Ciulik...

Rółzczasu jednymu pampóniowi ze dnia na dziyń przestôł stôwać ciulik. Chop ze jankoru napocznół słepać gorzoła, prać swoja baba, i blank ci łón popôd we depresyjô. Nic ci mu niy pómôgało. Jak mu tyn ciylik wisiôł, tak sztyjc i jednym ciyngym wisiôł. Jednakowóż kiejsik miôł mazel i ftoregoś dnioszka, kiej wrôcôł łod dochtora, we autobusie PKS podsuchôł gôdka ło jednym maściôrzu, ło takim kwakzalberze, kiery prómp robiół cuda. A i miyszkôł poblisku. Tóż tyż tyn istny już na drugi dziyń bół pod dźwiyrzami tego wóndertyjtra, całbrownika. Tyn ci wysuchôł ze pozorym łozprôwki ło problymach naszygo pampónia i pedziôł:
– Móm na to knif. Dóm ci chopie takigo maluśkigo trółla, kieregoch chyciół kejsik we Norwegii. Zebier go ze sia do dóm i dej mu jakosik procnô robota. Kej tyn trółl bydzie festelnie zajimany, to ciebie bydzie tyn ciulik stôł jak jakô palica, jak jakô maczuga. Ale, kiej ino łón sie uwinie ze robotóm, to juzaś ci łón łoklapnie i bydzie wisiôł jak stary oplerek.
Chop tak jakosik deczko niyrôd wrôcôł nazôd do chałpy, bo tak prôwdóm, to blank niy wierzół tymu łowczôrzowi. Ale, kej ino wróciół uzdôł, iże wypróbuje tego trółla. Przikôzôł mu przeradlić côłki łogródek. I ło dziwo, kej ino tyn trółl wbiół we ziymia piyrszy sztecher, piyrszy ryl – ciulik mu stanół jak palica. Uradowany chop ciepnół swoja baba na prykol, napocznół drzić śnij łoblycze i.... łorôz wlazuje rajn tyn trółl i rzykô:
– Fajrant! Skóńczółech!
Nó, a ciulik juzaś łoklapnół na amynt.
– Ło sto pierónów! – wrzesknół tyn istny. – To terôzki trółlu stôwiej mi sam zarôzki garaża!
Ciulik tego chopa juzaś napocznół sztajfnieć. Już sie zabrôł za ta swoja baba... a sam wlazuje juzaś tyn łoszkliwy trółl...
– Fertik! Skóńczółech!– gôdô ze uśmiychy i gawcy sie tak fałesznie na ciulik swojigo włôściciyla, ftory juzaś blank łoklapnół.
Wtynczôs tyż sztrekła sie ze prykola baba tego istnego i cosik ci tam napoczła szeptłać tymu trółlowi do dakla. Tyn ino pokiwôł gowóm i wylôz ze izby.
Ciulik tego niyszczysnego chopa juzaś zesztajfniôł, ciepli sie łoba ze tóm babóm na prykol i tak sie dupczyli bez jôdła i piciô côłke trzi dni. Na łostatku chop niy szczimôł i pytô sie dociyrnie:
– A rzyknij ty mi babo jakô żeś to robota dała tymu trółlowi, iże już côłke trzi dni niy wrôcô sie do dóm?
Baba wziyna chopa pod parza i zakludzióła nad pobliske jezióro. Podlazujóm... zaziyrajóm... a tam tyn trółl siedzi usiotany na kraju subla côłki we mydlinach. Zatym wycióngô ze wody spodnioki tego chopa, łoglóndô je pod słóńce i ze takóm stopieróńskóm złóścióm mrónczy do sia:
– By to pierón szczelół! Côłki czôs brónotne na rzici!