I co mie sam jesce dziyrżi?

I co mie sam trzimô? Co mie sam dziyrży? Pōnbōczku, na isto co mie sam jesce dziyrży? Pōnbōczku, niy dej tak dalszij żyć! Anō, samech sie urodziōł, i sam kca zemrzić. I sam idzie łozprawiać take cepiate wice, szpasy. Bo cheba wszyjskie miarkujōm, co ta piyrszô połowina życiô popsowajōm cowiekowi łojce, a drugô – dziecka! Ale tam. Jô już sam kejsik gôdôł ło mojij Starce Klarze. Łōna zawdy łozprawiała nōm śpikolōm roztomajte gysziszty, roztomajte bery. Kciôłbych terôzki rzyknōńć cosik, coch spamiyntôł ze modych lôt i – coby mi żôdyn niy przeciepnōł, iżech je małupica lebo papagaj – byda to rzōndzioł tak, jakech to spamiyntôł: Bōła ci rōłz gospoda, niy, niy ta łod Pyjtra, ino inkszô, tyż gryfnô. We tyj gospodzie szło pojeść, pośniôdać, no i szluknońć mało-wiela, tela – co inakszij niźli u Pyjtra – gospodzki niy dôwôł na pōmp. Ino kciôł, coby zarôzki bulić i to rubymi. Wszyjskie naobkoło to miarkowali. Nō i kejsik przikludziyli sie tam dwa miglance. Niy mieli żôdnych betkōw ino ździebko pomyślōnku. Co tyż mieli robić? A dyć łōni już na Barskij (tôrg we Chorzowie) dowiedzieli sie, co tyn gospodzki nic niy do na heft. Tak ci dugo medikowali aże wypokopiyli. Wlejźli sie gryfnie rajn do tyj gospody, zicli sie szykownie a jedyn śnich miôł gryfny koferek, drugi sztramsko tasia. Tyn istny, tyn karczmôrz tak sie gawcy i wrazidlato pytô: – A łōni, to łod kany, skōndsi? Cym tam jarmaczycie, co tam kajplujecie? – Anō, mōj kamrat kajpluje sznaplami, sznōrōwkōma do szczewikōw, gutalinym i byrsztami. A jô mōm sam kichole na przedej! – łodrzykô jedyn miglanc. – Kichole, sznupy na przedej? Jak to tak idzie? – pytô sie gospodzki. – A dyć blank ajnfach. Jet ci sam u nôs we Sosnowcu taki werk, kaj sie te kichole, kiere jô sie sam lajstna, sztapluje, garniruje i niyskorzij dalij kali, dalszi sprzedowo. Przeca niy kôżdy je zadowolniōny ze swojij fresy i swojigo kichola. Skuli cego ludziska nôjbarzij wajajōm? A dyć wajajōm na kichole. A wy gospodzki, môcie tyn kichol nikej côłki kibel kobzoli. Mogecie ale sam nōm go skalić. – Jak to, jak to skalić? Jesce terôzki podwiyl żyja? – pytô sie tyn istny. – A dyć niy zarôzki! Jô sam terôzki kłada na tyn blat sto złociokōw, a łōni mi dajōm tyn kichol zarôzki, kej ino kipnōm. – Gôdôcie, co dziepiyro kej mi sie zemrzi? A przeca po jakiego dioska tam we truchle, tyn pyrkaty kichol bydzie mie sie nadôwôł? I dowocie zarôzki côłke sto złociokōw? – Gynał! Dowōmy sam zarôzki sto złociokōw, ale kejby sie ftosik zegziōł, i kciôł niyskorzij sie ze tyj parady wykiołzdać, buli jesce rōłz tela! – Nō, tōż sztama, dôwejcie mi sam zarôzki te sto złociokōw! – pado gospodzki. – Po maluśku, panie ōłber, muszymy tyn kichol nacechować, coby nôs żôdyn niyskorzij niy łocyganiōł, niy łoszydziōł. – łodrzyknōł jedyn ze tych miglancōw. Wyjimajōm, srogi pitwok, szpirytusowy bryner i warzōm taki cerwiōny lak, szlajfujōm i grzejōm tyn pajtok .... Gospodzkigo ździebko strach łobleciôł, mrowce mu po plecyskach napoczli tyrać... – Ej, ej, a co wy kcecie sam zbajstlować? – pytô sie wystrachany. – Nō, a dyć nic, ino wôs kcymy nacechować. Przeca dowōmy sto złociokōw, to muszymy gynał miarkować, iże tyn kichol je nasz. Jedyn sztympel i fertik! – Coście pedzieli? To jô mōm taki łosztymplowany tyrać choby kormik abo gańć? A dejcież wy mi pokōj – zawrzesknōł gospodzki, kej sie i tego pitwoka i tego łognia zlynknōł. Niy ma żôdnyj „umowy”, jô... jô wylazuja ze takigo konszachtu! – Co? Jak? Łodmiyniōło wōm sie? Miarkujecie, co wôs to bydzie sto złociokōw geldowało. – pytajōm sie wrōłz łoba miglance. – Stanowiynie je na zicher sam podszrajbowane i nic sie już niy do zwekslować. Szynkorz côłki znerwowany, rozgzukany, jesce cosik prōbowôł przełōnacyć, ale wszyjskie we tym szynku widzieli i byli mōnter, co gospodzki dôł zwōlo na przekajplowanie tego kichola i niy łostało mu nic, ino chycić sie za kabza i wybulić te sto złociokōw sztrofy. Kej już wybulōł te pijōndze, te dwa miglance zicli sie gryfnie na jejich zeslach, napytali sie inkszych kamratōw i napoczli ćkać i słepać, a za kōżdōm razōm, kej dźwigali lampus przisrywali: – A to, gospodôrzu, a to barman, za wasz KICHOL! I to sie terôzki tak modernie mianuje: „marketing bezpośrydni”, pra? Nale, moge być i tak, jak to sie przidarziło mojimu kamratowi, zyjmanowi, ryżymu Jyndrysowi. Wkarowoł ci łōn bōł do szynku we Gdyni (lebo Gdańsku, niy bocza) i łod proga wrzescy choby go ze skōry łodziyrali: – Chief! Chief! Bōłech bez côłkie pōł roku na morzu, dejcie mi sam, a wartko, cosik srogigo, łobłōnczastygo i nafolowanego łod gōry do spodku gorzôłōm! – Robi sie Jyndrys, zarôzki – łodpedziôł mu ze rułōm gospodzki. – Moge to być naszô rubô Marika?