Rółzczasu wnuczek przykludziół sie do swojigo starzika na wiyś ze swojóm babeczkóm ze kieróm ci sie dziepiyro co łożyniół. Tak możno po jakichsik dwóch dniach starzik bez cufal łapnół jich na dupczyniu. Na łodwieczerz pytô sie tego swojigo wnuczka:
– Synek! A co wy to tak jakosik dziwocznie, tak... miarkujesz... tak niy po bożymu, żeście to robiyli?
– Anó, wiedzóm łóni starziku, wtynczôs tyn mój ciulik wlazuje jakiesik dwa cyntimyjtry gymbij!
– Łoo, toch niy wiedziôł – strôpiół sie starzik.
Bez dwa dni starzika żôdyn niy widziôł. A łón zicnół sie we izbie, łobciepôł sie jakimisik starymi kalyndôrzami, papiórami, blajsztiftami...
Na łostatku trzecigo dnioszka ło rozwidnioku wlazuje do kuchyni i rzóńdzi:
– Starô! – gôdo doswojij babeczki. – Cosik mi sie zdô, iżeś ty jes na jakiesik dwadzieścia kilomyjtrów... niydojebanô!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl