Halloween ...

I niy kciôłech ło tym gôdać, nale tak ci mie to dopolōło, iże musza sam chocia ino spōmnieć ło tym. Bo, tōż mōmy jużcić richtik choby w Americe. Mockach już ło tym rzōńdziōł, ło tych wszyjskich Walyntynkach, św. Patrikach, roztomajtych cudzych fajerach. A łōńskigo roku, tak jakosik na dziyń przed Wszyjskimi Świyntymi przikwanckołech ci sie na ździebko sztajfnych szłapach i ślegnołech na szeslōng, coby sie moja staro niy kapła, iżech niy je monter. Przecamć ci mi słepać blank niy „wolno” (a jak gôdôł ficywyrt we lazarycie: kej niy wolno – no, to wartko!). Aż tu narôz, jak niy gruchnie muzika (sōm szlagcojg to cheba mog i szyby we elzinym wertiko szczaskać ), a jakiesik ci tam szarpidrōty niy nasze pieśnicki ku tymu wiskajōm, chocia tyż ze srogim larmym. To ci jece bōło małe piwo. Tak na łodwieczerz gawca ci sie, a sam wele naszyj klopsztangi na placu skokajōm jakiesik cudoki. Na łeby powrajżowali bele jake roztomajte larwy zbajstlowane ze ... bani. Ludzie, małoch hercszlaku niy dostôł. Lejza ci na dōł na plac i gryfnie pytōm : – Suchejcie nō łochyntole pierōńskie, cōż ci to sie samdo dioska dziyje ? – Panie Ojgyn – rykli łorôz te łoszkliwe gizdy – co wy to przedwojynny, i niy miarkujecie, iże dzisiôj mōmy halołin (Halloween)? Anō, możno niy blank przedwojynny, ale kiż pierōn tyn jakisik diosecki halołin – myśla sie – i ida ku Myrcikowi, ftory mô cera we Irlandii. I łōn ci mi dziepiyro pedziôł , iże to ci je take hamerikańske świynto (choby ci te nasze starodôwne polske Dziady) przi kerym bajstluje sie roztomajte gupoty, na fresy sie wkłôdô bele jake larwy i robi sie larmo na côłki karpyntel. Nō, ja ... terôzki wszyjsko muszymy choby afy podrzyźniać, co ino capi letkim auslynderskim, hamerikōńskim cuchym. Ale, do tego, to jô ci sie już na isto, prôwdōm blank niy przibadōm i tela !!! A tak blank na łostatek, coby mi żôdyn niy pedziôł, iże jô ino sam jankor i srogo żałość po naszych starodôwnych prziwykach flyjguja, rzykna tak jak kejsik tyż to tyn nasz Jan ze Czarnolasu pisôł: „Nie porzucaj nadzieje, Jakoć sie kolwiek dzieje: Bo nie już słońce ostatnie zachodzi, A po złej chwili piękny dzień nadchodzi.” Tak sie tyż terôzki medikuja, że to boło by na tela, trza ino jece we pyndziałek i wtorek (ja, przi Zaduszkach tyż!) deptać na nôjbliższy smyntôrz, i jece kōmuś ta świycka łoświycić, jece jedyn pociorek zerzykać. Tōż chowcie sie, trefiōmy sie na kiyrchowie