Umiyrô papiyż. Przi wrótniach raju świynty Pyjter pytô sie go:
– A ty, ftoś ty jes?
– Nó, jôch jes biszop Rzymu.
– Biszop? Biskup Rzymu? Niy miarkuja, niy poradza spomiarkować.
– Nó, taki namiystnik Pónbóczka na Ziymi.
– To nasz Pónbóczek mô jakigosik namiystnika? Blank nic ło tym niy wiym!
– Nó, jôżech jes gowóm kościoła katolickigo!
– Chopie! Niy miarkuja! A cóż tyż to takigo? – pytô sie św. Pyjter. – Dobra, doczkej sam, pójńda sie spytać mojigo Szefa...
Poszôł....
– Pónbóczku! Môsz deczko czasu? Jes ci sam taki jedyn istny, ftory rzóńdzi, iże jes jakimsik papiyżym, twojim namiystnikym na Ziymi, gowóm czegosik tam...
– Niy, blank niy miarkuja... Ale doczkej... Jezusku! A możno ty cosik ło tym wiysz? – wrzescy do Jezuska Pónbóczek.
– Niy, tatulku, niy miarkuja... ale wiysz, pójńda śniym pogôdać...
Po dugszyj kwilce wrôcô Jezusek i niy poradzi szczimać ze śmiychu...
– Tatulku, i ty św. Pyjtrze, pamiyntôcie te kółko rybôrske, tyn rybôrski ferajn, ftorych zakłôdôł na Zimi jakiesik dwa tysiónce lôt tymu nazôd?
– Nó, i...
– Łóni ci do terôzka fóngujóm!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl