Rółzczasu jedna babeczka cuci sie we prykolu blank sagô. Niy boczy tyż gynał, co sam robi, jak ci sie samtukej znodła. We tym łoka mrziku wylazuje ze badycimra tyż blank sagi chop. Nó, i napoczynô sie gôdka:
– A łóni panoczku to fto? – pytô sie ta babeczka.
– A łóni paniczko, że sie spytóm, to... fto? – pytô sie tyn blank sagi istny.
– Ło mój ty Pónbóczku! Eźli by my...
– Niy pamiyntóm paniczko! Ciyrpia, wiedzóm łóni, na take zaniki „pamiyńci krótktwołyj”!
– Jô tyż, jô tyż! – gôdô wartko ta istnô.
– Mómynt, mómynt... jôch sam przijechôł na taki wykłôd wywołanygo profesora Kowalskigo ło...
– ... ło... ło... nowych metódach leczyniô zaników pamiyńci! Pewnikym tam ‘echmy sie poznali? ... a skoro sómy tukej... to...
– ... to musiało miyndzy nami cosik zafónkrować, zaiskrzyć i... – rzóńdzi niyśmiôło, łostrzymnie tyn istny.
Na to łóna cióngnie go norywnie na zofa. Uprôwiajóm dziki, namiyntny, upójny zeks. Po wszyjskim tyn chop pyndaluje do badycimra pod brauza. Baba zasypiô. Zatym budzi sie na zofie. Chop wylazuje ze badycimra...
– Aaaa! A łóni panoczku to FTO?...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl