Szpas przi Dniu Dziecka....

Nō, tōż mōmy już czyrwiyń, miesiōnc we kerym przilazuje samtukej ku nōm lato. A napoczynô sie tyn miesiōnc łod gryfnistego fajeru, łod Dnia Dziecka, kery to dziyń trefiōł nōm razinku dzisiej. I Wiycie, moje We roztomiyłe, jô blank niy poradza spokopić jednego. Fajrowalichmy jesceza tyj łoszkliwyj „kōmuny” 1 Môja i terôzki wszyjske markiyrujōm, iże takigo świynta niy bōło, bo to bezmać „kōmunistyczne” świynto. A to psinco prôwda, bo te świynto fajrujōm na świycie już łod 1889r kej sie jesceżôdnymu tak „kōmuna” niy śniōła. A Dziyń Dziecka napoczli my we Polsce (ale i u Ruskich, we Chinach, Czechach i inkszych dziydzinach naszygo „socjalistycznego bloku”) fajrować we 1950 roku (łod 1952r jako świynto stałe). I żôdyn sie ani niy zajynknie, iże to „kōmunistyczne” świynto, prôwda? Nale, tak to już u nôs je: jedne nōm klapuje, sztimuje, inksze niy... ale zawdy je grōnt ku zwadzie, ku spiyrce i swadźbie. Nō, tōż możno nôjprzodzij szpas ło dzieckach. Przilazuje rōłzczasu wnuczka ku swojij ōłmie i klupie na dźwiyrze. Klup! Klup! Na to ōłma: – A fto tam klupie? – Wnuczka... – Fto? „Spłuczka”? Jakô juzaś „spłuczka”? – Wnuczka ōłma, wnuczka! – Aaa, nō tōż wlazuj... wnuczka... Dziołszka wlazuje i tuplikuje swojij ōłmie: – Jutro sam tukej przijńdzie takô kōmisyjô ślydczô. Bydōm wôs ōłma łopytować. Wiycie, co môcie pedzieć? – Niy! Blank niy! – Môcie pedzieć, iże pizło wōm już łoziymdziesiōnt lôt, môcie dwa dziecka, chop je we robocie, a waszô krowa zdychô pod płotym. Bydziecie pamiyntać? – Ja, ja... gynał byda pamiyntać. Na drugi dziyń przikwanckała sie ta kōmisyjô i klupie na dźwiyrze. Klup! Klup! – A fto tam klupie? – Kōmisyjô ślydczô... – Jakô... „eksmisyjô”? – Kōmisyjô ślydczô, starecko, kōmisyjô ślydczô! – Aha... nō tōż wlazujcie! – Wiela wōm pizło lôt starecko? – Dwa... – Wiela môcie starecko dziecek? – Łoziymdziesiōnt... – A kaj je waszô krowa? – Anō, we robocie je... – A wasz chop, to kaj je? – wrzescy zaufryjgowany już festelnie jedyn istny ze tyj kōmisyji. – Anō, zdychô pod płotym... Nō, i juzaś na drugi dziyń przilazuje ku tyj stareczce jeji wnuczka i klupie fest na dźwiyrze... Klup! Klup! – Fto tam klupie? – Wnuczka! – Fto? „Spłuczka”? Jakô juzaś „spłuczka”? – Wnuczka, ōłma, wnuczka! – Aha, wnuczka... nō tōż wlazuj wnuczka! Dziołcha wlazuje i wartko sie pytô starecki: – Nō i co? Bōła ta kōmisyjô, ja, bōła? – Anō, bōła ci ta kōmisyjô... – Nō, i co żeście jim ōłma pedzieli? – Anō, pedziałach, co mōm swa lata, łoziymdziesiōnt dziecek, naszô krowa je we robocie a mōj stary zdychô pod płotym... Dziołcha łogupiała i ze jōnkaniym gôdô polekuśku: – C.. co... co, żeście starecko pedzieli? A ta starecka tak se medikuje, iże możno tyj jeji wnuczce rozłajzi sie ło cwiter, kery jij na gyburstag usztrikowała i gôdô: – Co? Co gôdôsz? Tyn cwiterek ci sie niy zdô, niy podobô ci sie, ja? Ojgyn z Pnioków