Łożyroki...

Rōłzczasu trefiŏło sie trzech łożyrokōw na bance wele sklepu. Słepiōm, durch słepiōm. Bōł szlus już ze gorzŏłōm, tōż tyż wrŏcajōm do chałpōw ledwa żywe. Na drugi dziyń juzaś trefiajōm sie na tyj bance przed sklepym. Kŏżdy śnich mŏ kacynjamer, dyrgocōm ze dylyrki. Na łostatku jedyn śnich godŏ: – Bez tyn ankohol sōm same utraty. – Mŏsz prawie, jŏ tak dyrgoca, iże kej dzisiŏj rychtowŏłech tyj, podwiyl zech go zasmyczōł do stoła, nic już we szolce niy bōło. – Eeee tam, co tam tyj, mie tak grace dyrgocōm, iże dzisiŏj, kejech jŏd zupa, to cŏłkŏ znodła sie na gymbie mojij staryj. Trzeci taki jakisik markotny i na łostatku godŏ: – Nale mocie problymy... Jŏ kej ida do haźlika, to zaczym sie łodleja, to sie trzi razy spuszcza!