Wiycie, mało mie dzisiôj pierón niy szczelół, kiej ci we wszyjskich samtukej dziynnikach telewizyjnych (jô łobejzdrzôł cheba piyńć) żôdyn ze tych radijokowych i telewizyjnych angyjberów ani sie niy zajónknół, kiej gôdôł ło Dniu Fojermana we szczwôrtego môja. I tak już jes łod gryfnych pôruch lôt. A to zawdy bół DZIYŃ HUTNIKA, tala, co wszyjskie już na zicher przepómnieli, iże taki fach jesce (JESCE!) tyż we Polsce fónguje. Żôdyn tyż we Polsce blank niy pamiyntô ło takim gryfnym świyntym, ło tym świyntym Florijanie, naszym świyntym, a to ino skuli tego, co chnet już żodyn tak na isto niy pamiyntô ło patrónie szmelcyrzy, hutnikow, nó i tych fojermanów. We naszym chorzowskim „sanktuarium” św. Floriana „Męczennika” pewnikiym na łodwieczerz bydzie mszô, ale barzij skuli tego, iże pizło szesnôście lôt, kiej przikludziyli sam dó nôs relikwije tego świyntygo. I ino przi tyj przileżitości we tym florianowskim kościyle fajrujóm tyż „Dziyń Fojermana”, a ło tych, próznych jak fojtowski miech po świyntym Marcinie, samtyjszych smelcyrzach, walcmajstrach i inkszych metalowcach jesce niy blank wyciepniyntych ze tych ciyngiym zawiyranych werków to ino po cichuśku spómnóm. Jô miarkuja, co we côłkij Polsce blank już nic i żôdyn niy spómino huciorzy (hutników), bo wszyjsko co sam jes nasze ślónskie, to jakosik te wszyjskie klugszajsry, te Warszawiôki, kiere po metryka dwa dni wołami klechtajóm sie do stolicy, niy poradzóm, lebo niy mogóm boczyć. Co jim tam po naszych sztyjc zawiyranych werkach, kiere jesce jakiesik Hindusy sie lajstli? Przeca to już niy jes nôjważniyjszô industrijô we tym naszym kraju, chocia zawdy mieli my sie sam czym asić.
Nó ale, to już jes juzaś srogo polityka i niy ma sam co dalszij jamrować i wajać, bo jes môj côłkim pyskiym, gryfnie sie wszandy porobiyło, zazielynióło sie we zegródkach, na tych naszych wszyjskich plantach i we panaziyntkowym Parku Kultury przemianowanym terôzki na Park Ślónski, kaj łod mocki lôt – niy ino chorzowioki – zwyrtajom côłkimi familijami. Ptôki wyrobiajóm na stromach, we krzach wiela ino wlejzie i ćwiyrkolóm na côłki karpyntel.
Zawdy sie tyż gôdało:
„Kiej przifurgli boczónie, to i świynty Florek za dźwiyrzami.”
A i Leopold Staff napisôł gryfne sztrofki ze kierych jô ino taki ci sam kónszczyczek wciepna:
„ ... poważny bocianie,
Polskich słomianych strzech święty Florianie”.
Zdôwało by sie, co tyn Staff tyż ino ło fojermanach gôdôł. Nale to niy jes na isto prôwda, bo zawdy smelcyrze, hutniki fajrowali we tyn dziyń, a przi nich to i tyż fojermany i inksze, kiere arbajtowali przi goróncym, przi żeleźle, kajsiś tam we łodlywniach i kaj tam jesce. Ale tyż byli gryfne powiarki ze Florkiym. Choby ino take:
Kiej poleje we świyntego Florijana,
Zetrwo jesce dugi czôs pogoda zakichana”
Bóła tyż i inkszo powiadaczka, kiero idzie tak:
„Na świyntego Florijana dysc rzynsisty,
Bydzie latoś plon okwity, dobry i czysty.”
Dobra, dobra, świyntego Florijana mómy dzisiôj a jô terôzki winszuja wszyjskim skuplowanym ze werkami, ze hutami mocka zdrowiô, coby szczimać na tych lichuśkim gyhaltach i pynzyjach. Bo tyn świynty to przecamć môj, a môj mô swoji zwyki. Môj, to dziołcha i synek, stary knaker i jejigo starô, stary purt i ... baba ze „agyncji”, jedna takô raszpla i ... pypeć na modego karlusa. Co jô sam Wóm byda berôł? Wszyjsko sie idzie wystawić, forsztelować.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl