Dolazuja....

Rółzczasu we jednyj szuli rechtórka pytô sie dziecek we klasie:
– A rzyknijcie mi jakô tajla czowieka nôjprzodzij wlazuje do niyba?
Zuska ze drugij banki dźwigô graca i rzóńdzi:
– Jô miarkuja, co możno duszycka czowieka nôjprzodzij idzie do niyba, bo trza mieć snożnô duszycka, coby sie do tego niyba dostać.
– Bardzo dobrze! – godô rechtórka. – A rzyknij mi terôzki ty Hanysku, co ty ło tym miarkujesz.
– Mie sie zdô, co nôjprzodzij do niyba idzie serce. Bo trza mieć na isto dobre serce, coby sie dostać do niyba. – łodrzyknół Hanysek.
– Nó, ja, richtik, dobrze! – kwôli Hanyska rechtórka. – A ty Karliku, co myślisz ło tym?
– Mie sie zdô, co szłapy idóm nôjprzodzij do niyba!
– A po jakiymu szłapy? – pytô rechtórka zadziwanô.
– Anó, bo kiejech rółzczasu zdybôł moja mamulka i briftryjgra we prykolu, łóna bóła na wiyrchu i stopieróńsko wreszcała: Ło Pónbóczku! Dolazuja, dolazuja!