Zwiykowany chop a... zeks...

Wiesna, idzie lato, świyntojóńskô nocka, chop ze swojóm babeczkóm rychtujóm sie do spaniô. Łoba już moc zwiykowane ale – jak to na wiesna – tyż jim sie jesce spómnieli stare czasy. Chop już sie legnół na szeslóngu, łoświyciół ino jedna maluśkô fóncla, jego babeczka jesce sie rychtuje, piykni, parfinuje, i na łostatku tak pomaluśku, polekuśku deptô ku niymu ze takim moc fałesznym uśmiychym na fresie... – Jorguś, Jorguś... – A cóżeś to kciała Ana? – pytô sie tyn starzik. – Jorguś, a boczysz, kiej my byl blank mode, to tyś miôł pierónym rôd mie tak szykownie cmoknóńć we czóło... Chop, chocia niychyntliwie, ale dôł ji kusik na czóło. Pôrã minutek cichuśko i baba juzaś napoczynô: – Jorguś, Jorguś... – A co juzaś Ana? – Jorguś, a pamiyntôsz, kiej my byli jesce blank mode, toś miôł pierónym rôd dać mi na wieczór kusika we moje lica... Chop sztreknół sie deczko na tym prykolu, dôł ji kusika we łoba lica, łobtar rynkowym szlafhymdy gymba i biere sie do spaniô... Niy zetwało juzaś pôrã minutek a baba juzaś sie łodzywô: – Jorguś, Jorguś... – Jezderkusie! A co cie jesce chycióło? Jesce môsz cosik do pedzyniô, coby mie szterować... – Jorguś, a pamiyntôsz, kiej my jesce byli na isto blank mode, toś mie zawdy na łodwieczerz tak szykowniście, fajniście poradziół, tak letko, libeźnie... bajsnóńć we moji ucho? Kwilka cichuśko, i po łoka mrziku słychać ino we izbie cioranie laciami... chop kajsik lejzie... – Jorguś, Jorguś, a kaj ty to terôzki deptôsz? – Aaaa... ida go haźlika... po mój gybis...