Walyntynki ....

Wiycie! I tu mi sie spōmniôł jedyn fal ze łōńskigo roka. Kejsik ci sam u nôs we Breku” tym zicli sie trzi stare, zwiykowane knakry i napoczli łozprawiać roztomajte gyszichty ło, jak to bōło za starego piyrwyj. Na łostatku łozwoł sie ciyngiym ścioprany jak żbiyl Jorg (stary fyrniok), kierego skuli tego, co sie niy goli, mianujōm Cicikiym. – Suchejcie chopy, te wasze jamrowanie na stare dziyje, to je na isto gôdka ło dupa łoztrzaś. Jô, fajrowoł łōńskigo roka do kupy ze modziokōma te moderne Walyntynki. A fajer ci bōł, iże hej! – A dyć Cicik niy gupiyj! Tyś fajrowôł Walyntynki. Ty, taki stary purt, do kna usiotany i zawdy fiks ōnd fertich łopowożōłeś sie zadôwać ze modziokami, a możno jesce ze modymi dziołchami? – pyto sie niydowiyrzajōnco brodziaty Antek Pikulik (starego Alfrida brała drzimota nad zajdlym piwa). – Ja, jô fajrowôł te Walyntynki tela, coch niy pomiarkowôł jako to tyż je łoszkliwô ta niymoc, kierô mianujōm sklerōłzōm. – Chopie, co ty to tyż sam terôzki fandzolisz i kuplujez Walyntynki ze sklerōłzōm? – Baji, to bōło tak – napocznōł tyn istny łod tyj sklerōłzy, tyn nasz Cicik. – Jakoś tak łōńskigo tydnia spichnōłech sie na plantach przi knapszafcie ze takōm jednōm fest szykownōm dziołchōm; nō możno niy bōła tako już modo, ale dosik wizgyrnô, grajfnô i miała ci wszyjsko, co przinoleżi przed sia i za sia. Ino tela, co miała ci rzić jak za staryj Polski kōmoda. Zagôdôłech ci ku nij i jużcić po jakisik kwilce napytołech ci jōm dō mie do dōm. – Niy wiyszej nōm sam nudli – gôdô na to jedyn ze tych kamratōw – na isto tak bōło ? – Nō ja! Przikwanckołech jōm do sia, zaciōngech zanawiyski i wszyjskie sztory, rozhajcowołech we żeleźniôku, bo to przecamć bōł luty, narychtowôłech ci już skorzij świycki, dwa lampusy i flaszka wina. Hornyli my po jednym. Zrobiôło sie ździebko gorko, toch jōm ci beztōż napoczōn seblykać. – Ło sto pierōnōw, niy kmiń nōm sam – niy umi strzimać tyn piyrszy kamrat. – I co bōło dalszij tam u cia? – Anō, tak po lekuśku nalołech jesce po jednyj glasce wina i biera sie dalij do seblykaniô. – Jezderkusie! Niy poradzisz to gibcij łosprawiać? Musisz to wlyc choby gumin, choby bachory ze łolejym ? – gôdô tyn szusowaty drugi kamrat. – Po leku chopy, wszyjsko podle raje. Nō, tōż seblykōm ci jōm, polywōm, zaś seblykōm, zaś polywōm, i zasik seblykōm, i zasik polywōm, i kej żech już bōł przi cycynhaltrze, biera jōm pieślawo i opaternie pod parzã, i smyczã ci jōm ku tyj mojij srogij zofie. – Jerōnie ! Ty to ci môsz ale ruła. Dyciś przi cia idzie mory chycić. Dugszij ji niy poradzisz seblykać ? – to tyn piyrszy. – Nō, kej żech jōm już dostôł na ta zofa, biera sie za bistynhalter i grajfuja do batkow. Jesce bździnka i ... mōm ci już jōm ganc sago. Nō, tak jak jōm sōm Pōnbōczek stworzōł. – Chopie, jô sam ło rozum przińda przi tobie – pado napôlōny tyn drugi. Gôdej drapko cōżeś to tyż śniōm machlowôł dalszij ? – Anō, ... tu ci sie pokôzała ta moja sklerōłza. ..... – Możecie sie forsztelować taki fal ? ... Dyciech do imyntu przepōmnoł co sie robi dalszij !!!