Goldowŏ fisza....

Jedyn istny chyciōł goldowŏ fisza. Ta fisza zaziyrŏ ci tak na niygo i gŏdŏ:
– Chopie! Puść mie a spŏłnia jedyn twōj winsz.
Na to tyn istny:
– Dobra, kca takŏ zuper-wila, nŏjnowszyjszy, moderny autok we garaży i coby moja starŏ wyglōndała jak jakŏ „zeskbōmba”.
– Nale chopie, to już trzi winsze, a jŏch pedziała, co mo być ino jedyn winsz.
– Nō, dobra, goldowŏ fiszo, zbajstluj ino to, co poradzisz.
Tyn istny łodkuplowŏł ta fisza łod hŏczyka i wciep jōm rajn do rzyki. Wrŏcŏ do chałpy, zaziyrŏ a tam srogachnŏ, moderenŏ wila. Kukŏ do garaży a tam srogachny, szportowy autok. Zaziyrŏ do szlafcimra kaj leży jejigo baba, ftorŏ wyglōndŏ jak jakŏ „zeksbōmba”... Wypokopiōł, co ta goldowŏ fisza narobiyła tela dobrego, iże musi sie łōn jij łodpłŏcić, łodwdziynczyć. Wrŏcŏ nad rzyka, fuknōł na kepa do wody i rycy:
– Fiszŏ! Golsdowŏ fiszŏ!
Ta fisza przipłynōła, tyn istny wziōn jōm we grace i rzykŏ:
– Suchej nō ty, fiszŏ! Zrobiōłaś dlō mie tela dobrygo, iże niy miarkuja jak mōgbych ci sie łodpłocoić?
Na to ta goldowŏ fisza gŏdŏ:
– Nō, wiysz... tak prŏwdōm to pierōnym dŏwno... zeksu niy uprawiałach!
– Nō, ja goldowŏ fiszŏ, jŏch je czowiekym a ty fiszōm, to tak niy za tela idzie...
Na to ta goldowŏ fisza:
– Bo wiysz, chopie, jŏ mōm takŏ siyła, iże poradza sie zwekslować we czowieka, nale potrza mi mocka energiji, a za tela zużōłach na twoji winsze. Moga sie tōż tyż zmiynić ino we jedynŏstolytniŏ dziołszka!
– Tōż tyż bōło wysoki gyrichcie tak, a nie tak jak ta gōwniora łozprawiŏ!