Kōń...

Dôwno, dôwno tymu nazôd żōł se krōl, kery miôł festelnie zmerskanego, strôpiōnego dryganta, kōnia... Łogłosiōł tōż tyż, iże fto łozweseli jejigo kōnia erbnie poła krōlestwa. Prōbowało wieluch, mocka nale bezskutnie, darymnie. Na łostatku pojaqwiōł sie jedyn miglanc Szewiec Dratywka, kery prziłobiycôł, co łozweseli krōlewskigo kōnia. Richtik, prŏwdōm podlôz ku kōniowi, wyszyptłôł cosik łōnymu do dakla i tyn kōń parsknōł śmiychym i napocznōł kulac sie ze śmiychu po ziymi. Tyn Szewiec Dratywka łodszoł ze nadgrodōm. Nale tyn krōl juzaś niy poradziōł strzimać ze tym wiycznie chichrajōncym sie kōniym. Łogłosiōł juzaś, iże łoddô łostało tajla krōlestwa i ku tymu swoja cera tymu fto sprôwi , iże tyn kōń niy bydzie już taki wesōły i rôd wszyjskimu. I juzaś przikarycōł sie Szewied Dratywka, wyszyptłôł kōniowi cosik do dakla... i kōń sie zmerskôł i strôpiōł. Łocaubrowany, uradowany krōl spytôł tego miglanca jak łōn tyż to zrobiōł, co tyn kōń nŏjprzodzij sie łozradowôł a terôzki zrobiōł sie przignymbiōny i moc starośliwy. Tyn miglanc ino sie lachnōł i łodpedziôł: - To je ganc ajnfach krōlu... nôjprzodzij pedziołech tymu kōniowi, iże mōm wiynkszy ciulik łod niygo ... a za drugōm razōm toch mu tyn mōj ciulik pokôzôł.