Dupczynie...

Łozprawiajōm dwa kamraty, wojǒki:
– Wiysz chopie, jada ci cugym na urlaub do dōm. Wlazuja do kupyju a tam, chopie, stopierōńsko gryfnǒ dziołcha. Cycki – pǒłnǒ pióntka, szłapy dugachne aże do ziymi, pōłrzitki jak pōłowiny melōna. Jadymy se tak łoba same we tym kupyju. Na łostatku wyjmnōłech halbecka, zagrycha, szlukli my se po jednym, zapoznalichmy sie deczko, i tak łod słōwecka do słōwecka... Nō zeks śniōm bōł ci spanialisty. Nǒ, i łorǒz łōna napoczynǒ ślimtać. Rzōńdzi mi, co łōna już mǒ chopa, sztramskigo, wiyrnego, fest zabranego, pijynżnego, i iże łōna mu na isto festelnie przaje i nigdy go jesce niy zdradziōła, a sam ci jōm jakisik diosek podkusiōł... nǒ, i tak ślimtǒ... ślimtǒ, aże i jǒ dołech sie do beku...
– Nō, a co bōło niyskorzij? – pytǒ sie go kamrat.
– Niyskorzij? Nō i tak cǒłkǒ drōga już jechalichmy... ślimtanie, dupczynie, ślimtanie, dupczynie, ślimtanie, dupczynie...