Kamrat Antek...

Spómniôł mi sie dzisiej jedyn mój kamrat Antek, kiery jakosik latoś na podzim chyciół mie we szynku za knefel łod westy i pedziôł:
– Wiysz Ojgyn, cosik ci sie symnóm dziyje niyherskigo, lipnego.
– E tam, kudły ci blank wypyrtli, mosz glaca, jeżeś wylynióny, ale to jesce niy wszyjsko, przeca mogesz być jesce chop jak przinoleżi.
– Ja, możno jô i jes jesce chop, jak przinoleżi, starô jesce niy wajô...
– A depto do kościoła? – pytóm sie go.
– Ja, depto, ale za dugo tam niy rzykô ...
– Nó, tóż co ci doskwiyrô?
– Wiysz, to jes tak. Jakosik tak łóńskij soboty zicnółech sie we gryfnym kafyju, nó, możno we szynku... nó...
– I co, i co... miôłeś pijóndze na wyrôbianie? – pytóm sie, bo jô już – skuli mojij Elzy ino ze świekróm moga deptać do knajpy (kiej znôjda „spónsora”, znacy moja babeczka).
– E tam, zicła sie tam dwa tisze dalszij jedna gryfnô, szykownô – i jak to terôzki gôdajóm – „zeksownô” frela, kierô napoczła kurzić cygareta.
– Nó, i co, baba kce zakurzić cygareta...?
– Nó, to co jô? Miôłech barzij szkrabka, smacysko... na ta cygareta, a niy na ta frela!!!
I to tyż niy jes take iptowate, dupkowate, bo – jak gôdôł jedyn móndrok – lepszij mieć parkinsona i cosik ze achtkika wylôć, niźli mieć altzheimera i ci blank przepómnieć, co sie miało szluknóńć.