Babske hormōny...

Siedziŏłech rōłzczasu ze kamratami we szynku i ftosik wypolōł ze tymatym, iże piwo mŏ we sia babske hormōny. Nō, i napoczło sie. Niy poradziylichmy przijńść ku sztamie tōż tyż uzdalichmy, co zrobiymy naukowy ekszperimynt. Kŏżdy snŏs wysłepŏł (ino skuli nauki) po dziesiyńć biyrōw. I wtynczŏs wykŏzała sie łoszkliwŏ prŏwda. – Przibralichmy na wŏdze; – Pierōnym mocka gŏdalichmy nale ło niczym kōnkrytnym; – Mielichmy prōblymy ze jazdōm autokym; – Niy poradziylichmy ze sie do fyjleru, mimo co bōło klar, że tyn fyjler zrobiylichmy; cwekym, lōgicznie myśleć; – Niy poradziylichmy prziznać – Kŏżdy snŏs wierzōł, iże je pympkym świata; – Pierōnym bolała nŏs gowa i niy mielichmy żōdnyj chańdzi na zeks; – Niy poradziylichmy łobstŏć ze zimnōm kwiōm; – Dziyrżylichmy sie wzajym za grace; – Po kŏżdych dziesiyńciuch minutkach musielichmy deptać do haźlika i... to zawdy wrōłz!