Jedyn istny, bamber ze zadupiatyj wsi na Podlasiu puściół sie do miasta na trachtórze, na takij staryj cugmaszinie. Kiej tak jechôł drógóm uwidziôł wele cesty „tirówka”, a skuli tego, iże jesce nigdy we życiu niy trefiół sie ze takóm lôtawicóm, pomyślôł, co możno ta dziołcha prosi ło to, coby jóm podciepnóńć do miasta. Tóż tyż zahaltowôł tyn swój trachtórz. Dziołcha wlazła farkabiny, bez pôra minutek jadóm tak blank po cichusku aże na łostatku ta „tirówka” niy szczimała i pytô:
– Panoczku! A uprôwiali już łóni kiesjik... zeks?
– Niy, niy! – łodrzykô tyn bamber i côłki czôs gdyzie ździebło trółwy. – Latoś to ino kartofle a żyto!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl