Utopiymy...

Przilazuje baba do dochtora i rzōńdzi:
– Pōnie dochtorze, chopa mojigo niy ma we chałpie a jŏch zaciōnżōła. Jak ci to je mōjglich?
– Siednōm sie łōni paniczka.
Baba zaziyrŏ a dochtōr wyciōngŏ rola waty i godŏ do baby:
– Wećkajōm łōni ta wata!
– A po jakiymu mōm ćkać ta wata?
– Jedzōm łōni i niy pytajōm sie.
Tōż tyż baba ćkŏ ta wata, ćko i zatym gŏdŏ:
– Pōnie dochtorze.... już niy poradza...
– Nō, tōż wstanōm łōni...
Baba sie sztrekła i dochtōr dowo łōnyj srogi zbōnek wody i kŏże łōnyj słepać.
Baba wysłepała jedyn zbōnek, drugi, trzeci i juzaś pytŏ sie dochtora:
– Pōnie dochtorze, jŏ już na isto niy poradza.... nale na jakiego dioska to wszyjsko robia?
– Jak tego skurwiela niy uduszymy to go chocia utopiymy!