Jedyn richticzny fechciorz, taki wiycie łodpustowy – a bōło to jesce za staryj Polski – jechŏł se na robota banōm do samyj Czynstochowy na Jasnŏ Gōra. Siednōł sie wygodnie, po rynce we trzecij klasie tela, co jechŏł bez bileta. Na jednym banhowie chyciōł go na tym szwindlowaniu szafner, dopŏd go za kragel, świtnōł go – za reszpektym – w rzić i wytrzas na zbity pysk ze tyj bany. Ale, podwiyl jesce tyn cug niy sztartnōł, tyn dziŏd juzaś cichym duchym wlŏz do inkszego wagōna i pojechŏł ... dalszij. Tu łapnōł go drugi szafner, piznōł go pŏrã razy we gynik, świtnōł juzaś we zadek i zaś wyciep go z tego cuga na tyn bansztajg. Wandrus doczkŏł na inkszŏ bana, wlŏz rajn i jedzie dalszij. Ale i we tym drugim cugu scopiōł go juzaś za szkrawitel giździorski i grubelacki szafner, a kiej ino spokopiōł, iże tyn fechciorz niy mŏ bileta, świtnōł go juzaś pŏrã razy kajżech to już gŏdŏł i na piyrszym banhowie, kaj tyn cug zahaltowŏł, wyciep go z tyj i bany i łoddŏł go lajtrowi tego banhowu.
– Jak sie mianujecie, chopie? – pyto sie tyn lajter.
– Jōłzel Gmyrek.
– A kaj to żeście kcieli tym cugiym jechać?
– A dyć panoczku, jak ta moja rzić to jesce szczimŏ, to kciŏłbych sie dokulwitać aże do Czynstochowy !!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl