Tak ci tyż bóło ze Jorgym łod Gogolinki. Kurzół ci łón fajfka, ale tak, iże niy móg być ani pół godziny bez nij. Robiół u nôs na grubie i kiejsik sie mu przidarzyło, co ta swoja fajka zaboczół w dóma. Zmierzły sie zrobiół, łoszkliwy, robota mu niy szła, aże jejigo kamraty już niy szczimali i kôzali mu wartko, tam a nazôd, deptać do dóm, a łóni sam mieli bez tyn czôs wachować, coby sie sztajger niy kapnół, iże go niy ma, iże łón sie na pôra minut straciół. Kiej tyż bóła pałza na śniôdanie, Jorguś drapko popyndalowôł do chałpy, a iże miyszkôł blank kole gruby, kole „Grofki” , za jakiesik piytnôście minut bół nazôd.
– I co, môsz ta fajka, bydzie już ze cia pokój – pytajóm kamraty?
– Bogać tam, psinco móm a niy fajfka. Nalech zółwizół miôł szczyńści, bo kiejech tak po maluśku dźwiyrze do izby łotwiyrôł, kuknółech a tam na zofie zicnół ci sie do kupy ze mojóm staróm nasz ółbersztajger. Mało ci mie pierón niy szczelół. Jużech dźwiyrzy niy zawiyrôł inoch prasknół na dwór i śmiatôłech aże sie za mnóm kurzyło.
– To ci miôł pecha, panie Ojgyn tyn Jorguś, pra?
– A bo jô wiym. Łoszkliwce ino niyskorzij gôdali, co jejigo dwa synki blank na ółbersztajgra sóm podane. Nale to możno ino sóm klyty.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl