Chop i cudzŏ baba, kerzy nigdy skorzij sie niy trefiyli, znŏodli sie łorŏz we jednym szlafwagynie nocnego cugu. Sōm łōne mocka gańbliwe, tōż tyż wartko idōm spać na łoddziylnych miyjscach, ale we pojstrzodku nocy ta cudzŏ babeczka nakłōniŏ sie nad prykolym tego cudzego chopa i po cichuśku gŏdŏ:
– Wybŏczōm mi łōni, ale mie deczko ziōmbi, je mi festnie zimno i eźli byli by łōni take miyłe i prziniyśli mi jakisik nadbytniŏ deka?
– Mōm paniczko lepszyjszy pōmys – rzykŏ ze blikym w ślypiach tyn chop. – Mogymy przecamć bez ta jedna jedzinŏ noc markiyrować, iże sōmy możno mŏłżyństwym.
– Dobra, panoczku! Czamu niy – chichrŏ sie po cichuśku ta cudzŏ baba.
– Fajniście, aże fajniście – gŏdŏ chop. – Tōż weź se sama mokwo jedna ta nadbytniŏ diosecko deka!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl