Jedyn istny przilazuje rōłzczasu na finŏł łozgrywek tego ichniego „kryketa” i uwidziŏł zdymbiŏły, zadziwany, iże plac wele niygo je prōzny. Bilety na tyn finŏł zawdy byli sprzedane wiela tydni skorzij. Tōż tyż tyn istny pytŏ sie chopa, kery zicnōł po drugij strōnie prōznego zica:
– Wyboczōm mi łōni, niy miarkujōm bez cufal łōni po jakymu sam na tym prōznym placu żŏdyn niy siedzi?
– Panoczku! To je plac mojij babeczki – łodrzykŏ tyn drugi deczko jankornym głōsym. – Boroczce sie zemrziło.
– Łooo, to niygryfnie! Je mi stopierōnym miersko!
– Ja, moja baba nigdy niy łosmolōła takigo ważnygo szpilu.
– A niy mōgli łōni panoczku łoddać tyn listek, tyn bilet przocielowi, znŏjōmymu abo kōmuś ze familije?
– Niy! Niy mōgech... bo wszyjske sōm na pogrzybie!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl