Przilazuje jedyn istny do dochtora i prosi ło zaregistrowanie. Szwestera we tyj recepcyji głóśno pytô sie go:
– A cóż tyż to wóm panoczku doskwiyrô?
Chop sie deczko snerwowôł, iże przi ludziach ze raji musi łodrzykać na take pytani wrazickij szwestery, tóż tyż łodrzyko tak rubym głósym :
– Móm stopieróńskô utropa ze... dupóm!
– Ale, prosza wôs panoczku, tukej sóm wszandy ludzie... jak wy sie słówicie... Niy bółoby lepszij pedzieć, iże môcie problym ze czymsik blank inkszym, na tyn przikłôd ze daklym, a zatym dziepiyro we kabinycie dochtora gynał wyeklerować wszysjko do porzóndku? Niy zmuszalibyście panoczku tych samtukej ludzi do suchaniô takich deszpektów.
Chop moreśny, skrószóny wylazuje za dźwiyrze i po jakimsik łoka mrziku wlazuje nazôd rajn.
– Witóm gryfnie!
– Anó, witómy tyż! I cóż wóm to doskwiyrô?
– Móm, wiedzóm łóni paniczko, cosik ze mojim lewym daklym.
– Ja? Gôdôcie? – kiwła gowóm flyjgera, rada ze tego, iże tyn pacijynt posuchôł jeji dorady. – A cóż tyż to takigo dziyje sie ze tym waszym daklym?
– Ano, paniczko, jak bez nie SRÓM, to mie stopieróńsko targo!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl