Pokłōsie, kōnzykwyncjô jednygo zdjęcia...

Musiôłech to napisać, musiôłech! I musza to łozpōwszychnić naobkoło! Tynskno mi za czasami, kej nôjważniyjszym wydarzyniym latośnego marcōwygo miesiōnca, a pyndziałkōwygo rozwidnioka bōło to, fto erbnōł, abo i niy dostôł Oscara. Możebne, co już nigdy do tego niy wrōcymy, nale... Chocia we tyn łōński pyndziałek ważniyjsze sōm bōmby i naloty na naszych sōmsiôdōw, to wczorej na gali przitrefiōł sie dinks bez ewynymyntu, na kery kciôłbych ciepnōńć światło, Niy, niy na to, iże jakisik nawiydzōny, fōłglowaty fric praskōł z gōrzci inkszymu, blank niywicnymu fricowi (we takim cajtōngu NYT łokryślyli to mianym „sprzyczki”, chocia poduk mie, bōło to bliższyjsze tymu ci MMA). Na to żôl życiô. Łotōż na samym łostatku urōczystōści, fajeru, we tym ci kōlminacyjnim mōmyńcie łoznôjmiyniô „best picture” ̶ na bina wjechała na wōzku inwalidzkim, prawucko, echt niymocnô Liza Minnelli, keryj latoś we marcu pizło 76 lôt. Nō i pierdolło! Czelnym, polskim, zasranym kritikerōm fylmōwym popśniōło to do imyntu humōr, launa, czymu dôwajōm wyrôz wszyjskimi możebnymi kanalami, ze srogim, capiōncym popierdywaniym włōncznie. We fitergold „holyłudu”, we same łōnego ypicyntrōm, we sōm strzodek wjechała chorōba, ludzkô słabōś a i bliskô śmiyrć. Jak to k..wa, ??!!?? Przecamć pōwinny być piōra, kōnfeti, gold, szlajersztofy, brokaty i co tam jesce. I cmōnkajōm zasrańce. Krziwiōm sie zlichniynte, szpiterlokowate a sklapiałe kritikyrki. Sznalcujōm, mlôskajōm złoszkliwiōne piywce cylybritōw, gwiôzdōw. Beee, niygryfnie! Po pierōna? Niy pōwinno sie. We taki szykowny łobrôzek wkludzać cudze chorōbsko! A mie, starego chopa to prôwdōm łocaubrowało. Fest zruszōło. Fest poruszōło. Mocka nauczōło.Na zicher zmiyniōło. A jôch zwiykōwany, spōminôłech fylmy ze tōm szykownōm, zeksōwnōm frelōm, keryj latoś pizło 76 lôt, chnet mōj rōcznik... „Kabaret”, „New York, New York”, „Seks w wielkim mieście”... Starōś, stare lata, bōl, chorōbsko, zniydōłynżniyni, łodlazowanie, stôwanie nad mogiyłōm niy ma blank fotogyniczne. Je to poduk spōłczysnych kanōnōw moc niymōłdne, „niygryfne”. Nale, na isto JE! I sōm tyż ludzie, kerzi majōm łopowôga, coby nasze wygōdne życie ze tym ci skōnfrōntjyrōwać, spuścić na sztich. I dać niymocnym łosobōm szczyńści, tak jak festelnie szczysnô bōła wteda, moja umiyłōwanô Liza Minnelli. Jeźli „oskarōwo” szpic parada, kerô ze perspektiwy dzisiyjszygo świata je już ino nudnym wasersztrajfym, zôkalcym, nauczōła chocia pôrã ludzi, iże łosoby starszyjsze, zniydōłynżniałe niy pōwinny być przez nôs łodsztuchniynte, i łōne tyż kcōm być szczysne ̶ to bōło na isto we wercie! A moja Mamulka zawdy gôdała: „Świat je pôłyn płaczkōw, bōlu, kwie a jankoru i labiydzyniô. Jeźli pōmiyndzy tym niy udô ci sie merknōńć, poboczyć szykowności, to tyż nigdy niy bydziesz czowieku szczysny do łostatka!”