Łod tustego szczwôrtku do harynka....

„Gdy uderzył wielki dzwon, Objął w świecie pączek tron. Król przez wszystkich ukochany, Piękny, pulchny i rumiany. W brzuszku wprawdzie miał on dziurę, Lecz w tej dziurze konfiturę.” Tak gryfnie pisôł jesce we połowinie szesnôstego wiyka Jan Mączyński. Ale po jakiymu jô to terôzki gôdōm? Anō, skuli tego, co my mieli jesce we tyn łōński szczwôrtek – tusty szczwôrtek. Tusty, fetowny szczwôrtek ze tymi kreplami łod Maloty. Ludzie! Jake gryfne, jake paradne, a kej tak cowiek jesce zmiarkowôł jakô szykownô dziołcha je kulała? Do dzisiôj mi ta dziołcha, ta Beata we ślypiach łostała a... niy te kreple we trownicy. Skuli tego, to sie szło blank zamamlasić, mocka zaślimtać, i aże ci sie kôżdy normalny chop na isto poradziōł zapōmnieć... i blank ci niy poradza spokopić, eźli ta dziołcha, ta gryfnô dziołcha, to je ci tyn nasz polski cukiernik, abo inakszij (jak by sie na dziołcha gôdało – cukiernica)? A, a tak niyskorzij, to te wszyjskie dziołchy, babeczki, stare i starki wlazowali na wôga! Nale, ło tym już niy byda fandzolōł, bo kôżdô baba aby rōłz do roka musi jakosik „dijyta” na ściepniyńcie fetu bajstlować. Kreple, kreplami a niyftore łochyntole, chopy, kerym zawdy je przileżitość coby cosik szluknōńć, mogōm mieć łostuda jak mōj kamrat, glacok Antek, kery po tustym szczwôrtku sie mocka zniyskorzōł (bo bōł u jakijsik modyj gdowy ze tymi kreplami). Przilazuje do dōm i sōm, sōm cuje, co wōnio jakimisik babskimi parfinami. Kej ino wlôz do chałupy zarozki gibnōł sie wartko do kilszranku (kaj miôł zawdy swoja cyjntla skukanô) i w te pyndy popyrskôł sie tōm gorzôłōm, coby go starô niy wywōniała, iże bōł u jakisik inkszyj baby. Wlazuje opaternie do izby a sam starô na niygo z pycholym: – Ty giździe diosecki, ty pierōński łochyntolu. Ty miarkujez, co jô je tako gupiô, takô kamela, raszpla, kierô niy poradzi sie pochytać, ja? – Nale, dziubecku, co ci juzaś je, co ci sie niy zdô? – pytô sie fałesznie Antek. – Stało ci sie co, lebo jak? – Ty strupie, ty łochlapusie! Myślisz, iże kej sie popyrskôsz parfinym, to jô sie niy kapna, iżeś juzaś gorzôła słepôł ? I tu my sōm przi naszym „śledziu”, coby ino niy motlać łostatnij balangi przodzij popielca ze harynkiym, kerego zawdy idzie wećkać, a kery tyż je dobry na tyn katzynjamer. To „zapustny” wtorek, łostatek szykownyj, gryfnyj zabawy, keryj bōło zawdy festelnie żôl i ło kerym to wtorku na isto gryfnie pisôł Władysław Syrokomla: „I ostatni wtorek bieży Choć się dawno w głowie kręci Rozhulany rōj młodzieży Leci w taniec bez pamięci, Strugi wina jak fontanny Jak ulewne płyną deszcze Choć żar w piersiach nieustanny Wina! Wina! Wina jezcze! Tańca jezcze!..”. A niyskorzij to jakiesik hercklekoty, pile, szprice i skoranie boskie we naszych lazarytach, kaj już po maluśku zaboczyli jak tyż to sie tych „chorōbkōw”, tych niymocnych (po zabawie i gorzôle) flyjguje. Bo niy zawdy nojńdzie sie jakisik trzyźby dochtor, kery tych festelnie chycōnych poradzi do sia przirychtować. A jô jesce bocza, kej żech tyż wyglōndôł (co? wyglōndôł? Czułech sie choby wypluty kanold)... Tela, co to bōło dôwno i niy byda spōminôł, coby mi sam żôdyn niy przeciep, co jô ino ło gorzôle i ło ślywokach, łochlapusach gôdōm. Ojgyn z Pnioków