Aboch pofyrtany, aboch... już zwiykowany...

Cosik mi sie zdô, iżech jes corôzki barzij pofyrtany abo ci mie już na staróść sklerółza chyciyła. Niy poradza tego gynał spokopić. A napoczło sie to tak:
Ło szaroku kca podlôć moja zegródka. Wylazuja ze chałpy, pyndaluja do mojigo łogródka, sznupia po kabzach ... niy móm kluca. Wrôcóm sie nazôd, biera kluce i nowy szlauch do wody, deptóm do zegródki. Kiej żech ci już napocznół łozwijać szlauch do podlywaniô, zaziyróm na mój autok, kiery styrcy za łogrodzyniym i miarkuja, co trza by go bóło dzisiôj łoszpluchtać. Móm już przeca szlauch, jes woda ale niy móm cym tego autoka łozewrzić. Ida nazôd do chałupy. Kiej deptóm nazôd do dóm po klucyki dó niygo, merknółech jesce na stole moja koryspóndyncyjô i rechnóngi, kierech skorzij wyjmnół ze brifkastli. Uzdołech, co trza przodzij przejzdrzić ta koryspóndyncyjô jesce skorzij przed łoszpluchtaniym mojigo autoka. Kładã kluce na stole i wyciepuja ryklamy do aszynklibla i miarkuja, iże łón jes ci blank połny. Nó, tóż tyż zarôzki woża sie łodłożić rechnóngi i tyn aszynkibel wyrojmować. Wtynczôs przilazuje mi na myślónek, iże kiej wylazuja ze tym aszynkiblym na dwór do hasioka, byda blank podle mojij brifkastli, moga beztóż tyż nôjprzodzij wysłać rechnóngi, kiere idzie łopłacić czekiym. Bierã totyż ze stoła do gracy ta moja ksiónżka czekowô i stwiyrdzóm, iże łostoł mi ino jedyn, jedziny szek. Blank nowô ksiónżyczka jes we mojij srogij izbie. Wlazuja rajn a sam na mojim szrajbtiszu styrcy biksa biyru, kieroch napocznół słepać z rańca. Miarkuja, co te piwo jes już festelnie ciepłe i trza by jóm, ta biksa, bóło wrajzić do kilszranku. Ida do kuchyni ze tóm biksóm i zważowóm, iże kwiôtki na fynsterbrecie muszóm być razinku podlóne. Stawióm biksa z biyrym na tyn fynsterbret i widza, co tam leżóm moje bryle, kierych niy poradziółech ło rozwidnioku znojść. Musza ci wartko – takech se myślôł – położyć je nazôd na mój szrajbtisz tela jesce, co nôjprzodzij podleja jednakowóż te moje kwiôtki. Łodkłôdóm nazôd te bryle na fynsterbret i deptóm do kuchyni po woda. Nôgle uwidziôłech mojigo pilota łod telewizora. Ftosik pewnikiym łostawiół go wczorej na kuchyniannym stole. Wymiarkowołech, iże kiej na łodwieczerz bydymy kcieli ze mojóm staróm łoglóndać telewizyjô, bydymy juzaś choby gupie sznupać za tym pilotym i pewnikiym mi sie niy spómni, coch go łostawiół we kuchyni. Nó, tóż uzdołech położyć ci go na jejigo plac przi telewizorze. Tam kaj godzi sie, coby bół. Ale nôjprzodzij podleja na zicher te kwiôtki. Przi nalywaniu wody do zbónka wylôło mi sie ździebko wody na ziym ... łodkłodóm pilota na stół, biera jakosik lapa ze kamerlika i wyciyróm te dyliny. Wrôcóm sie nazod do izby i próbuja sie na gwôłt przipómnieć, co jô tak po prôwdzie kciôłech terôzki zrobić.
Medikuja, sztudiyruja ... ja, móm! Musza mojij Elzie zagrzôć nudelzupa ze niydzieli, kiej przijńdzie ze roboty do dóm. Biera ze balkóna gôrczek ze tóm zupóm a sam glingo zwónek u dźwiyrzy. Łotwiyróm a sam moja sómsiôdka prziszła jak zawdy borgnóńć deczko soli. Kca pójńść do szrancku we kuchyni, coby ji łodsuć ździebko tyj soli, ale nimech sie łobróciół, cug zatrzas mi przed kicholym dźwiyrze. Niy móm przi sia kluca do pomiyszkaniô (łostoł we antryju) beztóż tyż musiółech doczkać na siyni aże moja Elza przikwancko sie ze roboty.
Nó, i na łodwieczerz; autok jes zmaraszóny, stytrany tak jak bół, rechnóngi niy sóm zapłacóne, biksa ze tóm niywysłepanóm połowinóm „tyskigo” styrcy (jak styrcała) na szrajbtiszu, kwiôtki sóm blank suche, móm – jakech miôł – jedyn, jedziny szek me mojij ksiónżyczce, za dioska niy poradza nojść mojigo pilota łod telewizora, niy poradza tyż wysznupać mojich bryli, blank niy miarkuja co żech zrobiół ze klucykami łod autoka.
I kiej tak ślyncza, po jakiymu dzisôj nic niy łostało zrobióne jeżech na isto zadziywióny, bo wiym, miarkuja, iże caluśki dnioszek bółech festelnie zarobióny, zajimany i jeżech ku tymu richtik usiotany, łoklapnióny i côłkiym ab.
Prziszołech ci na to, co to na isto jes srogo problyma. Niy do sie kole tego egal przyjńść, niy lza pedzieć, co wisi mi jak kilo kitu na zicherce. Beztóż tyż móm do Wôs srogo próśba. Wiycie, dejcie skôzać inkszym, kierych znôcie ta informacyjô, bo jô sóm nie za tela pamiyntóm kómu żech to już wszyjsko pedziôł, kómu żech tyn fal już łozprawiôł.
Łod staróści niy dô sie cowiekowi wykuglować, niy do sie jóm majtnóńć, ale chichranie sie ze samego siebie jes jak nôjlepszyjszy medikamynt.