Harynek, znaczy ślydź kejsik...

Wrōca sie jednakowōż do tego harynka, chocia tak ino deczko dlǒ szpasu. Boczycie jesce tyn latośny faszing, latośny „karnawał”? Ja? Jô tyż! A możno i inksze faszinki Wōm sie jesce belōncōm po palicy? Nō ale... Nō, tōż – jakech skorzij pedziǒł – mōmy ci już tyn cǒłki faszing forbaj. Tela ino, iże bōł ci tyn – jak to gorole gǒdajōm – „karnawał” latoś pierōnym knap... abo mie ino sie tak zdǒ? i leberka ździebko, ale to ino ździebko wyflyjgowoł, a sam ci już, na kǒżdym biglu lebo fajerze. Ino moja Elza durch mi tuplikowała, iże jǒ niy zapusty, Ani sie czowiek niy pozdǒł ani sie niy kapnōł, rōncz sie po Zilwestrze deczko ino spamiyntǒł ślydź i popiylcowǒ strzoda. Kejch bōł jesce jakiesik dwacet kilo (dǒwǒcie pozōr? dwadzieścia kilo!) modszy, toch musiǒł bez faszing być na kǒżdyj balandze ma ferniok inoch żyniaty i niy moga tak ci ciyngiym tyrać bele kaj sōm. Nō, ja. Żyniaty toch na isto je, ale – jak to gǒdajōm – blank niy... fanatyk, pra? Terǒzki to jǒ tam barzij mōm rǒd szeslōng, dobro halbecka, kranc wusztu a we telewizyji „karnawał we Rijo” ze tymi gryfnymi, cǒrnymi frelami, kere ci tam ciyngiym tyrpiōm i dyrbiōm sagimi cyckami. Nale, tak jakosik skorzij Matki Boskij Grōmnicznyj (wele drugigo lutego) moja Haźbiytka pado ku mie: – Suchej Ojgyn, pǒra lǒt my nikaj niy byli i nǒjwyższyjszy czas, coby my kaj wylejźli, pofajrowali. Ciorōmy na jakǒ balanga, bo chnetki je już szlus ze tym faszingiym. Przecamć zawdy bōłeś wigyjc i kocynder, miǒłeś rǒd tańcować a terǒzki to sie ino pasiesz choby kormik. Wōl niy wōl wyciōng żech ze szranku łostatni ancug do kerego jesce poradza wlyjźć, powyciskǒłech mitesry na fresie, wypucowołech lakszuły i doczkōm na moja starǒ. Łōna zasik polazła ze sōmsiǒdkōm do golaca, majtła sie dałerwele i szykowny bubikopf, posztrajchowała pazury. Niyskorzij łodbiglowała klajd, powtykała na grace roztomajte piestrzōnki, armbanty a we dakle oringle. I kej ci już bōła fertik – a zetrwało to małowiela – pokackali my sie na taki dupny „bal charytatywny” (bo przeca to ci ino je terǒzki we mōłdzie). Niy moga pedzieć, balanga fajnistǒ, ino do tyj gorzǒły, co to jōm kǒżdy miǒł we tasi lebo plaskōwce, to bōło ździebko za mało jǒdła. Joch ci sie szluknōł – nikej dǒwnij Starka przikazǒwali – gansinego fetu, ale i tak styknie, kej rzykna, iżech sie łocuciōł na sztrōłdeklu dziepiyro kej moja Świekra wylazowała do „Jōzefki” coby jeji gowa posuł nasz farorz hasiym. Padōm Wōm, łostudy skuli tego bōło i larma na cǒłki familok. Nō ale, i takech niy wylǒz nǒjgorzij, bo kej sie spōmna tako moja sōmsiǒdka Erna, to to ci dziepiyro bōł fal. Łōna pukała sie, znacy jōnkała jak stary trachtōr, jak takǒ wyrobiōnǒ już cugmaszina. I kejsik na takij faszingowyj balandze przipytǒł sie dō nij (zawalǒł do nij) jedyn szumny ferniok. Zakludziōł ci jōm niyskorzij do lałby i pokiel łōna mu piyrszy rōłz pedziała: niy... bōła ci już we szczwǒrtym miesiōncu, tak ci wartko nagōniōła. A tak na isto, to sie medykuja, iże to tyż ci je dobry knif, coby mieć bez pǒra lǒt pokōj łod tańcowanio. Prǒwda? Ojgyn z Pnioków