Rółzczasu retónkowô ekszpedycyjô powandrowała kajsik gymboko do dżóngli, coby znojść fliger, kery sie tam łoztrzas. Côłko kolóna do łostatka miała ci nôdziyja, iże retnie tych, ftorzi łocaleli. Kiej już yntlich dokulwitali sie do miyjsca katastrófy, jejich łoczóm ukôzôł sie katastróficzny łobrôz. Uwidzieli wypolóny las, połozciepowane tajle tego fligra, handgypaki... nikaj ale niy bóło ani śladu ludzi ze tyj katastrófy. Łorôz, kajsik na wiyrszołku żórka, wygorzeliska poboczyli brodziatego, półsagigo chopa, kiery stôł łoprzity ło strom i bół fest zajimany łobgryzaniym srogij kostyry. Kiej już do łostatka wycyckôł marks ze tyj kostyry, ciepnół jóm na sztapel takich samych kostyrów, ftore usztaplowane byli kole jego szłapów. Kiej już i łón uwidziôł ta srogachnô ekszpedycyjô niy poradziół zamaskiyrówać swojij uciychy:
– Mój ty Pónbóczku roztomiyły! Jeżech na isto już retniynty! – wrzescôł tyn chop i tańcowôł ze uciychy.
Jednakowóż ludzie ze tyj retónkowyj ekszpedycyji byli nôjbarzij zajimane łobadowaniym terynu tyj katastrófy i polekuśku, i ze czasym corozki barzij dociyrała dó nich straszliwô prôwda ło tym, co tyż to tam sie musiało dziôć. Wszandy poniywiyrały sie połobgryzane kostyry. Wyglóndało na to, iże cufalowo retniynty czowiek wećkôł wszyjskich swojich kamratów. Tych chop, kiej uwidziôł we łoczach ludzi ze tyj ekszpedycyji take niyme łoskarżyni, ściykle wrzesknół:
– Niy mogecie mie ludzie łosóndzać, szacówać...! Eźli to jes cosik złygo, iżech kciôł przeżyć, kciôłech być mónter?
Na to łozwôł sie szef tyj ekszpedycyji:
– Chopie! My blank niy kcymy cie szacówać i łosóndzać za to, coś zrobiół, coby przeżyć. Ale jô pierdola chopie... tyn fliger sie łoztrzaskôł dziepiyro przedwczorej!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl