Ślónzôki i przi fajrowaniu rócznicy powstaniów poradziyli sie wice łozprawiać. U nôs we Chorzowie, na Krojcce bół szykowny dochtór Elke. Zarôzki tyż po jednym powstaniu przikludziyli ku niymu Ernsta Marca, kierymu pierónym kalnô szłapa sie zrobiyła. Blank ci mu łóna łod palcysków zesiniała. Dochtór kuknół, łobadôł ta szłapa i gôdô:
– Gangryna! Trza bydzie tak wele kostki ta szłapa urżnóńć, uchlastnóńć.
I we lazarycie na dôwniyjszyj Humerajce (Hummereistrasse) a terôzki Karolce mu ta rać urzli, uciupali.
Niy zetrwało dwa tydnie Ernst juzaś przikwanckôł sie do lazarytu i pokazuje ta noga aże do kolana – kalno jak sto diosków.
– Gangryna idzie dalszij. Trza pajtnóńć wyżij kolana. I dochtór pajtnół.
Śleciało juzas ze trzi tydnie i Ernst juzaś przilazuje do lazarytu, i mô szłapa aże do półrzitka kalno, sino.
– Niy ma rady, gangryna idzie jesce dalszij, trza uchlastnońć rest tyj gracy – pado dochtór.
Chop prosi, coby możno jakiesik badania, możno dô sie cosik jesce ze tyj klepyty retnóńć. Po jakimsik tydniu dochtór idzie na izba do naszygo Ernsta i gôdô mu tak:
– Wiycie, to niy bóła gangryna...
– Niy? Panoczku dochtorze? A co?
– Wóm to panie Ernst, galoty ze tego arbajtsancuga farbujóm!!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl