Mōj kamrat Jorg wlǒz ci rōłz do banki i przisiǒd sie ku klǒsztornyj pannie. Łǒna festelnie ci mu sie spodobała i napocznōł ci jōm bajrować, napocznōł łōnyj fest fabulić, ale łōna ci go zarǒzki zahaltowała słōweckōma:
– Wybǒczōm mi łōni, ale jǒ niy moga łoddǒwać sie lecy jakimu chopowi, boch ci jes już łoddanǒ ino i jedzinie Pōnbōczkowi.
Na drugij haltynszteli wartko wylazła ze banki, banka podjechała do uwrōtnika, do bankowyj pańtliny a kej tyn stropiōny, zastarany Jorg wysiǒdǒł, baniǒrz, tramwajǒrz napasztnōł go i pedziǒł:
– Suchej ino chopie! Moga ci cosik pedzieć ło tyj klǒsztornyj pannie, co cie pewnikym zainteresjyruje...
– Jaaa? A cōż tyż to takigo? – łodrzyknōł scwingowany Jorg.
– Łōna mǒ taki prziwyk, iże sztyjc i jednym ciyngym idzie ci jōm utrefić jak samōtnie rzykǒ i medikuje na kiyrhowie.
Jorgowi niy trza bōło tuplowanie tego powtǒrzać. Łoblyk sie we takǒ biǒłǒ prziłoblyczka, ftorǒ posztrajchowǒł łodblaskowōm farbōm, prziklyjbowǒł sie markiyrowanǒ broda i ło pōłnocce poszǒł na smyntǒrz. Bōło ćma ale uwidziǒł gysztalty klǒsztornyj panny, kierǒ tam po klynczōncku rzykała.
– To jǒ! Pōnbōczek! – pedziǒł Jorg. – Twoji rzykani łostali wysuchane! Jǒch łobrǒł sie ciebie i kca, cobyś ty mi sie... łoddała...
– Jezderkusie! Mōj ty Pōnbōczku! Dobra, dobra! – łodpedziała ta klǒsztornǒ panna. – Ale prosza cie, coby to bōło... łod zadku, bo we naszym klǒsztorze muter ōłberin robi kǒżdydziyń kōntrola jōngferstwa!
Uradowany karlus Jorg zabrǒł sie do roboty, a na fajrant serwǒł ze sia biǒłǒ prziłoblyczka i wrzesknōł ze śmiychym:
– Ha, ha... to jǒ, Jorg!
Kej to uwidziała ta klǒsztornǒ panna zarǒzki tyż dźwigła swoja rewerynda i wrzeskła ze srogachnōm uciychōm:
– Ha, ha... a to jǒ... szafner ze tyj banki!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl