Pamiyntôł....

Latoś przikulwitało sie samtukej do Chorzowa na Pnioki łogrómnie zwiykowane już małżyństwo, ftore po drugij wojnie wykludzióło sie côłkóm familijóm do Bochum we Miymcach. Przifurgli na tyn nasz flugplac we Pyrzowicach, a iże mieli gryfne pynzyje, łobsztalowali sie taksa, kierô jich miała prziwiyź do familijantów we Chorzowie. Jadóm sie tak, jadóm i łorôz taksiôrz łobracô sie ku nim i letko zachrapociałym głósem sie pytô:
– A rzyknijcie mi roztomiyli, skany‘eście przifurgli?
– Anó ze miymieckigo Bochum – łodpedziôł ze rułóm starzik.
– Co łón kciôł Jorguś, co sie pytôł? – wrzescy do ucha tymu starzikowi festelnie już guchô starecka.
– Anó, Agnys, łón sie pytôł skany my sie sam przikludziyli.
Jadóm tak, kulajóm sie dugszô kwilka i tyn taksiôrz juzaś łobracô sie ku nim i juzaś sie opaternie pytô:
– A sómeście to richticzne Miymce abo możno Ślónzôki?
– Jô jes Ślónzôk, ale moja Agnys to jes po łojcach Miymra. – łodpedziôł juzaś ze rułóm starzik.
– Jorguś, Jorguś, a co juzaś kciôł tyn karlus za lynkiyróm? – pytô sie uwziyńcie guchô starka.
– Łón sie pytô eźli my sóm Ślónzôki abo możno richticzne Miymce.
Jadóm dalszij i łorôz tyn taksiôrz sie juzaś pytô:
– A dobrze wóm sie tam wiydzie we tych Miymcach, ja?
– Ja, panoczku, dobrze, sómy już łoba na pynzyji i beztóż tyż kcieli my terôzki nawiydzić moje miasto i tyż możno przocieli, ftore jesce niy skipli.
– Jorguś, Jorguś a co łón juzaś łod cia kciôł? – pytô sie starecka.
– Łón sie ino spytôł jak nóm sie darzi tam we tych Miymcach...
Za jakisik juzaś łoka mrzik taksiôrz gôdô tak pół do sia, a pół do tego starzika:
– Jô miôłech kiejsik dziôłcha we Bochum... żadnô jak noc przed geltakiym... takô barzij szlóndra i krapyka, ale fest zabranô bóła, pijynżno po łojcach, tela, co nic z tego niy wylazło, bo sie symie kamraty durch i jednym ciyngiym śmiôli, iże sie kca łobabić ze... heksóm...
– Jorguś, Jorguś, a co tyn gryfny synek za lynkiyróm kciôł terôzki łod cia?
– Nic, nic takigo... łón cie... poznôł!!!

Ojtanazyjô...

Wiycie, wczorej tak niyskoro na łodwieczerz dyszkutiyrówalichmy ze mojóm staróm – jak zawdy po wieczerzy – ło bele czym... Docióngli my gôdkóm ku łopaternymu tymatowi, ku ... ojtanazyji, ło wybórze miyndzy życiym a śmiyrcióm. Rzeknółech moji babeczce cosik takigo:
– Niy dozwól mi żyć we takim stanie, cobych bół zalyżny łod roztomajtych dinksów, drótów i inkszych elekstrycznych fizymatyntów, i ku tymu jesce, coby mie możno futrowali bez szlauch ze jakijsik flaszki. Eźli przijńdzie mi znejść sie we takij zituacyji, lepszij mie łodszaltruj łod tych wszyjskich dinksów, ftore mie trzimióm przi życiu...
Łóna sztrekła sie ze tyj naszyj zofy, wyszaltrowała telewizyjo i kómputra... a piwo wylôła do ausgusa...

My stare szoferôki...

Altyshajm, łozprôwka przi śnôdaniu:
– Wiycie, chopy, jô to ci już móm tak licze grace, iże ledwa poradza utrzimać ta szolka ze tyjym...
– A jô, to juzaś móm taki lichy weźrok, iże bali niy poradza ujzdrzij tyj mojijj szolki...
– Nóóó... jô tyż. Niy miarkuja blank na kogo żech przi łostatnim welónku głósowôł... jô blank niy widziôł żôdnych mianów na tyj welónkowyj szkartce...
– Co padosz? Gôdej głóśnij!
– A jô, to móm ci chopy taki reumatyzmus, iże niy poradza sie ku wóm łobrócić...
– Eee tam, jô jes „ciśniyniówiec”, jô móm taki druk, iże kiej isno stana, to mi sie zarôzki we palicy kryńci tak, iże niy poradza zrobić jednego szrita....
– Ja? Jô to poradza zrobić pôrã kroków, ale nigdy niy pamiyntóm kajech miôł pójńść!
– Eee, chopy, to jes wert naszygo podyszłygo wiyku...
– Nó, ale, chopy, niy ma jesce tak blank źle, przeca mómy jesce chocia wszyjske... prawo jazdy, prôwda?

Karciôrz a... podzimki

Móm ci we Warszawie kamrata (robiyli my do kupy na Miyndzynarodowych Targach Poznańskich), kiery jes ci pierónym uwziyntym, zowzitym karciôrzym. Rółz deczko wygrô, inkszóm razóm mocka przedrzistô, i tak ci mu sie tyn jego światek kulôł aże do załóńskigo roku. Chyciół ci łón sie we pokera ze śtyróma festelnie zabranymi pampóniami spode Warszawy, ze takimi badylôrzami, ftorzi do Warszawy muszóm śtyry dni wółami jechać. We tyn dziyń pierónym ci sie tymu mojimu kamratowi darziło, i na łostaku pokôzało sie, co łón wygrôł łod jednego ze tych bambrów plantacjô... podzimków.
Nó, tóż śleciała zima, prziszła wiesna i tyn mój kamrat cosik musiôł ze tóm plancjóm zdziôłać. Ftosik mu doradziół, iże podzimki trza na wiesna powłóczyć i zatym jesce naciepać miyrzwy abo polôć belówóm. Mój kamrat przipnół do trekera nôjprzodzij hoki a zatym maszina do łozciepowania gnoja. Nó, i siôd juzaś na tyn szleper i napocznół krajzować tam a nazôd po tym polu. Łod drógi, do lasa, łod lasa ku dródze, i tak ciyngiym ta samô lajera. A tam pod tym lasym styrcôł ci taki jedyn wsiowy ipta. Spomiarkowaliście, iże we kôżdyj wsi musi być taki jedyn wsiowy gupielok, wsiowy guptaś (nó, we mieście tyż, ale jich tam tak niy zawdy idzie ujzdrzić), ftory ci na zicher żôdnymu niy ukrziwduje, ale na isto poradzi gôdkóm ździwoczyć i do łostatka cowieka łozgzukać.
Tyn mój kamrat dojyżdżôł ku lasowi, treker wyrcy, maszina łozciepuje naobkoło tyn gnój. Larmo i capiynie choby côłki gnojok mu na pukel śleciôł, a tak już ze daleka tyn wsiowy iptak kiwôł ku niymu gracóm i wrzescôł:
– Hej! Ty tam, na tym traktórze! Jak ci leci?
– Dobrze, dobrze, miyrzwa łozciepuja...
Nawróciół i za pôrã minutek juzaś dojyżdżô ku lasowi. A tyn wsiowy gupielok juzaś fómluje ryncami i wrzescy:
– Hej! Ty tam, na tym gryfnistym traktórze! Co robisz?
– Łozciepuja chopie gnój na ta plantacjô...
Za pôrã minutek juzaś jes przi lesie, i juzaś tyn wsiowy ipta i ciubaryk fachluje gracami i wrzescy ku niymu:
– Hej! Ty tam szykowny karlusie na tym nôjgryfniyjszym traktórze! Co robisz?
Mój kamrat już do łostatka łozgzukany wrzescy na côłki karpyntel:
– Posypuja, chopie, podzimki gównym!
– Jezderkusie panoczku! Alech ci jô jes gupi, aże gupi – rzykô ci ku mojimu kamratowi tyn wsiowy gupielok. – Wiedzóm łóni, iże jô zawdy posuwôł podzimki... cukrym!

Janiółki, janiółki....

A jô juzaś – za Paulkiym Wakułóm – kca Wóm cosik podciepnóńć skorzij naszego syjmowygo welónku. Kcecie, to posuchejcie!
– Siema, ziómolu! – Jarosław Małosrogi-Kaczyński dupiato przibiół górzć ze swojim utrzidupskim Adamym Hofmanym.
– Wiyncyj luzu, chopie – rzycznik prasówy PiS-u pokôzôł, jak wyglóndô modziokowo witaczka.
– Niy wyłajzi mi to, bo pewnikiym móm za knap moje palcyska – tuplikowôł jankornie Kaczyński.
– Tóż prezesie, mogymy sie tyrpnóńć banióma, gymbami.
Hofman prasknół ze byka, aże Jarosław Małosrogi kulnół sie na ściana.
– Co? Jako... Cóż to bóło?! Jakeś sie łopowôżół! – łozjargôł sie prezys PiS-u.
– Łóne, te modzioki majóm takô witaczka! – wymowiôł sie jego podkómyndny. – Musicie panoczku to pochytać, eźli kcecie trefić do tych modzioków, do tych modych welmanów, wybórców!
– Letko ci pedzieć – mrónknół Kaczyński, kiej masiyrówôł czoło. – Jeżeś ino trzidziyści jedyn lôt stary, a mie pizło gynał dwa razy tela!
– Fajniście wóm ale idzie panoczku – tuplikowôł Hofman. – Môcie panoczku wrodzóny talynt szałszpilerski. Nałónczôs łostatnij kampaniji majstersko markiyrowôł pón dobrego ónkla we brylach, tóż tyż terôzki bez problymu zagrôcie panoczku srogigo przociela tych gówniôrzy. Bydziecie panoczku barzij widziany niźli tyn Owsiak!
– I bydóm na mie welować?
– Na zicher, panoczku, na zicher! Na BANK!
Kaczyński smôrszczół brwie.
– Jô niy kca, coby welowali na jakisik bank, łóni majóm na mie welować!
– To tak sie ino gôdô. Musicie panoczku spokopić modziokowô gôdka.
– Móm lepszyjszy knif, moc lepszyjszy pómys – zmyszół sie prezes haźlikowych. Wrajżymy na nasze listy deczko modych ludzi. Nôjlepszij... jake mode dziołchy!
– Szprymnie, grajfnie prezesie! – pochwôlół Hofman. – Już widza nagówki we cajtóngach: Janiółki Kaczyńskigo!
Zmarkotniôł Hofman ale...
– Ino co ze naszymi starymi kamratkami... Nelli, Beta Kympa, Gosiewskô, Wróblinô, Sobeckô... Zyta...
– Take śnich janiółki jak ze cigowyj rzici trómpyjtka – fuknół Kaczyński. – Baji te nowe wrajżymy na łostatnich placach na listach. Przecamć blank niy kcymy, coby ftorôś śnich richtik dokulwitała sienóm do Syjmu?
– Klar, iże niy! – Hofman zatar górzci. – Łostało nóm ino znôjść jake fajniste dupy!
– Coś pedziôł? Suchóm! – smorszczół brwie Jarosław Małosrogi.
– Nó, Laski! Dupyncje! Foczki!
– Co takigo? Blank niy miarkuja!
– Nó... KOCIAKI!
– A! To trza bóło zarôzki tak gôdać!!!

Gwôłt...

Wiycie, trefiółech niydôwno jedna moja, jesce modô sómsiôdka, kierô róncz przikludziyła sie nazôd ze wywczasów. Łopôlónô, wysztafirowanô choby ficywyrt we Boże Ciało, a rada, choby ji fto nowy lipynsztft fóndnół.
– Nó, i jak tam na wywczasach sómsiôdko – pytóm sie jóm opaternie, bo wiym, iże zółwizół, chobych i niy suchôł napocznie łozprawiać, i sie ku tymu asić.
– Panie Ojgyn! Fajniście, fajniście ci nóm bóło na wywczasach.
– Ja, kôżdy tak gôdo – padóm ji na to cichuśku.
– Panie Ojgyn! Nôjprzodzij we Turcyji Ana, Elza i mie... zgwôciyli!
– Nó, i?.....
– Zatym zakludziyli my sie do Grecyji i tam tyż Ana, Elza i mie zgwôłciyli...
– Jezderkusie! Niy gôdejcie sómsiôdko, tam tyż?
– Ze Grecyji wykludziyli my sie do Szwecji...
– Nó, i co?
– Nó, i tam, panie Ojgyn, zgwôłciyli Ana i mie...
– Niymożebne! A Elza?
– A Elza... niy kciała!

Blank nowy kapelónek...

Dó nôs na fara przikludziół sie nowy, mody kapelónek. Tyn mody ksióndz bół ci festelnie snerwowany, bo miôł łodprawiać swoja piyrszô mszô we tyj parafiji. Dlô łopowôgi, i coby sie deczko łodprynżyć, wlôł se do tego krużlika ze wodóm, kiery bół narychtowany do kupy ze mszalnym winym – pôrã kropek gorzôły. Nó, i tak tyż sie stało. Czuł ci sie łón fajniście jak nigdy do siela. Kiej po tyj mszy wróciół sie na fara do swojij izby ujzdrzôł na tiszu listecek a niym bóło napisane cosik takigo:
„Mój roztomiyły kapelónku!
Nastympnóm razóm dolyj ino pôrã kropek gorzôły do wody, a niy pôrã kropek wody do ... gorzôły ... to za piyrsze!
A terôzki posuchej gynał i zapamiyntej to na zawdy:
Mszô zetwô ino godzina a niy dwie półowy po śtyrdziyści piyńć minut;
Jest dziesiyńć ino przikazaniów boskich a niy dwanôście;
Jes ale dwanôście apostli, a niy dziesiyńciuch;
Krziż trza mianować gynał ... krziż ... a niy gôdać, co to jes sroge „T”;
Na krziżu jes Pónjezusek a niy Lech Kaczyński;
Pónbóczka ukrziżowali, a niy zajebali, i to Żydy a niy ruske łod Putina;
Nie lza tyż gôdać na Judasza, iże to bół skurwysyn;
Juzaś te, co grzyszóm, pójńdóm na isto do piykła a niy ... w pizdu;
Po prôwdzie twoja kóncepcyjô, coby ludzie festelnie klackali i bóła owacyjô, zdô mi sie fascyniyrujóncô, ale coby zarôzki tańcować ku tymu „makarena” i jesce robić cug jak na zabawie, to już bóło przegniyńcie;
Ółblaty sóm dlô wiyrnych, to sóm hostyje, a niy szpajza do wina;
Dej tyż se chopie dalszij pozór:
Maria Magdalyna bóła jawnorzysznicóm a niy ... kurwóm;
Kain niy cióngnół kabla, ino zatrzas Abla;
Przi napoczniyńciu gôdô sie „Niech bydzie pochwôlóny” a niy „kurwa mać”;
Na fajrant juzaś gôdô sie „Bóg zapłać” a niy „ciao, ciao”;
Na łostatek, po kôzaniu ślazuje sie ze kazatelnicy po lekuśku po słodach a niy sjyżdżô sie po gylyndrze;
I jesce jedyn fal:
Tyn przi ółtôrzu, wele ciebie we cerwiónych szatach, to niy bół żôdyn przeskoczek (tranwestyta), ino to bół jô, twój BISKUP. Amynt!”

Baby a... chopy....

Mocka już móndrych artikli napisali roztomajte ludzie ło babach i chopach. Ale tyma jes tak łogrómnucnô, iże zawdy znôjdzie sie jesce cosik, co werci sie jesce napisać, i możno... przeczytać. Jakisik móndrok wypokopiół cosik takigo, iże bezmać we Nowym Yorku łozewrzili srogachny sklep, kaj baby mogóm se dlô sia łobrać i – he, he, – lajstnóńć sie... chopa.
Blank przi dźwiyrzach do tego składu powiesiyli ale takô insztrukcjô, jak ci tyż to przinoleżi korzystać ze tego modernego sklepu. Napisane tam bóło tak:
– Mogesz babo wlyjźć do sklepu ino jedyn jedziny rółz;
– We tym magazinie jes szejść sztoków, a cychy łosobliwe tamesznych chopów, sóm corôzki lepszyjsze ze kôżdym sztokiym;
– Mogesz tyż łobrać se lecy jakigo chopa na tym razinku sztoku, abo pójńść ło jedyn sztok wyżij;
– Kiej już wlejziesz wyżij, to na zicher niy mogesz sie wrócić nazôd.
Nó, tóż jedna wrazicko baba, możno ino Hamerikóńskô baba (chocia Polski tyż niy sóm lepszyjsze) uzdała sie wlyjźć rajn do sklepu, coby znojść tego jedzinego dlô sia chopecka. I tak na tym piyrszym sztoku przeczytała wiszóncô anónza, na ftoryj jes napisane:
„Sam sóm chopy, ftore majóm dobrô robota!”
Baba pomedikowała deczko i polazła zarôzki drab na wiyrch. Na drugim sztoku juzaś anónza, na ftoryj jes napisane:
„Sam sóm chopy, ftore majóm dobrô robota i ku tymu przajóm dzieckóm!”
To ale babie niy stykło, i polazła jesce wyżij. A na tym trzecim sztoku bóła ci juzaś inkszô anónza, na ftoryj pisało:
„Sam sóm chopy, ftore majóm dobrô robota i ku tymu przajóm dzieckóm, i sóm festelnie urodne i głôdkie!”
Nó, kiej tak to wyglóndô – pomedikowała baba – to pójńda na szczwôrty sztok.
A na tym szczwôrtym sztoku juzaś nowô anónza:
„Sam sóm chopy, ftore majóm dobrô robota i ku tymu przajóm dzieckóm,
i sóm festelnie urodne i głôdkie,
a ku tymu rade pómôgajóm swojim babóm we dómowych robotach!”
– Nó, tóż to ci przecamć niysamówite – myśli se baba – i ze blank ciynżkim sercym popyndalowała wyżij.
Na pióntym sztuku juzaś anónza, na ftoryj stoji napisane:
„Sam sóm chopy, ftore majóm dobrô robota i ku tymu przajóm dzieckóm,
i sóm festelnie urodne i głôdkie,
a ku tymu rade pómôgajóm swojim babóm we dómowych robotach,
nó i jesce ku tymu sóm stopieróńsko rómanticzne!”
Baba festelnie kusi, coby łostać na tym sztoku, ale jednakowóż – jak to baba – musi podeptać dalszij, coby do łostatka wszyjsko sprôwdzić. Nó, wlazła na tyn łostatni, szósty sztok a sam anónza:
„Jeżeś, moja roztomiyło, na tym sztoku już byzuchantkóm nómer 31.647.132. Sam niy ma żôdnego już chopa.
Tyn sztok fónguje ino beztóż, coby pokôzać,
iże babóm nigdy, żôdyn niy wygódzi!
Dziynkujymy gryfnie za nawiydzynie naszego sklepu!”
Ale, coby niy bóło tak blank ajnfach, naprociw tego sklepu dlô babów łozewrzili tyż jesce sklep dlô chopów. I terôzki blank krótko. Na piyrszym sztoku anonza, iże idzie sie sam lajstnóńć babeczki, ftore pierónym radem majóm tyn zeks!
Na drugim sztoku tyż anónza, iże sam razinku idzie sie łobsztalować baba, ftorô mô pierónym rada tyn zeks a ku tymu jes ci jesce moc pijynżno.
Sztoki łod trzecigo do szóstego niy mieli żôdnego byzuchanta!

A umisz to pływać?

Wiycie, móm kamrata Jółzla, ftory przebakôł chnet ze trzidziyści lôt we chorzowskim werku a niyskorzi lajstnół sie maluśkô chałpka nad morzym we Stegnie i poradziół côłke lato przetrôwić tam, nad tym morzym.
Rółzczasu wykludziółech sie na pôrã dni do tyj Stegny, wlôzech ci do takigo maluśkigo, gryfnego szynku i łorôz ujzdrzôłech ci tego mojigo kamrata Jółzla, ftory uśmiychniynty łod ucha do ucha, choby mu fto nowy fligerek sprawiół, siedziôł przi tiszu pod łoknym ze zajdlym piwa we gracy.
– Jezderkusie! Jółzel, a ty co sie tak sóm do sia chichrôsz, cóżeś jes taki festelnie rôd, chobyś we totka wygrôł?
– Anó, wiysz Ojgyn, wczorej żech ci ta moja łódka wiksowôł, nó ... coby blyskała jak nowô ... i łorôz podlazła ci ku mie dziołcha, ryżô ... gryfnô jak Claudia Schiffer abo naszô Anna Mucha ... gôdóm ci chopie ... a cycki ci miała telkie, iżech do siela takich niy widziôł ...
– Nó, i co Jółzel? – pytóm sie go wrazicko dalszij.
– Nó, wiysz, stanóła ci tak łóna wele mie i spytała sie eźli moge symnóm popływać na tyj łódce. Nó, tóż wziónech jóm na ta moja kana i łodpłynyli my dosik sporze łod brzygu ...
– Nó, dobra, Jółzel, i co dalszij?
– Anó, Ojgyn, wyszaltrowôłech motor i gôdóm ku nij, iże terôzki abo do sie szczelić, znacy sie, abo zeks abo ... bydzie musiała do kraja płynóńć sama ...
– Jezderkusie, aleś ty jes łoszkliwiec ...
– I wiysz co Ojgyn! Łóna blank niy poradzióła ... pływać ...
Za jake pôrã dni juzaś wlozech bez cufal do tego samego szynku, i juzaś ujzdrzołech uśmiychniyntego, i jesce barzij radego Jółzla ...
– Widza Jółzel, co dobrô launa cie blank niy łopuszczô, prôwda?
– He, he Ojgyn ... musza ci chopie pedzieć, iżech wczorej juzaś cosik bajstlowôł przi mojim bółcie i podlazła ci ku mie jedna sztramsko, szykownistô blóndina ... a cycki ci miała jesce srogsze jak ta ryżô łóński tydziyń ...
– Niy gôdej Jółzel, ty to môsz ale mazel ... nó i pewnikiym tyż sie zarôzki spytała eźli moge ze cia popływać po tym morzu, prôwda?
– A cobyś wiedziôł, tela iże popłynółech jesce dalij, tyż wyszaltrowôłech motor na tyj mojij kanie ...
– Miarkuja! I juzaś kciołeś sie dupnóńć, znacy sie dołeś ji do wybóru zeks abo pływanie nazôd samyj ...
– Ja, ja Ojgyn , i łóna tyż niy poradzióła pływać, beztóż jô jes dzisiôj taki rôd ...
Nó, i możno niy bółoby lo czym sam gôdać kiejby niy to, iże blank przed mojim wyjazdym ze Stegny do dóm wlozech juzaś do tego szykownistego szynku, i juzaś trefiółech na Jółzla ale festelnie stropiónego, ftory szlukôł po lekuśku piwo ale płaczki mu sie we łocach zwyrtajóm ...
– Sergust Jółzel! A cóżeś to dzisiôj taki zasympióny i jankorny? Stało sie co, umar ci ftosik, abo jesce co gorszyjszego?
– E, dej pokój Ojgyn. Jô juzaś wczorej bajstlowôł cosik wele mojij łódki i łorôz juzaś podlazła ci ku mie szykownistô dziôłcha, côrno jak cygónka, a cycki to ci miała ... Ojgyn, blank sie niy poradzisz wystawić jake ci łóna miała cycki ... Ojgyn, to sie niy do forsztelować .. take cycki, pôłne szóstki i to jesce szpryngujónce ...
– Nó, i co? I ty juzaś w morze, daleko, daleko, wyszaltrowôłeś motor ...
– Ja, Ojgyn, wyszaltrowôłech motor, kuknółech tak na te jeji cycki i gôdóm zwykowo:
– Dziołcha abo dosz mi sie dupnóńć, znacy sie abo zeks abo płyniesz sie sama do brzygu ...
– Nó, i co Jółzel? – pytóm sie już fest ciykôw ...
–– Ojgyn! Łón seblykła batki ... Ojgyn, łóna seblykła batki i miała ci takigo ciulika, takigo srogigo, iżech jesce do siela takigo niy widziôł ....
– Jezderkusie, toś wlôz na mina ...
– Ojgyn, Ojgyn ... miarkujesz? Jó ... niy poradza pływać !!!!

Żółte szkartki...

Sam kiesjik u mie na Pniokach trefiyli sie dwa kamraty, pieróńske łożyroki i tak po poruch minutkach uzdali, coby wercióło sie cosik szluknóńć. A, iże pierónym suło śniygiym, i bóło bez jedynôście w nocy, Bercik gôdô do swojigo kamrata:
– Hanys! Wiysz ty co, pójńdymy możno dó mie i tam łobalymy ta halbecka, ftoro móm we kabzi ...
– Eee, Bercik, coś ty jaki? Przecamć u cia we chałpie jes i twoja starô, i twoja świekra, a chnet piźnie dwanôście w nocy.
– Cicho być Bercik, wiela niy fandzol, ino pyndalujymy i tela!
Zaklupali, Hanysowô staro wrółz ze jego świekróm łotwiyrajóm dźwiyrze i gibniynte w pół pytajóm kamratów rajn. Świekra stôwiô na tiszu halbecka, a babeczka łod Hanysa sebuwô mu szczewiki.
– Jezderkusie! – dziwô sie Bercik. – Jak ty to chopie robisz, iże te twoje babeczki sóm take moreśne?
– Wiysz Bercik, to jes tak – napoczynô Hanys. – Miôłech ci psa. Przilazuja do dóm, a sam nasrane na tepichu. Nó, tóż pokôzôłech mu ... żółtô szkartka.
– Nó, i ...
– Na drugi dziyń przilazuja juzaś do dóm a sam ci juzaś nasrane jak stodoła. Nó, tóż drugo żółto szkartka pokôzôłech tymu psiokowi. Przilazuja na trzeci dziyń a sam ta samo lajera, juzaś nasrane i to na rzôdko i ku tymu côłki sztrółdekel pojscany.
– Nó, i ... Hanys! I co?
– Nó, pokôzôłech gizdowi czerwiónô szkartka a zatym łapnółech siykiyra i zatrzas’ech gizda.....
– Nó, ja miarkuja, ale rzyknij ty mi ino chopie co mô ze sia spólnego tyn psiôk ze twojóm staróm i świekróm?
– Nó, dzisz Bercik ... łóne majóm już po dwie żółte szkartki....

Trzi putany...

Siedziołech kiejsik przi ladze piwa we naszym szynku na Grunwaldzkij a wele mie zicli trzi gryfne dziołchy ale take, miarkujecie, baby letkich łobyczajów. I tak ci niykcóncy, bez cufal posuchôłech jejich łozprôwki.
Wiycie, dziołchy – napoczynô jedna łozprawiać – bółach wczorej ze jednym takim ci maklerym giyłdówym ... za pijóndze, mô sie rozumieć ...
– Nó, i jak bóło? – pytajóm kamratki.
– Anó, tyn istny nic ino tyn jego laptop, jakiesik wykresy, sztrichy na wiyrch, sztrichy na dół ... a łó mie blank przepómniôł.
– Nó, ja ... miarkuja! – gôdô jedna śnich ze wymiarkowaniym. – Tragedyjô dlô kobiyty, prôwda?
– A jô, dziołchy – rzóńdzi drugô – bółach łóński tydziyń ze jednym ci takim dziôłaczym ... PZPN-u .... za pijóndze, za pijóndze ...
– Nó, i co? To musiało być festelnie interesantne – pytajóm sie kamratki.
– E tam, blank niy. Łón ino ciyngiym zaziyrôł na dźwiyrze i tropiół sie, kiej pó niygo przijńdóm!
– Nó, dziołchy, jô toch miała ale cufal! – gôdô łostatniô śnich. – Bółach ci zeszło niydziela ze richticznym bambrym ... za pijóndze, za pijóndze, a jak ....
– I co, prasknół cie możno bicyskiym, ja? – ze spółczuciym pyto sie jedna.
– Niy, to niy, to bych jesce szczimała, ale łón fórt jamrowôł: A to, iże za sucho, a to juzaś, iże za mokro, a na łostatek, iże ... pierónym za drogo!

Trómpyjtka....

Wiycie, nôjbarzij bodlawe sóm ... zawdy baby. Łóne poradzóm chopa do glacy dokludzić, coby już niy gôdać cosik barzij łoszkliwego. Przitrefiyło sie to kiejsik mojimu kamratowi Bercikowi łod Majzlinyj. Tak ci go jego baba sztychowała, tak ci mu przeciepowała bele co, iże chop niy szczimôł i wybrôł sie do dochtora.
– Panie dochtorze! Móm pieróńskô utropa ...
– A ło co sie rozłajzi panie Bercik? – spytôł opaternie dochtór.
– Anó, musielibyście mi cosik dać na to, coby tyn mój chopski interes bół deczko dugszy ...
– Nó, na to, panie Bercik, niy ma żôdnyj mediciny, ale moga wôs skiryrówać do takigo lazarytu, kaj wóm tyn ... chopski interes ... przeszczypióm na srogszy ...
– Niy gôdejcie dochtorze ... kaj, i kiej byda tam móg sie zakludzić? – pytô uradowany Bercik.
Dochtór dôł Becikowi skiyrowani na operacjô. Bercik poszôł do lazarytu a tam ci mu zbajstlowali tyn moderny przeszczyp ... przisznajdowali mu miasto jego ciulika trómpyjta łod elefanta. Nó, możno niy takô blank srogô trómpyjta, ale trómpyjtka łod takigo maluśkigo elefantka.
Tak jakosik pôrã dni niyskorzij przikwanckôł sie łón juzaś do naszego knapszaftu, do swojigo dochtora ale ze srogim ślimtaniym.
– Panie dochtorze! Musicie mi panoczku zarôzki, w te piynty uchlastnóńć ta trómpyjtka!
– A czamy? Co sie stanóło? Niy poprawióło sie wóm pożycie ze waszóm staróm, abo co?
– Niy, niy ło to sie rozłajzi ...
– Nó, tóż ło co idzie? – pyto sie dochtór.
– Wszyjsko ze mojóm staróm bóło dobrze, poradziółech ji yntlich wygodzić ...
– Nó, to wszyjsko jes do porzóndku Panie Bercik, prôwda?
– Ja, ale mogecie sie panoczku wystawić wielach jô skorzij jabek ... do rzici nafolowôł?

Strzybne wiesieli....

Bercik łod Majzlinyj przebakôł już na grubie kajsik kole trzidziyści lôt i rółzczasu na łodwieczerz jego Ana zawinszowała se, coby pszli kajsik do dobrygo restaurantu na ... dancing, na tańcowanie ..
– Cóżeś ty Ana łogupła? – neruje sie Bercik. –Chnet dwadzieścia lôt my nikaj na dancingu niy byli i bóło dobrze, pra?
– I skuli tego, Bercik, idymy i szlus! – wrzescy Ana. – Dzisiôj trefióło nóm strzybne wiesieli i jes przileżitóść, coby my kajsik pokwanckali sie na tańcowanie, na gryfny dancing.
Cóż miôł borok robić. Wycióng ze szranku ancug, łoklupôł ze kulków na mole, łogolół fresa, łoblyk świyże fuzekle, zaknółtlowôł se binder i poszliiii ...
Wlazujóm do szynku a już łod dźwiyrzy portiyr, kłaniô sie nisko Bercikowi i gôdô:
– A witóm wôs panie Bercik, tisz na dwiuch, jak zawdy, prôwda?
Ana tak ino kukła na Bercika ale nic niy pedziała. Siedli sie przi tiszu a sam w te piynty przileciôł ółber ...
– A witóm piyknie, panie Bercik, witóm! – ugibô sie we pas. – Winszujecie sie panie Bercik to, co zawdy, ja?
Jego Ana ino zacisła zymbiska, ale nic niy gôdô. Kaj kole północy wylazuje na ta kniajpiannô bina kónfyrancjer i napoczynô sie program artysztycny:
– Witóm gryfnie wszyjskich, terôzki bydzie nasz nôjlepszyjszy sztriptiś! ... Fto ściepuje piyrszy ... galoty?
– Bercik! Bercik! – wrzescy côłki restaurant.
– Ło ty giździe stopieróński, ty berdyjô zatarcónô! – napoczła wrzesceć Bercikowo babeczka i jak ci niy napocznie prać taśkóm Bercika po palicy i kaj jesce popadnie. Ani sie Bercik pozdôł, kiej wylandowôł we taksie.
– Jô ci ty giździe dóm dancing! – wrzescy dalszij Ana, i piere go dalszij kaj ino poradzi go trefić. Łorôz taksiôrz sie łobrôcô ku niym i fałesznym uśmiychym:
– Nó, panie Bercik, takij baby toch jesce przi wôs niy łoglóndôł ...

Nasze góry i gorzôła ...

Wiycie, kiejsik za modzioka, festelnie miôłech rôd kletrować sie we górach. Nó, możno nie kajsik we Alpach abo – Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych – we tych wywołanych Himalajach, ale samtukej u nôs we Beskidach, nó, możno mynij – we Tatrach. I jak we wszyjskim, tak i przi kletrowaniu trza ci zawdy festelnie dôwać pozór. Dóm Wóm taki przikłôd.
Łozprawiali kiejsik przi ladze piwa we gryfnistym restaurańcie u nôs na Wolce we Chorzowie modzioki, ftore dziepiyro co wróciyli sie spode Tater. Jedyn śnich, srogi chop napocznół tak:
– Nałónczôs jednego ze naszych feryjnych szportlagrów we Tatrach pojechalichmy we zóna Morskigo Łoka. Dokludziyli my sie pod ściana, pod taki bergwand. Nasz insztruktor, trajner łod kletrowaniô (jako, iże bylichmy narychtowane na wander pod kôżdym zglyndym) forszlagowôł nóm, cobychmy luchnyli po jednym. Coby sie nóm – jak to wytuplikowôł – ta ściana letko pokładła; bydzie sie lekszij wlazować. Naszô czelodka niy medikowała dugo i napoczli my „kłaść te ściany” dosik intynziwnie. Polekuśku tyż i nasze flaszecki napoczli tajeć jedna po drugij i skóńczóło sie na côłkowitym łożarstwie. Kiej tyż côłko hormijô łocucióła sie równo ze rozwidniokiym, spomiarkowalichmy, iże niy ma snami podżygôcza i prowajdera libacyji, znacy sie insztruktora .....
I sam ci terôzki napoczynô sie wersjô GOPR-owców:
– Gzujymy naszym „gazikiym” jak sto pierónów, wyjyżdżómy zeza zakryntu a sam łorôz jakisik fric na pojstrzodku drógi idzie po styruch, wbijô hoki we tyn asfald i asekurjyruje sie lajnóm do kletrowaniô ...

Jak sie pôrzóm (jak sie dupczóm) roztomajte ludzie:

Bankiyrz – zawdy ino na ... raty;
Alpista (abo inkszy bergsztajger) – zawdy ino na ... wiyrchu;
Inżiniyr – ino podug ... colu, podug planu;
Briftryjger – wartko ... dolazuje;
Polityker – mô fajrant już przi łobiyckach abo tyż ino łobiycanki, macanki a gupimu styrcy;
Zymbok (inakszij: canarct) – to idzie wymiarkować, iże zawdy ... gymbóm;
Hadrok lebo szmaciôrz – dolazuje ino ... rółz bez tydziyń;
Policajt – zawdy ze twôrdym knebulcym i szpangami;
Szachista – piere króla bali i przi królowyj;
Dydektiw – ino po ćmoku i blank anónimowo;
Rajter – rajtuje łostro i zawdy kce być piyrszy;
Fusbalok – jak niy hakruje, jak niy świtnie w szinkbajn, to spôlóny i nigdy niy poradzi ... trefić w buda;
Liwerant pizzy – jak sie niy dokulwitô bez piyńć minutek, to blank ... zimny;
Tałcher (norek) – mô srogi druk, łosobliwie kiej jes gymboko;
Gólfista – mô maluśke baliki a fantuje sie, coby heftnóńć łoziymnôście łorôz dziurecek;
Muzikant – mô ci pierónym wizgyrne i zwyrtne palcyska , ale potrza mu ... kapelmajstra;
Arbajter we rajzybiórze – niy jes iste kaj i kómu, bele ino wciś tyn swój klamor i szmelc;

Łozprôwka ...

Wiycie, ciyngiym sie mie pytajóm skany jô biera tymy dlô mojich łozprôwek, do mojigo beraniô. A mie styknie suchać, co ludzie przi gorzole, przi biysiadach i bele kaj gôdajóm. A i tyż poczytać pôrã jakichsik móndrych cajtóngów abo kuknóńć na telewizyjô i ... już móm ło czym pisać, ło czym łozprawiać. Tak tyż ci bóło łostatnio. Łapnółech ci, wlôz mi do graców cajtóng, ftory sie „Angora” mianuje a driny bół ci pierónym szpasowny i moc pasowny kónszczek ło tym naszym Jarosławie Maluśkim ło kierym te dwie wyciepniynte już na pychol ze partyji prawych i sprawiydliwych mamzele, gôdali kiejsik, iże to jes richticzny: „ ...mąż stanu i dojrzały polityk.” Pedziała to ofyn Elza Jakubiacka gynał pół godziny skorzij jeji wyciepniyńciô ze PiS-u znacy sie ze partyji ło ftoryj łoszkliwce gôdajóm „Prezes i Sprawiydliwóść”. I to jednógłóśnie je wyciepli ... jednym głósym prezesa. A szło to jakosik tak:
Bóła tesknô listopadowô łodwieczerz. Jarosław Maluśki (po łojcach mianowany Kaczyński) łozewrził do mola dźwiyrze swojigo pomiyszkaniô i łoświyciół rajn wszyjske fóncle. Jak zawdy pomiyszkanie bóło prózne i cichuśke, i ino wiyrny Alik siedziôł zmiyrnie na szeslóngu i wylizywôł swój pelc.
Zmôchany, usiotany prezes PiS-u z procnym wezdychniyńciym zynknół sie we jego fatersztulu.
– Zrobiółech to – pedziôł po kwilce cichóści. – Wyciep żech je łobie wrółz na zbity pychol.
Alik wejzdrzôł tak na niygo, choby blank niy dowiyrzôł.
– Wyciepnółech wrółz Joanna Kluzik-Rostkowskô i Elza Jakubiacka ze mojij partyji – powtórzół sztram Kaczyński. – I proszã, niy zaziyrej tak łoszkliwie na mie, chobych utopiół jakigo maluśkigo kocika.
Alik szajsegal wróciół do lizaniô swojij szłapecki.
– Uwôrzôsz, iże jô jes świnióm, ja? – spytôł dómowygo kamrata Kaczyński tóm swojóm napasztliwóm sztimóm. – Śmiało! Rzyknij mi to direkt do łoczów!
Alik blank niy łodrzykôł.
– Łoch, sto diosków! Niy musisz mi przipóminać, wiym, miarkuja, iże to byli nôjbliższyjsze spółpracowniki Lecha Kaczyńskigo i iże mój świyntyj pamiyńci bracik kopyrto sie we tyj kripcie pod Wawelym.
Kot przeciep sie ze tym lizaniym ze szłapków na swoji basisko.
– Jeżeś cicho, ja! To ci jesce rzykna, co Poncyliusza tyż szmajtna ku dziobłu, doczkóm ino na jakisik sztich do haje i jakô zołgówka. Abo niy ... wuchtna go bez żôdnyj przileżitości, ino skuli tego, co jô móm takô chańdź. Co ty na to?
Nic, blank cicho ...
– Smolisz to? Môsz mie w dupie? Jeżeś blank taki sóm jak tyn côłki rest! Ale jô wydolã, chobych miôł wszyjskich wyciepnóńć i łostać sóm we tym Pis-ie!
Alik ze rułóm napocznół wylizywać swoji ... klyjnoty ...
Kaczyński zrobiół sie szarłatny na fresie ze swojij uwziyntości.
– Ty niywdziyncznô bezkurcyjô! Ciś ze mojij chałpy! Fórt stela! – chyciół kota za szkrawitel i wyciep go za dźwiyrze.
Noc bóła zimnô i mokrô. Niyszczysny Alik bez łoka mrzik siedziôł skulóny na szweli, a niyskorzij skludziół sie we sia i zrobiół na sztrółdeklu to, na co łod dôwna miôł szkrabka ... wysrôł sie!

Idymy ze staróm do kina...

Łostatnio, tak możno po jakichsik trzidziystu latach, wypuściyli my sie ze mojóm staróm, mojóm Elzóm do kina na zyans ło 22, bo nóm sie jakosik wtynczôs pierónym mierzło. Nó, tóż siedzymy se wygodliwie i łoglóndómy film, a iże bóło deczko zimno, moja Elza przitulóła sie dó mie i... po pôruch minutkach ... gynał usła.
Łorôz cosik ci jóm letko przebudzióło i gôdô ci ku mie takim zaspanym głósym:
– Te, Ojgyn, przicisz deczko tyn telewizyjor, bo naszô mamulka już nynô we izbie wele i jóm na łostatku tym głóśnym telewizyjorym łobudzisz...
A jô sie siedza i dalszij zaziyróm na ykran, i ino festelnie śmiôć mi sie z tego kce... Ale tak po kielanôstuch sekundach moja starô, spomiarkowała, iże jô blank niy ryaguja na jeji gôdka, zawrzeskła na côłki karpyntel:
– Ojgyn, ty stopieróński mamlasie, wyszaltruj tyn diosecki telewizyjor!
Wiycie, jô sie do terôzki lachóm, chichróm sie choby mie ze skóry łobdziyrali, kiej sie spómna, iże łóna wylazowała ze kina blank na samym łostatku, bo ji tak gańba bóło! ...

Fotoradary...

Wiycie, te ftore mie gynał znajóm, miarkujóm, co jô nigdy niy miôł rôd autoków. Jô niy miôł, niy móm, i niy byda miôł swojigo autoka. Ale za to rôd suchóm roztomajtych gyszichtów i cufali, kiere przitrefiajóm sie szoferokóm. Tak ci tyż bóło jakiesik dwa tydnie tymu nazôd kiej spichli my sie ze jednym mojim kamratym, ftory kôżdyrok poradzi sie lajstnóńć nowy, moderny autok. Sprawiół sie tyż terôzki taki i wypuściół sie ze swojóm staróm kajsik aże do Kołobrzega. Nó, i jużcić trzimôł sie przepisów jak to na te 10 % polskigo społyczyństwa przistało. Jechôł ci łón we miyjscu zabudowanym jakiesik 40-45 kilomyjtrów na godzina. Nó, i prask ... fotoradar go knipsnół. Tyn mój kamrat festelnie zadziwióny wrôcô, zwolniół deczko, przibrymzowôł deczko przed tym fotoradarym i pozornie zaziyrôł na cyjler, cy aby na zicher niy przekrôczô 50 km/h i... prask, juzaś go tyn fotoradar knipsnół. Tyn mój kamrat do łostatka pogupiôły medikuje ło co sie sam rozłajz... możno tyn cyjler popsowany, kaput abo znak łograniczyniô do 50 km/h ftosik fałesznie postawiół... nó, abo możno i tyn fotoradar jes rozklamorzóny. Zawrôcô jesce rółz, i tóm razóm jedzie kajsik kole 10-20 kilomyjtrów we godzina, i łorôz juzś psztryk, i juzaś knipsniynty jego autok. Niy szczimôł ci tego tyn mój kamrat, zaglingôł do tych macherów łod tego fotoradaru i rzóńdzi, iże we (tu pedziôł gynał kaj to bóło) jes fotoradar popśnióny na zicher, bo sztyjc knipsuje, bali i wtynczôs kiej sie jedzie festelnie poleku, nó i coby go do porzóndku zrychtowali.
Za pôrã minutek przikludziół sie policajt i tego mojigo kamrata... wyśmiôł, i gôdô, co ustawiyli naskwol tyn fotoradar tak, coby kôżdego ci sam knipsnół, bo sprôwdzajóm tym tuplym eźli ludzie majóm pasy zapniynte.
Nó, ludzie... kamrat erbnół szejść mandatów za te niyzapniynte pasy, bo przeca jesce ze swojóm staróm jechôł...

Bercik świtnół...

– Alojz! A cóżeś ty teli teskliwy i jankorny?
– Niy miarkujesz? Bercik świtnół, blank niy żyje!
– Nó, cóżeś ty? Jak to sie stanóło?
– Anó, Bercik wróciół łonegda do dóm, szluknół jednego abo dwa, legnół sie do prykola, zakurzól cygareta, łoblycze sie chycióło ....
– I co? Spolół sie?
– Niy ... zdónżół łozewrzić łokno i wyfuknół bez nie ...
– Jaaa ... miarkuja ... i połómôł sie côłki, blank na śmiyrć?
– Niy! Skorzij zaglingôł po fojerwera. Fojermaniô łozpostrzili take góminianne koło i tam fuknół.
– Pukło? Łozpraskło sie te koło?
– Niyyy ... Jakosik sie tak łod niygo łodbiół i nazôd czympnół do chałpy.
– Nó, i terôzki, to sie już cheba na zicher spôlół!
– Niy, niy! Łodbiół sie łod futrziny i ... śleciôł ...
– Jezderkusie! Gynał na sztreka?
– Niy, blank niy! Stôła ci tam ta łobsztalowanô fojerwera. Ze plałóm. Trefiół na ta plandeka, łodbiół sie i juzaś wskoknół do swojigo łokna.
– Zatrzas sie na amynt, prôwda?
– Niy ... Śleciôł nazôd, łodbiół sie juzaś łod tego góminiannego kółka i wleciôł rajn do pomiyszkaniô!
– Ło sto pierónów! ...Nó, tóż jak tyż to na isto tyn Bercik sie zatrzas?
– A ... zastrzylyli go policajty, ftore już tyż sie tam przikludziyli ... bo jich festelnie napocznół wkurwiać!

Dziyń Hutnika (ale i Fojermana)...

Wiycie, mało mie dzisiôj pierón niy szczelół, kiej ci we wszyjskich samtukej dziynnikach telewizyjnych (jô łobejzdrzôł cheba piyńć) żôdyn ze tych radijokowych i telewizyjnych angyjberów ani sie niy zajónknół, kiej gôdôł ło Dniu Fojermana we szczwôrtego môja. I tak już jes łod gryfnych pôruch lôt. A to zawdy bół DZIYŃ HUTNIKA, tala, co wszyjskie już na zicher przepómnieli, iże taki fach jesce (JESCE!) tyż we Polsce fónguje. Żôdyn tyż we Polsce blank niy pamiyntô ło takim gryfnym świyntym, ło tym świyntym Florijanie, naszym świyntym, a to ino skuli tego, co chnet już żodyn tak na isto niy pamiyntô ło patrónie szmelcyrzy, hutnikow, nó i tych fojermanów. We naszym chorzowskim „sanktuarium” św. Floriana „Męczennika” pewnikiym na łodwieczerz bydzie mszô, ale barzij skuli tego, iże pizło szesnôście lôt, kiej przikludziyli sam dó nôs relikwije tego świyntygo. I ino przi tyj przileżitości we tym florianowskim kościyle fajrujóm tyż „Dziyń Fojermana”, a ło tych, próznych jak fojtowski miech po świyntym Marcinie, samtyjszych smelcyrzach, walcmajstrach i inkszych metalowcach jesce niy blank wyciepniyntych ze tych ciyngiym zawiyranych werków to ino po cichuśku spómnóm. Jô miarkuja, co we côłkij Polsce blank już nic i żôdyn niy spómino huciorzy (hutników), bo wszyjsko co sam jes nasze ślónskie, to jakosik te wszyjskie klugszajsry, te Warszawiôki, kiere po metryka dwa dni wołami klechtajóm sie do stolicy, niy poradzóm, lebo niy mogóm boczyć. Co jim tam po naszych sztyjc zawiyranych werkach, kiere jesce jakiesik Hindusy sie lajstli? Przeca to już niy jes nôjważniyjszô industrijô we tym naszym kraju, chocia zawdy mieli my sie sam czym asić.
Nó ale, to już jes juzaś srogo polityka i niy ma sam co dalszij jamrować i wajać, bo jes môj côłkim pyskiym, gryfnie sie wszandy porobiyło, zazielynióło sie we zegródkach, na tych naszych wszyjskich plantach i we panaziyntkowym Parku Kultury przemianowanym terôzki na Park Ślónski, kaj łod mocki lôt – niy ino chorzowioki – zwyrtajom côłkimi familijami. Ptôki wyrobiajóm na stromach, we krzach wiela ino wlejzie i ćwiyrkolóm na côłki karpyntel.
Zawdy sie tyż gôdało:
„Kiej przifurgli boczónie, to i świynty Florek za dźwiyrzami.”
A i Leopold Staff napisôł gryfne sztrofki ze kierych jô ino taki ci sam kónszczyczek wciepna:
„ ... poważny bocianie,
Polskich słomianych strzech święty Florianie”.
Zdôwało by sie, co tyn Staff tyż ino ło fojermanach gôdôł. Nale to niy jes na isto prôwda, bo zawdy smelcyrze, hutniki fajrowali we tyn dziyń, a przi nich to i tyż fojermany i inksze, kiere arbajtowali przi goróncym, przi żeleźle, kajsiś tam we łodlywniach i kaj tam jesce. Ale tyż byli gryfne powiarki ze Florkiym. Choby ino take:
Kiej poleje we świyntego Florijana,
Zetrwo jesce dugi czôs pogoda zakichana”
Bóła tyż i inkszo powiadaczka, kiero idzie tak:
„Na świyntego Florijana dysc rzynsisty,
Bydzie latoś plon okwity, dobry i czysty.”
Dobra, dobra, świyntego Florijana mómy dzisiôj a jô terôzki winszuja wszyjskim skuplowanym ze werkami, ze hutami mocka zdrowiô, coby szczimać na tych lichuśkim gyhaltach i pynzyjach. Bo tyn świynty to przecamć môj, a môj mô swoji zwyki. Môj, to dziołcha i synek, stary knaker i jejigo starô, stary purt i ... baba ze „agyncji”, jedna takô raszpla i ... pypeć na modego karlusa. Co jô sam Wóm byda berôł? Wszyjsko sie idzie wystawić, forsztelować.

Baba ze mobilniokiym...

Wiycie, cowiek mô roztomajte dnioszki w tydniu. Rółz jes gryfniście i szpasownie, a juzaś inkszym razym jes blank łoszkliwie. Jô tyż we łóńskim tydniu miôł taki fal. Blank ło szaroku, nó dló mie to bydzie kole dwanôstyj, wlożech do banki, boch kciôł zakulwitać sie do Katowic. Banka, jak to banka, wszyjskie driny take jakesik przimulóne i łoklapniynte, jak to zawdy we pyndziałek przed połedniym, błógostan cichóści ... I łorôz jak mi jedna żadnô mamzela niy napocznie bez mobilniok fandzolić ... Nó, myślôłech, iże mie pierón szczeli! Jakisik ci iptowaty plastik (takô, Wiycie sztucno chnet do imyntu baba) uzdôł se z ranca powrzesceć do mobilnioka. A tak prôwdóm, toch jesce do terôzka takigo żadnego widoku niy widziôł. Bo dejcie pozór, śtyry wôrstwy na fresie: solarióm, puc, solarióm i juzaś puc – pewnikiym to skuli tego, coby sie niy łozpłynyło na fresie.
Nó, tóż jadymy tak se dalszij, wszyjske we tyj bance ściykłe na tego babsztyla, już do łostatka łocucóne i ... łorôz haltynsztela. Zbiyróm sie do wyjńścia, zaziyróm, a sam tako maluśkô starecka tyż kce wyjńść ze wózykiym. Ftosik ji już ale pómogô, tóż tyż ino czekóm aże wysiednie, cobych i jô móg wylejźć. A tu łoroz tyn erzac nyjgerki nôgle mi sie na plecy ryje i wrzescy na côłki karpyntel:
– Gibcij! Gibcij! Mie sie pierónym ścigo, uwijóm sie jak sto diosków!
Nó, i wtynczôs niy szczimôłech. Łobracóm sie ku nij fresómi, i nôjbarzij ci zgrzyndliwie jak ino poradza, ciepia ku nij:
– A kajżysz sie to mamzelo spiychosz, kaj ci sie szlóndro jedna tak uwijô?
Przecamć ... plastik rozkłôdô sie bez 1000 lôt!
Nó, a rest tego dnioszka miôłech na isto szykowny ...

Kamractwo....

Kamractwo to jes na isto srogô zacha, to jes gryfnô i szykownô rzec, to ... to zawdy sie kajś, lebo kiejś przido, bydzie jejigo możnô festelnie potrza. Tela, co inakszij te kamractwo wyglóndô u chopów i blank, nale to doimyntnie inakszij – u babów. Bo dejcie pozór, chocia to tak na isto pewnikiym same miarkujecie.
U babów to jes tak : Przilazuje jedna takô mamzela do dóm ło pół szczwôrtyj ło szaroku, na rozwidnioku, ździebko chycóno, kudły rozkociymbane, zjachrane, szaty popuczóne, poskurcane ... chichrô sie choby sie lajstła nowy lipynsztift lebo ojla parfinu ...
– Kaj tyś do dioska kandego do terôzki bóła ? Godej mi sam zarôzki bo niy szczimia – rzóndzi wnerwióny chop i małowiela a go moge szlak trefić.
– Jô ... jô ... kaj jô bóła ? Ep, kcesz na isto wiedzieć, ja? – szwandrusi ta istno.
– Ja, ty, ty! Kajś sie tak dugo słańdała, kajś sie do terôzki smykała? – pytô sie jóm corôzki już barzij rozgzukany chop.
– Jô? ... A co tyż sie to yntlich stało? Bo dzisz chopecku roztomiyły ... jô ... bóła u Elzy, u tyj mojij kamratki miarkujesz? Jô tam śnióm heftowałach ... znacy ... łobie my sie tak deczko heklowali. Kciałach ci usztrikować taki gryfny zegówek dlo cia na gyburstak. I tak ci nóm to śleciało.
– Co ?...
– A co ? Niy wierzisz mi ? – gôdô fałesznie ta yma. – Nó, tóż glingnij sie dó nij.
– Halo, to ty Elza? Sam jô, ja chop mojij staryj. Bóła u cia moja baba, bo gôdała mi, co bez cołko noc cosik łobieście heklowali lebo sztrikowali.
– Ja, ja łóna bóła u mie, bóła – pado na to zgodliwie kamratka.
– To po jakiymu jes ci łóna takô napranô, co? – pyto sie jesce barzij wkurzóny.
– ???
– Nó, wiysz, co cie byda sam cyganić ... łóna cie na isto ze kimsik zdrôdzô – ta istnô już wszyjsko wyfaflała. – Nale, kiej kcesz, to mogesz sam dó mie przijńść. Zebier ze sia jakosik flaszeckã dobrygo wina i ... a ... a mogesz być już dzisiôj na łodwieczerz ?
A u chopów to jes juzaś tak : Przilazuje chop rano kole pióntyj do dóm, festelnie łożarty, nabzdryngolóny choby kopaczka, kudły potargane, na pycholu i na kraglu łod hymdy fleki po lipynsztifcie, ancug blank popuczóny, sflekowany i sklabustrowany, a ze gymby capi choby ze starego tryjtka abo kiejby sie kista starego piwa łoztrzasła.
– Mie tam nic niy łobłajzi kajś ty bół ! – jargô sie deczko baba. – Blank mie to niy łobłajzi ... jô ... jô już móm kofry zaladowane i wykludzóm sie ze dzieckóma do mojij mamulki. Nale, tak jesce na łostatek, chocia mie to ganc już niy szteruje, jes mi to blank jedno, rzyknij mi ino kajś to ty bez côłko noc bół ?
– Co gôdôsz? Ło co sie rozłajzi? Kaj co ... kaj jô ... kaj jô bez cołko noc gymziół, kaj jô wandrowôł ? – ździebko przimulóny, chop niy poradzi jesce zmiarkować, co tyż ta jejigo baba łod niygo kce.
– Mosz mi zarôzki pedzieć kajś bół ! Chocia to mie zółwizół już blank niy łobłajzi. Psinco mi już do tego, mogesz robić co kcesz, łamzić kaj, ze kim i do kogo kcesz. Nic niy kca wiedziec, ino tela : kajś ty giździe dziosecki do terôzki bół ?
– Jô, padosz jô, kaj jô bół ? A wiela to jes terôzki ? Jô ... jô, miarkujesz, jô bół u Ojgyna ... i bez cołko noc my szkaciyli.
– Co ty fandzolisz ? U Ojgyna żeś bół ? A dyć łoszkliwcu pieróński niy cygóń mie i niy kmiń tela.
– Niy wierzisz mi, niy ? Nó, tóż sie glingnij do niygo ... sam môsz telefółn ...
– Halo, Ojgyn, sam jô, baba tego naprańca. Bół u cia mój chop ? Szkaciyliście bez cołko noc, ja ?
– Co, co cy bół ? Co, cy bół ? A dyć łón jesce do terôka snami grô !!!

Môjowe fajery ...

Nó tóż mómy już tyn nôjgryfniyjszy, nôjszykowniyjszy miesiónc we tym Pónbóczkowym kalyndôrzu – miesiónc môj a u nôs we môju (i niy ino w niym) mocka roztomajtych przileżitości do fajrowaniô. Zrobióło ci sie już blank zielóno wszandy, mojiki i flider napoczli już kwiść i terôzki nic ino fajrować. I jeżech sam ci terôzki we festelnym sztichu, i tak po prôwdzie niy poradza sie z tego wymetlać. Kiejsik to nóm ci sie blank inakszij tyn miesiónc napoczynôł. Boczycie jesce te śpiywki:
„Ukochany kraj, umiłowany kraj ...”
abo inkszô:
„Tysiące rąk, miliony rąk... „ ?
Wszyjskie my jóm wiskali. I niech mi sam żôdyn berów niy fandzoli, iże bóło inakszij. My wszyjskie, i dziecka, i łojce, i starziki-powstańce, richtik w to kiejsik wierzyli, co nóm moge sam we Polsce, a ku tymu i na Ślónsku być na isto lepszij. I iże po tym côłkim przeciepowaniu nôs ze Polski do Miymców, i nazôd, po tym tajlowaniu, chatruszyniu sie wszyjskich, i ło wszyjsko, bydzie yntlich pokój. Nó ale, niy wszyjskie to razinku tak bydóm spóminać.
Nôjprzodzij Piyrszy Môj. Zawdy bół to szykownisty fajer. Terozki mómy ci Trzecigo Môja i jesce srogszy fajer. A miyndzy niymi blank nowe świynto, Świynto Flagi mianowane kajniykaj – fanafest. Niy wiym po jakiymu, ale my wszyjskie fajrowanie mómy skuli roztomajtych haji, rómraji lebo łostudy. Bo tyż jesce we tyn gryfnistym môju mómy szejśćdziesiónt siedym lôt jak Adolf kipnół i zmachlowali szlus ze tóm drugóm wojnóm światowóm. I nikiej zawdy u nôs, juzaś bydymy mieli dwa fajery. Bo kuknijcie ino. Zawdy my fajrowali dziewióntego môja, jak ruskie wlejźli do Berlina. A terôzki wypokopiyli, iże to tak na isto bóło łósmego, po Amerikónach. I co? I psinco! Fajrować bydymy i we wtorek i we strzoda za tydziyń. A co! Niy stôć nôs? A dyć, iże stôć nôs. Bo tak wszyjskie majóm to do porzóndku poskłôdane. Nóóó, ... my tyż. Tela, iże u nôs ci wszyjsko jes na swojim placu... to znacy, iże pierón wiy kaj!
Latoś to je ździebko inakszij, chocia przileżytości do fajrowanio tyż ci mómy choby Rus wancków. Bo dzisiôj mómy Piyrszygo a we szczwortek Trzecigo Môja. Dzisiôj, jak zawdy, fajrować ci bydóm ci u nôs we Chorzowie SLD-yjoki kole tego dynkmalu przi piyrwyjszym szlachthauzie i kole tego dupnego badyhauzu. A we szczwortek juzaś pón prezidynt ze jejigo czelodkóm bydzie skłôdôł kwiôtki na tyn (już we nocy pośmiatany) dynkmal naprociw dôwniyjszego sztalwerku we Hucie „Kościuszko”. I sam ci terôzki spómniôł mi sie jedyn wicny fal, co jô już go sam możno kiejsik gôdôł. Wiycie, iże jô przebakôł chnet śtyrdziyści lôt we tym werku, we tyj chorzowskij Hucie „Kościuszko”. I kiejsik razinku trefiółech mojich kamratów ze tego werku i pokwanckali my sie do kupy do kaczmy na „Flocie” na maluśkigo sznapsa. Nó, i jak my to mómy we zwyku: tyn jedna laga, tyn drugô, trzeciô i ... zasik łod nowa: tyn jedna raja, tyn drugô raja, i jesce rółz ta samô lajera aże... wiyncyj grzychów niy pamiyntóm... i toć niy za wszyskie żałuja!
Troszycka zetrwało aż tu łorozki jak cosik niy gruchnie, jak cosik niy tómpnie, jak ci niy dupnie choby ze karbidówy abo kanóny. Gawca sie, a tu ze tego naszygo dynkmala, tego, kiery styrcy kole werku, rzicióm do chorzowskij dôwniyjszyj masarni, ślazuje tyn powstaniec ślónski, kiery mô fresa łod Stanika Ligonia. Jezderkusie ! Miarkuja, iże na isto bydzie u nôs szczwôrte powstanie ślonskie (a wiycie, iże w nocy ze 2 na 3 moja trefi na dicht dziewiyńćdziesiónt jedyn lôt łod tego łostatnigo). Bo dejcie ino pozór. Postawiyli tego Powstańca gynał naprociw mojigo werku, co to sie „Kościuszko”, „Królewsko” abo jak tam jesce inakszij sie po tym Hindusie Lakshmi Narayanie Mittalu mianuje, coby durch i jednym ciyngiym wachowoł eli by tyj huty fto niy ebnół. Ale, tyn srogi powstaniec ślónski tak ci sie zamamlasiół, iże mu spode kichola côłko huta zachachmynciyli a do kupy śnióm to jesce naszô chorzowsko masarnia.
Nó toć. Wierza, iże szczwôrte powstanie musi możno skuli tego być i tela. Nic, ino trza gywery, rebuliki i pistółle ze chlywików lebo spode wónglo skludzić do dóm, bo możebnie, co na isto moge być richtik gorko we Chorzowie.
I... tu mie moja Elza łocucióła:
– Wstôwej mi tu zarôzki ty gizdzie pieróński, môsz tu bónclok maślónki, giskana zeltra i ustóń śpiywać na cołki karpyntel: „Do bytońskich strzelców wojsko zacióngajóm..”
Wiycie, Piyrszy, drugi (tyn wypokopióny Dziyń Polskij Fany), Trzeci Môja a i jesce we pióntek zwykowy Dziyń Hutnika terôzki przemianowany u nôs ino na Dziyń Fojermana.