Bydzie urlaub eźli niy ...

Przitrefiyło mi sie to wszyjsko, jakech jescebakôł we werku. Bōłech ci już na isto festelnie usiotany, bōłech blank ab, a i leberka juz ci tyj mojij „roboty” niy poradziyli szczimać. Uzdołech, co wezna sie jakisik urlałb ale wymiarkowôłech coch wszyjsko – co mi sie przinôleżało – już wykorzystôł i blank do łostatka wybrôłech. Ha, ha! Cosik mi sie zdo, iże bali mōm jescejedyn dziyń (abo i dwa?) na ibrich u dyrechtora wybrany. Pomyślołech, co nôjgibcij udô mi sie szefa zbałamōńcić, kej zbajstluja cosik takigo gupigo, iptowatego, iże łōn napocznie sie nadymnōm lutować i bydzie miôł dlô mie smiyłowani. Nō, bo przeca jeżech usiotany jak sto dioskōw, przerobiōny i ... napoczynô mi łodbijać, napoczynô mi prać na dekel. Przeca to same życie ... Nastympnygo dnia prziszołech do roboty ździebko za wczas. Podziwôłech sie tak naobkoło, badnōłech tu i tam i ... Mōm! Łodbiōłech łod dylinōw i we łoka mrziku pofurgnōłech jak ptôk ku krōnlojchtrowi. Chyciōłech ci sie go sztram i wisza tak tam na wiyrchu przi gipsdece. Wlazuje rajn do izby mōj jedyn kamrat, kery siedziôł zawdy kole mie we biurze, wyprościōł sie, łozdziawiōł gymba kej kuknōł na mie (chopie, môsz drzewnianny weźrok abo co?) ... – Trzim pychol! – szeptłōm ci ku niymu kōszpiracyjnie. – rzna ci piźniōnygo gupieloka, bo kciôłbych pôrã frajnych dni erbnōńć. Markiyruja ci terôzki fōncla, miarkujez to? Pôranôście minutkōw niyskorzij wlazuje szef, mōj dyrechtōr. Już łod szweli, łod samygo proga bucy takim rubym sznapsbaritōnym i pyto sie mie, co jô tyż tam robia na wiyrchu pod samiuśkōm gipsdekōm. – Jô ... jô ... pōnie dyrechtorze, jô je ... fōncla, gryfno byrna! – zapisknōłech blank cichuśko z wiyrchu. – Nō, cōżeś ty Ojgyn? Pofyrtało ci sie cosik we filipie! Weź sie lepszij pôrã dni frajnego, niech ci ta twoja palica ździebko przijńdzie do sia, łoddychnij deczko w dōma przi twojij staryj, nie cie wyflujguje aże przijńdziesz do sia! Wdziyńcznie sfurgōłech z wiyrchu na dyliny i wartko napoczynōm sie pakōwać. Tela, co kōntym łoka widzã, iże mōj biurowy kamrat tyż, ale jescemoc gibcij, napoczynô sie pakōwać, zbiyro papiōry. Dyrechtor ździebko znerwōwany pytô sie tego mojigo kamrata: – A ty kaj giździe diosecki? – Anō, jô tyż pyndaluja do dōm ... niy byda sam przeca po ćmoku siedziôł, prôwda? Ojgyn z Pnioków