Co stworzōł Pōnbōczek...

Nôjsōmprzōd Pōnbōczek stwōrzōł chopa we tym łōnego Rajskim Łogrodzie. Zatym pomyślôł: ̶ Nusz stwōrzić, cosik, co we życiu tobie chopie spōmoże. Tak tyż ci to powstôł projykt srogachny, gryfniyjszy łod bernsztajnu. Przed łoczami chopa posôwiōła sie dziołcha. Dwie gryfniste szłapy, duge a zamtowe, ciaciane, dylikatne a głôdke, idzie pedzieć niyceskowe, fest niydōścigłe. Przepiykne biederko ło gysztalcie pożōndanym, wertym winszu.dwa caubrowne cycki, pôłne a zowcite, take, kere twōrzōm we myślōnku kôżdego chopa marzynia niysnożne, sprōśne a świnske. Umiyłōwane rynce, idyjalne do przitulaniô, i dwie miyłujōnce dłōnie, do głôskaniô a całōwaniô. Bindel dugich i światłych wosōw, do łostatka plycōw siōngajōncycch. I ku tymu pôrã lazurōwych, świytliczkōwych łoczōw, zawdy libeźnych, pieśliwych a wiylbiōncych. Stwōrzōł to Pōnbōczek ino dlô chopa, coby łōnygo syrce śpiywało. Dociepnōł jesce gymba. Wszyjsko praskło, zje***o sie!