We fligrze, wele jednyj paniczki siednół se tyngi, rubachny chop. Kej już tyn fliger wysztartowôł, tyn jegómóść stopieróńsko kichnół, zatym łozepnół se prziporek, wycióngnół swojigo ciulika i łobtar go sznuptychlóm. Śleciało pôranôście minutek, tyn istny juzaś kichnół, juzaś łozepnół prziporek, wycióng sznuptychla i juzaś łobtar tego swojigo ciulika. Baba, kierô siedziała wele niygo, napoczła sie festelnie gańbić i gorszyć. Kiej historyjô sie powtórzyła, baba niy szczimała i zagrózióła, iże nastympnóm razóm zawołô łobsuga tego fligra, coby zrobióła ze tym istnym ordnóng.
– Wyboczcie paniczko! – napocznół sie wymôwiać sie tyn istny. – Jô móm takô festelnie mało ftorô, jedzinô we swojij zorcie przipadłóść ku ftoryj jô jes blank bezradny... Nó dyć, szanownô paniczko, kiej kichóm, to zawdy móm przi tymu „orgazm” i śleja sie we galoty... Jest mi festelnie miersko skuli tego!
– Wybôczóm mi łóni panoczku, niy wiedziałach... – damulka poczuła sie gupio, iże tak na tego niywinowatygo chopa napadła. Zatym sie go spytała:
– Ale bierecie jakisik medikamynt na ta przidadłóść, na te kichanie, prôwda?
– Ja, ja paniczko! – łodrzyknół tyn istny. – Zaobycz wcióngóm sznuptabaka abo chocia deczko zemlytych korzyni...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl