Richticznô świekra...

Za pierónym starego piyrwyj dwie baby przikulwitali sie do króła Salómóna i przikludziyli ze sia modego karlusa.
– Tyn mody chop, zgodziół sie łożynić ze mojóm ceróm! – pedziała jedna śnich.
– Niy! Niy! Łón zgodziół sie łożynić ze mojóm ceróm! – zawrzeskła drugô.
Nó, i napoczli sie łóne wadzić jak sto diosków, aże yntlich tyn król Salómón poprosiół, coby sie zawarli, coby byli cicho.
– Przismyczcie mi sam zarôzki mój nôjsrogszy szwert, nôjłogrómnucniyjszy miycz! – pedziôł. – Trza go bydzie przetnóńć na pół. Kôżdô swôs dostanie jedna półowa!
– Nó, wyglóndô blank niyźle... niych bydzie! – pedziała jedna.
A ta drugô baba na to:
– O, królu, niy przelywej niywinowatyj kwie. Niych sie ta piyrszô dziołcha wydô za niygo!
Móndry król niy szpekulowôł ani łoka mrziku i pedziôł:
– Ja, tyn karlus musi sie łożynić ze tóm piyrszóm dziołchóm!
– Ale mamulka tyj piyrszyj dziołchy kciała przecamć ci go przetnóńć na dwie półowy! – zawrzesknół côłki dwór tego króla.
– Nó ja! Ze tego razinku gynał widać – łodpedziôł móndry król Salómón – iże to jes richticznô, prôwdziwô... szwigermuter!