Wlazuje jedyn napraniec na banhów, zuchtô za jakimsik frajnym placym, ale skuli tego, iże niy mô srogigo wyboru, zicnół sie wele jednego kapelónka. Tyn kapelónek niyrôd, bo tyn łochlapus capi gorzôłóm a ku tymu wyjmnół se ze kabzy flaszka, cygarety... Łożyrok biere se jesce cajtóng i napoczynô ci go czytać...
Po jakimsik łoka mrziku pytô sie tego kapelónka:
– Mogóm mi łóni pedzieć łod czego biere sie tyn côłki „parkinsón”?
Kapelónek pomedikowôł deczko: nó tóż mu terôzki ciepna ryjda, zrobia mu kôzanie. Nó i napoczynô:
– Eźli czowieku słepiesz za tela, kurzisz choby damfmaszina, wiydziesz niymóralne życie, dupczysz wszyjsko naobkoło, niy môsz we zocy „wartóści”, habisz, kradniesz , to tóż tyż Pónbóczek posywô na cia ta łoszkliwô niymoc, tego „parkinsóna”!
Łożyrok pokiwôł ino gowóm, zakrół se bymba tym cajtóngym i czytô dalszij. Po kwilce tymu kapelónkowi zrobióło sie tak jakosik gupio, iże tak łoszkliwie łozwôł sie do swojigo „bliżniygo”, napoczynô godać tak barzij libeźnie:
– Wyboczóm mi łóni, jô miarkuja, iżech niy miôł tak gôdać, ale móm pytani: jak dugo môcie panoczku już tego „parkinsóna”?
– Fto? Jô? – dziwuje sie tyn łożyrok. – Jô blank niy móm żôdnego „parkinsóna”. Jôch ino przeczytôł sam we tym cajtóngu, iże papiyż miôł tego... „parkinsóna”!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl