Pogrzyb Erny ....

Jakesik śtyrdziyści już lŏt niy widziŏłech Bercika łod Kurpancynyj. Straciōł mi sie chop, kej sie ino łożyniōł. Łorŏz – a siedziŏłech u Pyjtra przi sznapsie i szopie piwa – wlazuje Bercik, łobrośniynty choby Rumcajs, i ze takōm markotnōm fresōm. Wejzdrzŏł sie tymi świdratymi ślypiōma po cŏłkim szynku i przikwanckŏł sie ku mie. – Suchej nō Ojgyn, postawisz mi cyjntla a byda łozprawiŏł jaki pogrzyb miała moja Erna – pado, a grace mu dyrgotajōm choby galet. Łobsztalowŏłech dlō niygo sznaps i piwo na popitka, bo mi sie go żŏl zrobiōło i czekōm co tyż to mi bydzie eklerowŏł. – Wiysz jaki moja Erna miała pogrzyb? Niy? Tōż suchej. Łod tōłtynhale szli my tak: na przodku Myrcik ze krziżym. Za niym pŏra ludzi z wińcōma – bo musza ci pedzieć, iże moja Erna to bōła dupnŏ figura na grubie w Bytōniu – a za niymi zasik blaskapela. Chopie, jak te muzikanty duli we te trōmpyjty, to blank niy mŏsz anōngu. Za tymi muzykantōma szli kapistranty, za niymi kapelōnek, kery rzykŏł ze tego brewijŏrza choby nŏjynty. Potym ci jechŏł tyn lajchynwagyn łod Gabryśki a ciōngli go dwa czŏrne, paradne kōnie. Nō, a na tyj fōrze w takij szykownyj truchle leżała ci we kwiŏtkach moja Erna. Za truchłōm szołech jŏ, we nowym ancugu i beczŏłech jak smarkaty synek. Nō, a dziepiyro pō mie na łostatku szli te wszyjske kōntmany łod mojij staryj, jeji sōmsiŏdki i kamratki, nō i te wszyjske wrazitke ze cŏłkich Pniokōw. Szluknōł Bercik sznapsa, popiōł piwym, łozejzdrzŏł sie tak naobkoło, potym na mie i padŏ: – Nō, tōż postŏw jescesetka i powiym ci jaki pogrzyb miała moja Erna. Coch miŏł robić. Barman dej jescejedyn kobuch Bercikowi. Dŏł, wytar blat i Bercik napocznōł. – Wiysz jaki pogrzyb miała moja Erna? Niy wiysz, to posuchej ino. Nŏjprzodzij szŏł Myrcik ze tym krziżym pod parzōm. Za niym lejzli te ludzie, co to mieli te wińce na karku – bo musza ci pedzicć, iże Erna to bōła fest figura na grubie. Potym to szli te trōmpyjty ze tymi muzykantōma. Za tōm blaskapelōm szli te ministranty i niyśli tego kapelōnka, kery cosik tam pod fusiskiym jamrowŏł choby Żyd we bōżnicy. Jak przinoleży, te czŏrne kōnie łod Gabryski ciśli tyn cŏłki lajchynwagyn w kerym na truchle siedziała moja gryfnŏ Erna i ciepała mojiki bez cŏłkŏ cesta. Potym to szŏł jŏ i chichrŏłech sie jak nŏjynty, bo mi sie spōmniało, kej my świekra chowali a kopidoły niy poradziyli jōm do doła wciepnōńć, bo ci bōła takŏ fetownŏ. Dziepiyro za mnōm szli te wszyske wrazitkie sōmsiŏdki, kamratki ze Pniokōw i ślimtali, choby im fto portmanyj zachachmynciōł. Chlistnōł ci bōł Bercik seta, zapiōł piwym, zacharlŏł i padŏ: – Łobsztaluj Ojgyn jescejedyn achtlik gorzŏły a byda ci łozprawiŏł ło pogrzybie mojij Erny. Dyć nim żech sie spamiyntŏł Pyjter postawiōł na sznkwas nowŏ kolyjka i Bercik napocznōł nawijać: – Wiysz jaki moja Erna miała pogrzyb? Niy wiysz? To dej pozōr i posuchej ino co ci powia. Nŏjprzodzij jechŏł na krziżu Myrcik, choby he, he, skŏkŏł... he, he jak hopafedel. Za niym te ludzie kulali wińce – bo musza ci pedzieć...ep, ep, iże moja Erna to ci boła dupnŏ figura na Barbōrce. Kapelōnek...ep, ep, ep... ze tymi swojimi kapistrantōma dmuchali w te trōmpyjty, a te muzykanty ciōngli ta fōra i... ep, ep... jamrowali, choby Żydy, kej idōm na torg. Moja Erna jechała miyndzy tymi kōniami na takim zesliku i śpiywała aże śpiywała choby nŏjyntŏ. Wele niyj tōmpali te sōmsiŏdki i wrazitkie kamratki, i gawcyli sie na jeji klajd, kery miała na puklu...chrrr, chrrrrr... Bercik niy nynej, bo cie łokradnōm – Pedziŏł Pyjter i już ci bez gŏdki szynknōł zasik cyjntla i piwo. Bercik sie deczko łocuciōł, wejzdrzŏł sie na mie swojimi blank bamōntnymi ślypiōma, szluknŏł ta gorzŏła i bajukŏł łod nowa: – Wiysz eeeee... Ojgyn, jaki moja Erna ep, ep, ep... miała pogrzyb? Niy wiysz? To jŏ ci powiym. Nŏjprzodzij szli te ludzie ze tymi wińcōma – bo musza ci pedzieć, iże moja Erna to ci bōła ganc dupnŏ figura wele drōgi przi grubie – i niyśli Myrcika na krziżu. Tyn lajchynwagyn ciōngli te kapistranty do kupy ze naszym kapelōnkiym, a muzykanty siedzieli na tyj fōrze i rzykali choby nŏjynte. Jŏ sie leżŏł szykownie we truchle a te wszyskie wrazitkie sōmsiŏdki i kamratki dmuchali we te trōmpyjty aże szyby we łoknach dyrgotali. Chrrrr... chrrrr.... a Erna ? A Erna to jŏ niy wiym kaj bōła, bo w tym mōmyncie chytŏ mie zawdy śpik i już zōłwizōł niy bocza, co bōło dalszij. Terozinki tyż Bercik ślegnōł na dyliny i napocznōł chrapać, choby go fto ze skōry łobdziyrŏł. Ojgyn z Pnioków