Tak jakosik pod koniec lipca Hyjdla – cera łod staryj Sznapcynyj – trefióła mie na słodach i napoczła łozprawiać:
– Wiysz Ojgyn, bóła żech zeszły tydziyń skuli mojigo starego, Ecika, u dochtora i spytałach go, co jô móm ze tym gizdym zrobić, coby łón przestôł słepać ta łoszkliwô gorzôła?
– Nó, i co łón wóm pedziôł?
– Wiycie – pado mi tyn dochtór – musicie nalôć połny waszbek gorzôły i ku tymu wciepnońć rajn zdechłego kota. Potym musicie zawrzić starego ze tym waszbekiym w kuchyni i doczkać jakosik godzinka. Wiyrza, iże wtynczôs tak mu sie tyn machmol łobmierznie, łobrzidnie, iże już nigdy i nikaj na gorzôła niy wejzdrzi.
– Nó, gryfnie, gryfnie! I co żeście Hyjdlô zrobiyli?
– Tak żech tyż gynał zrobióła łóńskij soboty. I wiysz co Ojgyn? Czekóm tak możno godzinka, dwie, trzi... i żech niy szczimała. Wiela to idzie doczkać? Wlazuja do kuchyni i kukóm a mój Ecik cupnół sie nad waszbekiym, wykryncô ci tego kota i wyrcy:
– Nó, kicia, nó. Jesce chocia cyjntla musza ze cia wykryncić!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl