Rółzczasu jedyn istny wrôcô sie na łodwieczerz ze dinstrajzy, ze delegacyji. Wkarowôł wartko do pomiyszkaniô i w te pyndy zaziyrô pod prykol, kukô do srogigo szranku, wylazuje na balkón... i nic, żôdnego tam niy ma.
Podlazuje terôzki ku swojij babeczce, libeźnie hajô, głôsko jóm po wosach i gôdô ze jankorym:
– Wiysz, moja ty roztomiyło, cosik mi sie zdô, iże blank sie już starzyjesz!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl