Spómniało mi sie jak to niy tak blank dôwno tymu trefiyli sie we Brukseli, we takim ichniyjszym szynku: Italijok, Francuz i nasz Polôk. Po pôruch dobrych lagach napoczynajóm sie asić swojimi babami, nale tak jakosik ci bodlawo, znaczy „złośliwie”.
– Moja babeczka jes jak tyn Rzym lebo Wenecjô; swoje roki już mô, niy jes ci łóna blank modo, ale piyknô, szykownistô. Jes ci na co sie dziwować, chocia jes ci łóna już festelnie bez inkszych turistów i wandrusów... pozwiydzanô – rzóńdzi nôjprzodzij Italijôk.
– A moja babeczka to jes choby Paryż i ta côłkô wiyża Eifla; fto by pedziôł, iże jes takô starô, kiej ci w nij tela uciechy, szpasowności... – rzóndzi Żabojad.
– I pewnikiym takô szlangówa nikej ta wiyża Eifla? – wrajziół sie do gôdki Polôk.
– Kaj tam... łóna jes ino takô... łozkroczónô!
– A twoja, a twoja babeczka jakô jest – pytajóm sie tego wrazickego Polôka.
– Moja starô to jes blank podanô na Wisła abo na Zakopane – pado Polôk. – Wszyjsko gryfne, szykownô łokolica, tela, co to jes... pierónowô dziura!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl