Jedyn Fric ze Hameryki zwiydzǒ, wandruje po Polsce i zapochōniōł sie, blank sie straciōł. Uwidziǒł pampōnia, ftory łorǒł na polu, zahaltowǒł wele niygo, coby sie spytać ło drōga. Tyn pampōń mu wszyjsko gynał wyeklerowǒł ale tyn istny kciǒł jesce deczko sie ze tym pampōniym połozprawiać. Tōż tyż pytǒ:
– A rzyknōm mi łōni, to jes waszǒ ziymia, ja?
– Anō, moja... a bo co? – łodpedziǒł chop.
– A srogǒ ta waszǒ ziymia jes? – pyrǒ Hamerikōn dalszij.
– Nō, napoczynǒ sie tam, kaj płynie ta bystrzina wele drōgi, ciōngnie sie bez tyn grōniczek aże do tego placu, kaj widać tyn srogi strom. Siōngǒ ci łod tamtygo szłopca aże do tyj kupy bergōw, wele tego płota i ciōngnie sie do tyj tam cesty.
– Ja, widza, co jes na isto gryfne miyjsce. – łodrzykǒ Hamerikōn. – Jǒ terǒzki ale rzykna wōm cosik ło mojij ziymi we Hamerice. Wlazuja do mojigo autoka na jednym kōńcu mojij farmy blank ło rozwidnioku. Jada cǒłki dziyń i dziepiyro kej klara zachōdzi, dokludzōm sie do kōńca mojij posiadłōści... I co łōni ło tym myślōm?
– Nō ja, joch tyż miǒł kejsik taki... autok!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl