Nasz kapelōnek, pastor i rabin umiyniyli sie, uzdali, co łobadajōm, kery śnich je nŏjlepszyjszym duszpastyrzym. Uradziyli, iże kŏżdy śnich pōjńdzie do srogigo lasa, znŏjdzie tam bera i nawrōci go na swoja wiara. Jak uzdali, tak i zrobiyli, zatym trefiyli sie do kupy i napoczli łozprawiać.
Napocznōł nasz kapelōnek:
– Kejech już znŏd tego bera, poczytŏłech mu nasz katyjmus, pokropiōłech go wodōm świyncōnōm i za dwa tydnie przijńdzie ku mie do piyrszyj kōmuniji św.
Na to łozwŏł sie pastor:
– Jŏch natrefiōł na srogigo bera nad rzykōm. Napocznōłech mu głōsić Dobrŏ Nowina. Tyn ber stŏł choby zahipnotyzerōwany i dŏł mi zwŏło, cobych go jak nŏjgibcij łokrzciōł.
Terŏzki łoba kukli ba rabina, cŏłkigo we gipsie i ze poharatanōm fresōm.
Rabin ino wejzdrzŏł tak ku niybu i wyszeptłŏł:
– Tak sie terŏzki ze rułōm medikuja, iże na isto mōgech niy napoczynać łod... łobrzyzaniŏ!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl