Kartofle, kartofle...

Łojciec ze swojim synkiym handlujōm kartoflōma po roztomajtych zidlōngach. Jak zawdy wjyżdżajōm na plac i wrzescōm: – Karofle! Kartofleee! Ze drugigo sztoku wychylōła sie modo baba i rzōńdzi, iże winszowała by sie... – A wiela wōm paniczko potrza? – Anō, śtyry miechy! – Synek! Deptej na wiyrch! – gŏdŏ łojciec. Na wiyrchu baba sie pytŏ: – A wiela byda musiała zabulić? – Anō, jak dlŏ wŏs paniczko, to uczyni 200 złociokōw. – Hmmm, niy mōm tela, ale sōm łōni panoczku już majoryntny, dorōsły, mie tyż nic niy brakuje, to możno jakisik nōmerek, jakesik wartke dupczyni? – Anō, musiŏłbych pogŏdać ze fatrym. – Nale, nale, wiedzōm łōni panoczku, sōmeście już majoryntny, to po jakego pierōna pytać łojca? – Jŏ jednakowōż kciŏłbych sie fatra spytać... – Nale po jakiymu, panoczku, po jakiymu? – Bo wiedzōm łōni paniczko łōńskigo roka przedupczylichmy kajsik kole 8 tōn naszych kartofli! Ojgyn z Pnioków