Jedyn, jedziny rōłz...

Môj, to môj i swoji prawa mô. Łozprawiôł mi stary Alojz Bregula, jak to kejsik we môju nachtigale klōnskali za łoknym (łōn miyszkôł kole „ligi”, kole tyj „doliny gōrnika” , ale łod Maciyjkowic) , hica ci bōła festelnô bez côłki dziyń, flider wōniôł za łoknym, choby côłki fynsterbret parfinym ftoś popyrskôł, a łōn ci ze swojōm starōm kładōm sie do pryka, bo już bōło dobrze na łodwieczerz. Łōn, kej ino lygôł, już mu sie ślypia zawiyrali, już mu sie ślypia klapli, ale jego starô krynci sie, zwyrtô, fajtô sie we lewo, we prawo, wylazuje na poszwa, wlazuje rajn pod pierzina, ciyngiym tam a nazôd, i blank ci niy poradzi nynać. Łorôz tyż tyrpie tego swojigo chopa i po cichuśku gôdô ku niymu: – Lojzik, Lojzik, suchôsz ty mie? – Suchōm, suchōm, ale kciôłbych już spać – pado Bregula, i łobrôcô sie na drugô zajta we prykolu. – Lojzik, Lojzik, a rzykni ty mi ino, zdradziōłeś ty mie kiedy, abo niy. – Cicho być Hyjdla, aże być cicho. Co cie dzisiôj siokło? Pytlujez i pytlujez, a mie blank niy dôwosz spać. – Nale, Lojzik, takeś sie dupōm ku mie zwyrtnōł, ani mie niy pohajosz, kusika niy dôsz, to chocia rzyknij: zdradziōłeś ty mie ty, abo niy? – Jezderkusie! Ale ty tyż poradzisz kwiōnczeć, ale ty poradzisz być zmierzło. A kej ci powia, dôsz ty mi już yntlich pokōj. – Dōm Lojziku, dōm, ino mi rzyknij eźliś mie chocia rōłz zdradziōł? – Nō, możno to bōło rōłz, wiysz, tam we zanatorjōm, nō... zdrôdziōłech cie rōłz. Ale... ale na zicher, ino rōłz! I to pierōnym dôwno tymu nazôd! A Hyjdla jak ci sie niy łodwinie, jak ci go niy prasknie bez pysk: – Dzisz go łochyntola pierōńskigo! Rōłz! I prask ci go tuplowanie we fresa. – Hyjdla! Co cie siokło? Co we cia za diosek wlôz? – A niy przidało by ci sie terôzki.... tyn jedyn, jedziny RŌŁZ?? Ojgyn z Pnioków