Chōp sie skapnół....

Jedyn żyniōl skapnół sie, prziszôł na tō, iże jegō babeczka ciyngiym gō ze inkszymi chōpami zdrôdzô. Rôz tyż tak jakōsik na łōdwieczerz dōczkôł, aże łóna sie szykōwnie łōdziôła i wylazła ze chałpy. Zarôzki łón tyż wyfuknół z dóma, wlôz dō taksy i kôzôł tymu taksiôrzōwi jechać wartkō za ałtōkiym we kerym bóła jegō starô. Niy zetwałō kieladziesiónt minutek i pōkôzałō sie, cō ta jegō babeczka rōbi we takij „agyncji tōwarziskij”, znacy we takim mōdernym burdelu. Małō ci gō szlak niy trefiół, dych ci mu sztōpłō, tak ci sie festelnie znerwōwôł. I dziepiyrō pō kwilce gôdô dō tegō taksiôrza: – Kcesz chōpie przidubnóńć jakōsik stówa? – A czamu by niy? – łōdmawiô na tō szōferôk. – Inō mi rzyknijcie, cō jô móm zrōbić, cōby ta stówa erbnóńć ? – Wlejziesz chōpie dō tyj agyncji, zebieresz ze sia ta mōja szantrapa, ta mōja baba, wstyrczysz jóm tu, dō tegō twōjigō ałta i zakludzisz nôs łōbiuch dō kupy dō chałpy. Nō, i taksiôrz wlôz rajn dō tyj agyncji, tak jak sie ugôdali. Za jakiesik pôrã minutków dźwiyrze sie ze srōgim gruchym rōztwiyrajóm i wypôlół śnich tyn taksiôrz, kery dziyrżôł za kudły baba, ftōrô sie stōpieróńskō szprajcōwała, bańtōwała. Łōdewrził dō krzóna dźwiyrka ze tegō jejigō ałtōka, wciep ta baba rajn i wrzesknół : – Trzimejcie jóm panōczku, fest jóm trzimejcie ! Tyn chōp tak kukô, gawcy na ta baba i łōrōzki zawrzesknół ku tymu taksiôrzōwi: – Aleć przeca tō niy ma mōja starô, tō niy ma mōja baba!!! – Wiym, wiym kurwa, tō je mōja! Terôzki dziepiyrō ida rajn pō waszô!!!