Nó, tóż mómy łod poruch dni szlus ze latym, fajrant i depto łod dwadziestego drugigo wrzyśnia (inksi gôdajóm, co łod dwadziestego piyrszego) na podzim, idzie jesiyń. Nó, i niy ma sam co fandzolić, szpasować, ino trza sie już richtik pomaluśku na ta zima rychtować. Tela, co jesce idzie jakiesik wice ło latowych tydniach i latowych cufalach połozprawiać.
Plaża, kajsik we Tunezyji, gorki piôsek, klara ci blynduje jak sto diosków, ludzie poseblykane, baby bali i bez cycynhaltrów, a kajsik kole jednyj palmy auflauf choby jakisik wywołany polityker na festin do mojigo Chorzowa sie przikarycół, i idzie po gôdce spomiarkować, poznać, co to możno sóm nasze Poznaniôki (a możno kamraty łod tego Gowina, znacy Krakusy). I jedna baba gôdô:
– Co? Stało sie co, utopielec, tónknół sie tam fto?
– E, tam. To ino mój synek znod jednego dinara (to taki ichni pijóndz) a rest Poznanioków sznupie w piôsku, bo możno jesce cosik nojńdóm.
Nale, kiejech gôwyńdziół ło araberskij dziydzinie, to cosik możno jesce cosik ze tymi araberskimi powiarkóma skuplowane.
Chop wzión swoja babeczka na piyrszy we jeji życiu szpil we golfa. Babeczka piyrszy rółz pizła i balik wytrzas szyba we łoknie chałpy, kierô stôła blank wele golfowego pola. Chop sie deczko znerwowôł i łozgzukany rzóńdzi:
– Gôdôłech ci, cobyś dôwała pozór, a terôzki bydymy musieli tam pójńść, przeprôszać, nó i możno i za ta szyba zabulić.
Idóm ku tyj chałupce, klupióm na dźwiyrze. Miyły, całbrowny chopski głós zaprôszô jich rajn. Wlazujóm. Potrzaskane łokno, zeszrótowanô, szczaskanô starucnô waza a na szeslóngu siedzi chop.
– To wyście szczaskali mi ta szyba we łoknie?
– Przeprôszómy panoczku festelnie!
– Tak prôwdóm to niy ma za co. Jôch jes takim ci araberskim dżinnym, kiery bół uwiynzióny, zawarty we tyj wazie już jakiesik kielaset lôt. Terôzki ale jô musiôłbych spôłnić trzi wasze winsze, trzi życzyniô... Niy pogorszycie sie na mie eźli spôłnia wóm po jednym, a na łostatek łostawia sie jedne dló mie?
– Niy! Jes gryfnie! – łodrzykô wartko chop. – Jô kciôłbych dostôwać kôżdyrok milijółn dularów.
– Żôdyn problym! – łodrzykô dżinn. – Ku tymu garantjyruja ci, iże bydziesz festelnie dugo żół.
– A ty, gryfnô paniczko, co byś kciała? – gôdô dalszij tyn dżinn.
– Jô bych kciała mieć we kôżdyj dziydzinie fajnistô chałpa ze nôjlepszyjszóm sużbóm, ze nôjlepszyjszymi sużóncymi na świycie.
– Jakeś se dziołcha zawinszowała, tak môsz! – łodpedziôł tyn dżinn. – Króm tego moga ci łobiycać, iże do żôdnyj ze tych twojich chałpów nigdy sie żôdych rabsik niy włómie...
– A jaki jes twój winsz, roztomiyły dżinnie? – pytajóm wrółz baba ze chopym.
– Skuli tego, iże bół tak dugo uwiynzióny, zawrzity we tyj wazie, niy marza ło niczym inkszym, jak ino ło łostrym zeksie ze cia, moja ty gryfnô paniczko.
– I co ty na to, moja roztomiyłô? – pytô sie chop ta swoja babeczka.
– Wiysz! Mómy tela pijyndzy, mómy chałpa we kôżdym kraju.... Wiysz, jô sie zgodzóm!
Babeczka idzie ze tym dżinnym na wiyrchni sztok... Côłke popołednie łostro sie kochajóm. Tyn dżinn na isto niy miôł dosik. Tak po śtyruch godzinach zeksu sztyjc i jednym ciyngiym, tyn dżinn ślazuje ze tyj baby, zaziyrô jij tak do łócz i pytô:
– A rzyknij mi ino, jakeście to wy sóm stare, moje wy roztomiyłe?
– Anó, łobióm nóm pizło już 35 lôt! – gôdô ta babeczka.
– E, fulôsz dziołcha! 35 lôt sómeście stare a jesce we dżinny wierzicie?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl