca. Wylozech do roboty; prasknōłech dźwiyrzami cheba gośnij niźli zaobycz. Kej skōńczōłech szmyrać, szibować miyndzy palcyskōma moje stare, drzewnianne paciōrki, posadziōłech na klinie, blank nikej Ciebie, kej bōłeś taki maluśki, mōj albōm ze zdjyńciōma. Uśmiychōm sie, a płaczki kapiōm na pergamyntpapiōr miyndzy zajtami. Na tyj fotografiji môsz roczek. Siedzisz direkt we samym ino powijôku na tepichu. Tela razy żech Cie przewijôł...Pôrã zajtōw dalszij zdjyńcie kejeś bōł trzi latka stary i włôśnie, akuratnie wylôłeś na siã ta côłkô sziselka tōmatynzupy... Ludzie gôdajōm, iże starōś sie Pōnbōczkowi blank niy udała, a jo myśla, jeżech isty, co łōna je barzo dobrym papiōrkym lakmusōwym na miyłōś, na przōnie! Twōj Tatulek

Prezes...

Rōłzczasu jedyn forzicer, dupny pryzes spōłki giyłdowyj przizwŏł swoja zekrytarka i rzōńdzi: – Paniczko Rŏłzelko, jadymy na szlustydziyń na ausflug do Czechōw. Winszuja sie, cobyś dziołcha zarŏzki sie pakowała. Zekrytarka, kej ino prziszła do dōm łoznŏjmiōła to swojimu chopowi. – Ernst! Jŏ jada ze mojim szefym na dinstrajza, na delegacyjŏ. Boroku, bydziesz muziŏł se jakosik dŏwać rada sōm we chałpie. Chop wartko glingŏ ku swojij kōchance, swojij frajyrce: – Wiysz Erna, je dobrze. Starŏ wykludzŏ sie ze swojim szefym na cŏłki szlustydziyń, zabawiymy sie tōż tyż malowiela! Ta frajyrka, rechtōrka matymatyki we gymnazjōm dlŏ synkōw w te pyndy glingŏ ku swojimu szkolorzowi: – Jorguś, jŏ byda bez cŏłki zapiōntek, cŏłki szlustydziyn festelnie zajimanŏ. Twoje korypetycyje sōm łodkŏzane, niy bydzie łōnych. Szkolorz, festelnie rŏd zwōni do starzika. – Ōłpa, niy mōm korepetycyjōw beztōż tyż moga ku cia we tyn szlustydziyń sie przikludzić. Starzik-pryzes glingŏ do sojij zekrytarki: – Rōłzelko ty moja roztomiyło nasz ausflug musi być łodwołany, pojadymy na drugi tydziyń. Zekrytarka zarŏzki tyż zwóni ku swojimu chopowi: – Ernt! Mōj szef łodwołŏł ta dinstarajza, ta delegacyjŏ. Chop zwŏni ku swojij frajyrce: – Erna! Kurwa! Moja starŏ łostowo we chałupie. Ze naszygo dupczyniŏ psinso. Zarŏzki tyż ta frajyrka glingo do swojigo szkolorza i rzōńdzi: – Te twoje korepetycyje bydōm ło dziesiōntyj przed połedniym we sobota! Tyn szkolorz wartko do swojigo ōłpy: – Starziku, szulsztŏndy jednakowōż bydōm... niy moga wkarować do cia! Dziadek-pryzes do zekrytarki: – Moja roztomiyło Rōłzelko... jadymy, jednakowōż na tyn szlustydziyń wykludzōmy sie na ausflug!