Wkłŏdanie ptŏka...

Jak we staryj bŏjce. Idzie Jaś i Małgosia bez las, i Jasiu sie pytŏ:
– A rzyknij ty mi co tyż to mŏsz pod tōm twojōm kieckōm?
– Anō, mōm hōłzynsztrymfy...
– A pod tymi hōłzynsztrymfōma?
– A, tam po niymi mōm farbiste batki.
– A pod tymi fwojimi farbistymi batkami co mŏsz?
– A niy rzykna, niy łodpowiym..
Idōm dalszij i terŏzki Małgosia pytŏ sie Jasia:
– Jasiu! A co ty mŏsz pod tymi twojimi galotami?
– Anō, mōm krōtke spodnioki.
– Nō, a pod tymi spodniokami?
– Anō, mōm jesce ślipry.
– A pod tymi śliprami?
– A, to jŏ ci już niy powia!
Kiej ci już wrōciyli sie nazŏd do chałpy Jasiu pytŏ sie swojigo starzika:
– Rzyknijcie mi starziki, co tyż to dziołszki majōm pod tymi swojimi farbistymi batkami?
– Anō, łōne majōm tak take fajniste gnŏzdo...
Juzaś Małgosia pytŏ sie swojij starecki:
– Starecko, a rzyknijcie mi co tyż to synki majōm pod tymi jejich śliprami?
– Chopcy, moja ty roztomiyło, majōm pod śliprami takigo ptŏszka.
Po jakimsik czasie starziki wlazujōm do izby tych dziecek i we srogim snerwowaniu pytajōm sie wrōłz:
– Eee, dziecka, a co wy to samtukej wyrŏbiŏcie?
– Anō, wiedzōm łōni, my sie ino wrażujymy ptŏka do gniŏzda!